مشکل سخنان حداد عادل چیست؟

به گزارش انتخاب، اگر فقط کمی از دنیایِ دوقطبی های رایج و عصبانی فضای مجازی و غیرمجازی فاصله بگیریم شاید بهتر بتوانیم درک کنیم که چرا رئیس فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی آن حرف ها را بر زبان آورده. این درست که جناب حداد عادل این بار نتوانست به ساختمان بهارستان راه پیدا کند و بر صندلی سبز وکالت تکیه بزند اما با سیاست که خداحافظی نکرده. ایشان برای خودش شانی فراتر از یک نماینده مجلس قائل است. فضای سیاسی هم که همواره ثابت نمی ماند.

سیاستمدار هم. خیلی از سیاستمداران بودند که روزی از بام قدرت به زیر افتادند و از چشم خاص و عام مثلِ قطره اشکی به خاک فرو غلتیدند اما چند صباح بعد چرخ گردون چنان چرخید که همای اوج سعادت بر شانه های آن ها نشست و عزتی غیر قابل باور یافتند. آقای حداد این ها را خوب می داند. پس هم باید اعتماد به نفس خودش را حفظ کند و هم به دوستان همفکر خویش روحیه بدهد تا میدان خالی نماند. بخشی از این حرف ها را هم به حساب اقتضای بازی سیاسی بگذارید. درست مثل کری خوانی های مربی ها و بازیکنان فوتبال. با شکست استقلال از پرسپولیس دنیا به آخر که نرسیده. اگر قرار باشد استقلالی ها با این شکست با دنیای فوتبال خداحافظی کنند که دیگر اصلا فوتبال معنایی ندارد.

همه این ها را گفتم تا بگویم من با همه اختلافی که با جناب حداد عادل و دوستان ایشان دارم سعی می کنم تا حدودی موضعی را که ایشان در حال حاضر در آن قرار گرفته اند درک کنم. فقط از یک چیز نگرانم و آن هم این که آقای حداد عادل خودش این حرف ها را باور کند. آن وقت نه تنها به فکر رفع معایب خود و دوستانش نخواهد افتاد بلکه بر اشتباهات پیشین خود اصرار خواهد ورزید. اشتباهاتی که ضرر و زیانش متوجه مردم شریف و صبوری خواهد شد که سال هاست منتظر نشسته اند تا مگر اهل سیاست بر سر عقل آیند و راه و چاره دیگر کنند.

سیاست عرصه آزمون و خطاست به شرط آن که اهل سیاست چشم عبرت بین داشته باشند. به شرط آن که اهل سیاست ابتدا بپذیرند که خطایی صورت گرفته تا بتوانند در آزمون های پیش رو خطاهای گذشته را تدارک ببینند. اصلا یکی از بزرگ ترین مشکلات آقای حداد و همگنان او این است که صورت مسئله را درست طرح نمی کنند و به همین دلیل مدام برمی گردند به همان جایی که بودند. نقطه سرِ خط. در دوم خرداد ۷۶ به جای این که چشم و گوششان باز شود و در انتخاب غافلگیرانه مردم تامل کنند، گفتند این رای نه به هاشمی بود.

گفتند رئیس دولت اصلاحات سید بود و خوش پوش و به همین دلیل رای آورد. تشکیل مجلس ششم را هم یک اشتباه فرض کردند. اشتباهی که مردم زود به آن پی بردند و در انتخابات بعدی جبران مافات کردند. برآمدن محمود احمدی نژاد را هم پیرزوی خود فرض کردند و همه آن شعارهای عدالت طلبانه را به پای خودشان نوشتند. در انتخابات ۹۲ هم آن فاصله پانزده شانزده میلیونی را با کاندیدای مورد نظرشان به هیچ گرفتند و مدام گفتند آقای روحانی با اندکی رای پیروز انتخابات شد.

حالا هم که پیروزی سی بر صفر حریف را در انتخابات هفتم اسفند جزئی می دانند. همانطور که گفتم اگر این حرف ها از سر آگاهی باشد مشکلی نیست. من همه ترسم این است که ناقل این حرف ها خودش هم حرف خودش را باور کند. درست مثل ملا نصرالدین که وقتی می خواست از شر مزاحمت های بچه ها خلاص شود به آن ها گفت دو کوچه بالاتر شیرینی می دهند. بچه ها با اشتیاق دویدند تا شکمی از عزا در آورند.

دقایقی بعد ملا نصرالدین با خودش گفت نکند واقعا دو کوچه بالاتر شیرینی پخش می کنند. گفت و بعد خودش هم دوید تا از قافله شیرینی خوران عقب نماند. حالا حکایت بعضی هاست! که البته امیدوارم این گونه نباشد و آقای حداد عادل و دوستانش در خفا در پی تدارک اشتباهات خود باشند و این حرف ها ر ا هم فقط برای حال گیری حریفان بر زبان آورده باشند. امیدوارم.