خوش ­چهره: در انتخابات سال84 از احمدی­نژاد دفاع نکردم! در انتخابات قبلی رای آورده بودم،اما...

 به گزارش انتخاب به نقل از خبر، در بخشی از این گفت­وگوی محمد خوش چهره که در ماهنامه «نسیم بیداری» منتشر شده آمده است:

• انتخابات در ایران به گونه­ای مهندسی می­شود که همه طیف­ها و سلیقه­های سیاسی بتوانند چهره­های مورد وثوق خود را وارد کارزا رقابت کنند و به همین دلیل، اینکه گفته شود مجلس هفتمی­ها به واسطه حضور نداشتن مجلس ششمی­ها به ساختمان بهارستان رسیدند، بر اساس واقعیت نیست چون اصلاح­طلبان در انتخابات حضوری پرشور داشتند و با وجود رد صلاحیت­ها برخی، کاندیداهای دیگر خود را به انتخابات آورده بودند.

• اینکه دولت خاتمی رفتارهایی منطقی­تری نسبت به دولت احمدی­نژاد داشت، اظهر من­الشمس است و به سادگی می­توان به این نتیجه رسید که دولت اصلاحات با وجود انحرافاتی که اتفاقا کم هم نبود، منطق­مداری را همیشه مورد توجه قرار می­داد و سعی می­کرد از چارچوب آن خارج نشود. هم دولت اصلاحات و هم دولت اصول­گرا ایرادات فراوانی داشتند و می­توان گفت هر دو دولت حتی گاهی رفتارهایی از خود نشان می­دادند که خطرناک و نگران­کننده بود.

• در دولت هشتم بحث­هایی مطرح می­شد که با ارزش­های اسلامی منافات داشت، مثلاامام حسین (ع)، که مظلوم تاریخ است، را برخی از آقایان، چهره­ای خشونت­طلب معرفی کردند و فضا را به اسم جمهوریت و جمهوری­خواهی به گونه­ای ترسیم کرده بودند که اسلامیت و دین­داری، زیر سایه قرار گرفته بود.

• در دولت نهم هم برعکس بود و نگاهی توام با تحجر به اسلام موجب شد تا هم اسلام و ارزش­های اسلامی با قضاوت­های نادرست مواجه شود و هم جمهوریت نظام زیر سئوال برود.

• در زمانی که دولت اصلاحات روی کار بود و زمام امور را در دست داشت، ما به عنوان نماینده­های مجلس و همه کسانی که به شرایط انتقاد داشتند، این امکان را داشتیم که نظرمان را مطرح کنیم و به دلیل انتقاد از دولت، هیچ­گاه واکنش بدی ندیدیم. اما در دولت نهم فضای نقد روز به روز محدودتر شد و البته حمایت­های بی­مورد و غیرکارشناسی از دولت هم، دولتی­ها را به این ذهنیت دچار کرد که دولتی بدون اشکال و ایرادند و به همین دلیل هیچ­کس نمی­تواند و نباید کمترین انتقادی به آنان داشته باشد. این ذهنیت به طوری تقویت شده بود که با وجود عنوان اصول­گرایی که دولت یدک می­کشید، چهره­های اصول­گرا هم بعد از هر انتقاد، با هجمه­های زیادی مواجه شدند. البته رسانه ملی هم در این شرایط سهیم بود و به قدری غیرمنطقی عمل کرد که می­توان گفت به رسانه دولتی تبدیل شده بود.

• به یاد دارم که وزیران آقای خاتمی بارها در برنامه­های زنده تلویزیونی با کارشناسان نشست­هایی داشتند و به بحث و تبادل نظر پرداخته و این شرایط را برای مردم به وجود می­آوردند تا به قضاوتی صحیح برسند. اما در دولت نهم نه تنها این­طور نبود، بلکه وزرا و شخص رییس دولت هم به تنهایی در تلویزیون حاضر شده و به تعریف و تمجید­های فراوان از خود می­پرداختند.

• در دولت هشتم به شخصه هیچ­گاه ندیدم که کسی به دلیل انتقادکردن، به من یا کس دیگری تعرض کنند و بخواهند دست به تخریب بزنند. اما در زمانی که دولت نهم احساس می­کرد ایرادی به او وارد می­کنند، با روش­های غیرمنطقی، شروع به تخریب و تخطئه منتقد می­کردند.

