آقای وزیر کار! گزارش آری، نشانی نادرست، نه

«انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران باید بازگشایی شود ولی نمی‌گذارند. می‌گوییم که اگر ایراد شما به افراد آن است، آن‌ها را تغییر می‌دهیم اما باز هم اجازه نمی‌دهند. انجمن چرا و تا کی باید بسته بماند؟ چرا اعضا نباید تشکل صنفی داشته باشند؟»

این سخنان را الیاس حضرتی مدیر مسؤول روزنامه اعتماد و نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی در ضیافت افطار رییس جمهوری با مدیران و نمایندگان رسانه ها (شنبه 29 خرداد 1395) بیان کرد تا بار دیگر توجه مقامات مربوطه را به ضرورت بازگشایی نهاد صنفی و فراگیر روزنامه نگاران ایران و تحقق وعده رییس جمهور روحانی در اولین نشست خبری در این جایگاه جلب کند.

با این که آقای حضرتی به سبب مدیر مسؤول بودن - که به منزله ایفای نقش کارفرمایی تلقی می‌شود - نمی تواند عضو انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران باشد - که یک تشکل کارگری به حساب می‌آید و عضو هم نیست - اما به سبب رسانه ای بودن و ورود به مجلس دهم از این فرصت استفاده کرد و این موضوع را یاد آور شد.

این انجمن از نیمه مرداد 1388 و به دلیل آنچه «تدابیر احترازی امنیتی» خوانده شد بسته است البته برخی دوست دارند پلمب شدن ساختمان و در محاق رفتن انجمن را به منزله انحلال بدانند حال آن که انجمن منحل نشده و هم چنان در محاق است.

جان کلام آقای حضرتی این است که اگر با برخی از افراد مشکل دارند کل نهاد را تعطیل نگاه ندارند و بگذارند مجمع عمومی تشکیل شود تا اعضای جدید هیات مدیره و بازرسان انتخاب شوند.

در این میان شنیده ها حاکی از آن است که تحرکات قبلی برای راه اندازی انجمن های استانی دوباره شروع شده تا با یک تیر دو نشان را هدف قرار دهند: اول این که انجمن وزارت کار ساخته با عنوان استان تهران یا هر نام دیگر به جای انجمن کنونی معرفی و گزارش شود که بازگشایی کردیم. ثانیا با آرای استان ها ترکیب مورد نظر هیات مدیره انتخاب و تعیین شود.

حال آن که موضوع روشن است و همان گونه که یک فدراسیون فوتبال داریم که فیفا به رسمیت می شناسد تنها یک انجمن صنفی روزنامه نگاران داریم که فدراسیون بین المللی روزنامه نگاران و سازمان بین المللی کار به رسمیت می شناسد و مهم ترین رکن آن مجمع عمومی است و اشاره آقای حضرتی هم به همین بود که بگذارید مجمع برگزار شود و چنانچه روی برخی حساسیت وجود دارد خودشان مراعات می کنند و با رایزنی قابل حل است و نیاز به تطویل و تفصیل ماجرا نیست.

از این رو چنانچه این خبر درست باشد که رییس جمهوری از وزیر کار خواسته به این موضوع رسیدگی کند اجرای دستور آقای روحانی در این نیست که رایزنی هایی صورت پذیرد تا انجمن دیگری با نام استانی راه بیندازند و بگویند اطاعت شد! در این است که آمادگی وزارت کار برای برگزاری مجمع عمومی را اعلام کند و چنانچه نهاد یا نهادهایی حساسیتی دارند رایزنی کند یا اعلام کنند ما خواستیم ونگذاشتند.

بهانه سکوت اساسنامه در قبال نوبت سوم هم دیگر مسموع نیست چون در سال 87 در همین نوبت دوم بود که دو سوم اعضا شرکت کردند.

طی این 7 سال روزنامه نگارانی کوچیده یا از این حرفه رفته و دیگرانی وارد این عرصه شده اند و چه بسا درمحدودیت های قبلی درباره سایت ها و خبرگزاری ها هم  باید تجدید نظر شود اما اینها همه مسایل ثانوی است و اصل این است که انجمن باید بازگشایی شود تا این اتفاقات رخ دهد و حساسیت ها و ملاحظات هم منتقل شود.

صریح و روشن این که موضوع « انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران» به مثابه یک نهاد و یک نماد و فراتر از نام اعضای هیات مدیره است و تکاپوی راه اندازی تشکل های موازی به جایی نمی رسد همان گونه که در این چند سال نرسیده است.

نمی توان هر سال شال و کلاه کرد و به سازمان بین المللی کار در ژنو رفت و گزارش داد ولی  به این یک مورد که رسید به این نکته توجه نداشت که آی.آل. آو یا سازمان بین المللی کار تنها این انجمن را به عنوان تشکل اکثریت و فراگیر به رسمیت می شناسد.

از آقای علی ربیعی انتظار می رود به جای اقدام احتمالی برای ایجاد تشکل هایی که در این چند سال پا نگرفتند و پا هم نخواهند گرفت و به وزارت کار هم ربطی ندارد، اعلام کند پی‌گیر بازگشایی انجمن صنفی روزنامه نگاران هست یا نیست واگر هست مشکل چیست و اگر نیست در اجرای فرمان رییس جمهوری چه خواهد کرد. هر اقدام دیگر به منزله ارایه نشانی نادرست است.