صفحه نخست

تاریخ

ورزش

خواندنی ها

سلامت

ویدیو

عکس

صفحات داخلی

۲۵ آذر ۱۴۰۳ - ساعت
کد خبر: ۳۲۰۱۸۷
تاریخ انتشار: ۵۹ : ۱۵ - ۱۰ بهمن ۱۳۹۵
'من برنامه خندوانه را دوست دارم، دخترم که پای این برنامه تلویزیونی می نشیند می خندد اما من نمی خندم و وقتی دخترم برای من تعریف می کند که مجری چه گفته است، آنوقت می خندم.'
پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :
'من برنامه خندوانه را دوست دارم، دخترم که پای این برنامه تلویزیونی می نشیند می خندد اما من نمی خندم و وقتی دخترم برای من تعریف می کند که مجری چه گفته است، آنوقت می خندم.'
اینها گفته های پدری است که نمی شنود و از قضا اکنون نیز مدیرعامل کانون ناشنوایان ایران است؛ اما مدیرعاملی هم برای او نتوانسته 'بهره مندی از برنامه های صدا و سیما' را همراه داشته باشد.
فریدون خلیلی معتقد است که صدا و سیما با قشر خاصی از جامعه - یعنی همان ناشنوایان - قطع ارتباط کرده است.
رادیو و تلویزیون در دنیای امروز نقش بی بدیلی در انتشار اخبار و اطلاع رسانی ها و فرهنگ سازی دارد اما چون بر پایه حس شنوایی شکل گرفته نمی تواند کارکرد موثری برای ناشنوایان به دلیل داشتن معلولیت خاص خود برای ارتباط با جامعه، داشته باشد.
البته این مشکل موجب نشده که در دنیای امروز ناشنوایان از رسانه های دیداری و شنوایی محروم باشند، بسیاری از کشورهای توسعه یافته با اندیشیدن راهکارها و طراحی امکاناتی، حقوق برابری را برای ناشنوایان در بهره مندی از برنامه های تلویزیون و رادیو فراهم آورده اند.
یکی از این راهکارهای ساده، درج زیرنویس برای فیلم ها و سریال ها است که متاسفانه در رسانه های کشور مورد غفلت واقع شده است.
اهمیت این موضوع برای ناشنوایان کشور تا آنجاست که امروز فریدون خلیلی مدیرعامل کانون ناشنوایان ایران همراه با سمیرا بهرامی مدیر روابط عمومی این کانون برای بیان بخشی از مشکلات خود به خبرگزاری ایرنا آمدند و ضمن دیدار از این خبرگزاری خواستار توجه بیشتر به برخی مشکلات ناشنوایان شدند.
سمیرا بهرامی که پدر و مادرش ناشنوا هستند، در این باره می گوید: در برنامه ای مانند 'به خانه برمی گردیم' فقط مواد اولیه آشپزی روی صفحه تلویزیون نوشته می شود اما بعد دیگر بیننده ناشنوا نمی داند چه کار کند.
وی می افزاید: پدر و مادرهای ناشنوا دائم از فرزندان خود می خواهند که موضوع برنامه، سریال و فیلم را برای آنان هم تعریف کنند و البته این کار خیلی سخت است و گاهی موجب کلافه شدن فرزندان می شود چرا که خود آنان نیز می خواهند برنامه ها را ببینند.
وی اضافه می کند: پس از پیگیری های فراوان ناشنوایان، صدا و سیما فقط یک بخش خبری برای ناشنوایان، راه اندازی کرده است؛ در کشورهای پیشرفته خارجی، ناشنوایان یک شبکه مخصوص خود دارند.
بهرامی تصریح می کند: بی توجهی صدا و سیما به ناشنوایان موجب شده تا ناشنوایان برنامه های شبکه های ماهواره ای که با زیرنویس فارسی است را انتخاب کنند. 
البته صدا و سیما گاهی نیز به صورت مقطعی برخی سریال های خود را با زیرنویس فارسی پخش کرده است اما به نظر می رسد راه اندازی یک شبکه مخصوص - هر چند در ساعات کم - برای ناشنوایان از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است.
با توجه به داغ بودن بحث حقوق شهروندی در این روزها خوب است به فکر ناشنوایان نیز که کمتر در جامعه معلولان مورد توجه قرار گرفته اند، باشیم.
بر اساس آمار سازمان بهزیستی کشور هم اکنون حدود یک میلیون و 300 هزار از افراد دارای معلولیت در سازمان بهزیستی دارای پرونده هستند که 14.5 درصد آنان دچار معلولیت شنوایی و حدود یک و نیم درصد معلولان دچار معلولیت صوت و گفتار هستند.