• هیچ کس نمی­تواند چنین عنوان کند که من در انتخابات سال 84 از محمود احمدی­نژاد دفاع کرده­ام. اگر فیلم [برنامه انتخاباتی احمدی­نژاد در سال84]  را بازبینی کنید، می­بینید که من اصلا حمایتی از احمدی­نژاد یا کس دیگری نداشتم و فقط به ارزیابی اقتصادی آن روزها پرداختم، چون احساس می­کردم حالا که دولت در حال تغییر است، هرکس که می­تواند، باید قدمی در راستای کاهش مشکلات، مخصوصا مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم بردارد.

• نگاه سطحی و پروژه­ای در دولت نهم نشان می­داد که دولتی­ها از توان و دانش لازم برای برنامه­ریزی محروم بودند و دقیقا می­شد پیش­بینی کرد که آنها نمی­توانند زیر ساخت­ها را اصلاح کرده و برنامه­هایی تدوین کنند که در نهایت بتوانند با اجرایی کردن آنها کشور را با شرایطی مطلوب اداره کنند.

• در همان روزهایی که دولتی­ها و شخص رییس دولت در مرحله انتخاب همکاران خود بودند، به بنده پیشنهاد شد تا به عنوان وزیر به در راس وزارت­ اقتصادودارایی قرار بگیرم و یکی از مهم­ترین پست­های کلیدی را در دست داشته باشم. اتفاقا شنیده­های موثقی هم موجود است که مقامات ممتاز نظام هم حضور من در کابینه را یکی از اتفاق­های خوب دولت نهم قلمداد کرده بودند و گفته بودند که خوش­چهره می­تواند به خوبی سکان هدایت اقتصاد را در درست بگیرد. اما من از مردم رای گرفته بودم تا در خانه ملت نمایندگی­شان را به عهده بگیرم و به دلیل احترام به رایی که به من داده بودند، ترجیح دادم تا هم­چنان در مجلس به خدمت-گذاری مشغول باشم. البته از این تصمیم خود خوشحال هستم چون نرفتن به دولت را اتفاق خوبی برای خود می­دانم.

• حتی برای لحظه­ای حسرت دولتی بودن را نداشتم. تاکید و تکرار می­کنم که دولت شرایطی دارد که تحت هیچ شرایطی نمی­تواند موفق باشد و با توجه به این ذهنیت خود که به درستی­اش اعتقاد کاملی دارم، دلیلی ندارد افسوس این را بخورم که چرا سمت وزارت اقتصاد را نپذیرفتم.

• باید بگویم که بنده اعتقاد دارم که در مرحله اول رای لازم را برای ورود به هشتمین دوره مجلس به دست آوردم.

• بنده فرصت نمایندگی یا هر مسئولیت دیگری در جمهوری اسلامی را فرصت خدمت­گذاری می­بینم و از آن­جا که اعتراض به شمارش آراء را برای وجهه کشور خوب نمی­دانم، هیچ­گاه خودم شخصا اقدامی نکردم. البته جلسات و رایزنی­هایی برگزار شد تا به حق خودم برسم و ذهنیت خود درباره شمرده­نشدن رای­هایم را حتی به اطلاع مقامات بلندپایه هم رساندم، اما در نهایت نتوانستم طوری عمل کنم که خدای ناکرده وجهه جمهوری اسلامی با کوچک­ترین خدشه­ای مواجه شود.

• این که مجلس هفتم با اکثریت اصول­گرا رابطه خوبی با دولت اصلاحات داشت و اصلاح­طلب­ها را شنونده نظرات خود می­دید، اما در دولت اصول­گرای نهم احساس کرد که حرفش شنیده نمی­شود و خودرایی و خودبینی بر فضای اجرایی کشور حاکم است، جای تامل دارد. ای­کاش آقایانی که با شعار اصول­گرایی از مردم رای گرفتند، هم به فکر اعتبار جبهه اصول­گرا بودند و هم به فکر این بودند که با کار کارشناسی و عملکردهای منطقی، در شرایطی که قوه­های مقننه و مجریه در دست یک جناح است، به جای این همه اختلاف و تنش­های که روز به روز بیشتر هم می­شود، شرایط مردم بهتر می­شد.