صفحه نخست

تاریخ

ورزش

خواندنی ها

سلامت

ویدیو

عکس

صفحات داخلی

۰۱ دی ۱۴۰۳ - ساعت
کد خبر: ۳۰۴۷۰
تاریخ انتشار: ۱۴ : ۰۱ - ۱۳ تير ۱۳۹۰
پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :
یکي از موضوع هايي که پس از فروپاشي ديکتاتوري مبارک در مصر بلافاصله مورد توجه رسانه ها قرار گرفت، بحث روابط دولت جديد اين کشور با ايران بود.

تحليلگران بسياري به اين نکته توجه و تلاش کردند از ميان صحبتهاي مقامهاي دو کشور آينده روابط ايران و مصر را پيش بيني کنند. در اين زمينه، مصاحبه هاي مختلفي هم با مقامهاي دو کشور بخصوص چهره هاي شناخته شده مصري انجام شد.

اما اين توجه تنها محدود به دوستداران روابط تهران - قاهره نبود، زيرا از همان ابتداي شکل گيري انقلاب غرب و بخصوص لابي صهيونيست، به شدت نگران برقراري روابط نزديک ميان مصر و ايران بودند. اين نگراني همچنان ادامه دارد، به همين دليل دستگاه هاي ديپلماتيک و امنيتي آمريکا و رژيم اشغالگر قدس، تمام توان خود را به کار گرفته اند تا با ايجاد انحراف در تفکر سياستمداران جديد مصري، مانع برقراري روابط عادي دو کشور شوند.

با وجود اين، تب سؤال درباره برقراري روابط در بين افکار عمومي فروکش نکرده است. اين موضوع از سؤالهاي مکرر خبرنگاران عرب از مقامهاي مصري آشکار است، زيرا هميشه در تمامي مصاحبه ها، تقريباً يکي از سؤالهاي جدي رسانه ها، سرنوشت ارتباطات قاهره و تهران است.

مقامهاي ايراني در اين ميان بسيار با طمأنينه و آرامش حرکت کرده و سعي مي کنند زمينه تحرکات منفي صهيونيستها را فراهم نکنند. با اين احوال، گاه برخي از چهره هاي مصري از بيان جمله هاي تفرقه انگيز خودداري نمي کنند.يکي از مهمترين نگرانيهايي که غرب در ميان مصريها به آن دامن مي زند، نزديک شدن قاهره به تهران و دوري از کشورهاي عربي است. اين تفکر که به شدت بر آتش آن دميده مي شود، گاه در گفتار سياستمداران مصري هم نمايان است، ضمن اين که نبايد احتمال پيامهاي منفي از سوي برخي کشورهاي شناخته شده عربي در اين خصوص را ناديده گرفت.

به تازگي، وزير خارجه جديد مصر دوري مصر از کشورهاي عربي به واسطه ارتباط با ايران را رد کرده است.

«العرابي» که جانشين نبيل العربي در وزارت خارجه مصر شده و هدايت سياست خارجي مصر را بر عهده گرفته است، درباره سياستهاي خود پس از تصدي اين پست، اظهار داشته است: نزديکي قاهره به تهران به معناي دوري از کشورهاي عربي نيست.
العرابي درباره سياستي که مصر در برابر ايران در پيش خواهد گرفت، گفت: اصل موضوع اين است که ما خواستار برقراري رابطه با ايران هستيم، اما اينکه اين رابطه از چه وقت آغاز شود و چه شکل و ماهيتي داشته باشد، به پس از تشکيل پارلمان مصر و تصميم نمايندگان ملت درباره آن بازمي گردد.

اين گفته «العرابي» بيانگر اين واقعيت است که روابط ايران و مصر تابعي از شرايط دوران انتقال در انقلاب مردم مصر است.

دولت کنوني مصر از نظامياني تشکيل شده است که ناچارند براي حفظ ثبات اين کشور آرامش را در تصميم گيريهاي خود حفظ و از تحريک افکار عمومي يا ايجاد شرايط سؤاستفاده دشمنان، پرهيز کنند؛ ضمن اينکه دولت انتقالي از توان لازم براي تصميم گيريهاي مهم و سرنوشت ساز برخوردار نيست و بايد همان طور که العرابي گفته است، در انتظار تشکيل مجلس و ايجاد شرايط انتخابات به سر برد، زيرا قطعاً پس از تشکيل دولت جديد، مردم اين کشور با استفاده از ابزارهاي قانوني مطالبات خود را از دولت و مجلس مطرح خواهند کرد و اين دو نهاد مي توانند تصميم گيري جدي در خصوص مسائلي همچون روابط تهران و قاهره را با جديت دنبال کنند.

البته، برخي کشورهاي عربي با اقدامهاي حاشيه اي يا کمکهاي مالي، تلاش مي کنند با تأثيرگذاري بر اوضاع مصر، مانع شکل گيري روابط بين ايران و مصر شوند؛ اما واقعيتي که قطعاً نبايد از نظر دور بماند، اين است که مصر بزرگتر از آن است که بخواهد دنباله رو برخي کشورها شود.مصر بخصوص پس از دوران جمال عبدالناصر، يکي از کشورهاي تأثيرگذار بر منطقه و حتي اعراب بوده است، لذا اين تصور که مي توان با قاهره مانند برخي کشورهاي کوچک خاورميانه رفتار کرد، تصوري اشتباه است.

مطمئناً پس از تشکيل پارلمان و ايجاد ثبات در مصر تصميم گيران اين کشور به سمت عقلانيت پيش خواهند رفت و اين موضع مي تواند نويد بخش روزهايي خوب در روابط دو کشور بزرگ شرق و غرب جهان اسلام باشد.بعضي تصور مي کنند انقلاب مردم مصر پيامدهاي سياسي خارجي به دنبال ندارد و مردم مصر همان راه دوران مبارک را ادامه خواهند داد. اين تصور اشتباه است، به طور يقين، مردم مصر راه جديدي را آغاز خواهند کرد که يکي از مهمترين تصميمهاي آنها تغيير رفتار در سياست خارجي است، چه اين مهم به نفع خود مصر و همسايگان آن و جهان اسلام است.غرب بايد با اين واقعيت روبه رو شود که ايران و مصر دو کشور تعيين کننده در شرق و غرب جهان اسلام هستند و سياستهاي خود را در درون مقتضيات جهان ارتجاع، سازمان نخواهند داد.

*حشمت الله فلاحت پیشه