پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : یک پژوهشگر ادبیات و عرفان گفت: آنچه افراد در مکاتب عرفانی هندی و بودیسم برای آرامش روح و روان طلب می‌کنند، فوق آن در «مثنوی» موجود است.
علی رافعی درباره علل رویکرد علامه محمدتقی جعفری به عنوان یک شخصیت روحانی به «مثنوی» اظهار کرد: در میان روحانیون قبل از علامه، یک روحانی شیعه یعنی حاج ملاهادی سبزواری شرحی بسیار پیچیده و فلسفی از «مثنوی معنوی» نوشته اما به دلیل پیچیدگی آن کسی چندان با شرح ایشان انسی ندارد.
وی افزود: علامه جعفری به واسطه آنکه همواره آزاداندیشی را قبول داشتند، صرف‌نظر از اینکه مؤلف کتاب چه کسی باشد به آثار مهم و عمیق فکری توجه می‌کردند. به اعتقاد علامه بعد از قرآن و نهج‌البلاغه هفت قرن است که مثنوی بر عقول و قلوب مردم حکومت می‌کند و بسیاری از مکاتب فکری و فلسفی که پس از مثنوی ایجاد شده، اساس آن در اندیشه مولوی بیان شده است.
این پژوهشگر ادامه داد: علامه می‌دانست که این کتاب روزی به شکلی گسترده مورد توجه دنیا قرار خواهد گرفت، چنانچه امروز جزو کتاب‌های پرفروش آمریکاست. از این‌رو لازم می‌دید تا یک عالم شیعی بدان ورود کند تا مطالب ناب آن را استخراج کند و البته آنجا که نقدی هم وارد است، بیان کند. به عنوان نمونه مولوی می‌گوید: بی‌ادب حاضر ز غایب خوش‌تر است/ حلقه گرچه کج بود نی بر در است. اما علامه این سخن را قبول نداشتند و معتقد بودند انسان کج بر درگاه خدا قرار نمی‌گیرد، زیرا اساساً انسان بی‌ادب، غایب است نه حاضر؛ چنانچه خود مولوی سروده است بی‌ادب محروم ماند از لطف رب.
رافعی درباره دلیل اقبال گسترده بشر امروز به «مثنوی» گفت: مبارزه با «من» و «منیت» در عرفان مثنوی باعث این امر شد تا آنچه افراد در مکاتب عرفان هندی و بودیسم برای آرامش روح و روان جست‌وجو می‌کنند، فوقش را در مثنوی بیابند. در عرفان مولوی، آرامش، عدم تعلق به دنیا، تفکر، روبه‌رویی با دنیایی جدید و عالم معنا بسیار برجسته است.