آقای خاکپور شما شان مربی ایرانی را رعایت کردید؟

 «شان من در مقابل وینگادا حفظ نشد» این آخرین نقل قولی است که از محمدخاکپور در مورد استعفایش بیان شده . 48 ساعت از استعفای سرمربی تیم ملی امید می گذرد و او هنوز در این مورد مصاحبه نکرده اما صحبت های حبیب کاشانی نشان می دهد که خاکپور از فدراسیون فوتبال ناراحت است .ناراحت از اینکه شان اش رابه عنوان یک مربی ایرانی در برابر وینگادا رعایت نکرده اند.  
 
علی الظاهر ماجرا از این قراراست که مبلغ دریافتی وینگادا بالاتر بوده و مرد پرتغالی راننده ای هم در اختیار داشته ، امکاناتی که در اختیار خاکپور قرار نگرفته و سبب ناراحتی او شده است. هرچند می شود کارنامه نلو وینگادای پرتغالی را زیر و رو کرد و تفاوت های این دو سرمربی را به رخ کشید اما شاید بد نباشد در این میان  اتفاقات چند وقت اخیر را مرور کنیم که به این جواب برسیم که آیا خود محمدخاکپور و هم صنفانش شان خودشان را رعایت کرده اند که انتظار دارند فدراسیون فوتبال شان شان را رعایت کند؟
 
شاید اولین اتفاق مهم در مورد تیم ملی امید انتخاب محمدخاکپور به سرمربیگری امید باشد. سرمربی تیم ملی امید پیش از انتخاب تقریبا هیچ شانسی برای پستی مشابه  در هیچ تیمی نداشت. با این همه و با داشتن مدرکی ضعیف معادل مدرک B  کنفدراسیون فوتبال آسیا مورد مذاکره فدراسیون فوتبال قرار گرفت . او سرمربی تیم امید شد و کانون مربیان هم که مجید جلالی و محمدمایلی کهن از موسسانش هستند در بیانیه ای از این انتخاب حمایت کرد.
 
خاکپور آن روزها در حالی به عنوان سرمربی انتخاب می شد که مربیانی ایرانی و واجد شرایط تر از او برای حضور در تیم ملی وجود داشتند. مربیانی که رزومه کاری مشخص و بسیار پربار تر داشتند و البته مدرک شان هم ضعیف نبود. دراصل مربیانی بودند که مدرک A کنفدراسیون را داشتند و سرمربی نشدند. محمد خاکپور آن روزها بدون توجه به شان مربی های ایرانی بیرون مانده و محق  این پست را پذیرفت و هیچگاه نگفت که شان مربیان ایرانی رعایت نشده. در روزهایی که او سرمربی تیم ملی امید می شد در حالی که هم صنفان واجد شرایط او ،بیرون مانده بودند . هیچ صحبتی  از شان مربیان ایرانی نشد . در اصل هیچ کس نپرسید که آیا با این اتفاق شان مربی ایرانی حفظ شده ؟یا زمانی که کانون مربیان بیانیه صادر می کرد و از انتخاب عجیب فدراسیون حمایت می کرد چطور؟شان مربی ایرانی حفظ شده بود؟
 
 
اصلا این شان مربی ایرانی دقیقا چیست که باید حفظ شود؟ آیا همین اتفاقات اخیر هم جزی از آنها به حساب می آیند؟ همین ماجراهایی که منجر به استعفای خاکپور شد. مربی ای که هنوز مهر قهرمانی تیمش خشک نشده استعفا می دهد و در خانه اش به امید امتیاز گرفتن از فدراسیون می نشیند جز کدام دسته از مربیانی است ؟ او شان مربی ایرانی را رعایت کرده یا نکرده ؟ یا همصنفان محمدخاکپور که وقت و بی وقت شماره حبیب کاشانی را می گیرند که جای خاکپور بنشینند آیا شان مربی ایرانی را حفظ می کنند؟
 
نظر سرمربی سابق و شاید فعلی تیم امید در مورد مدل کاری خودش چیست ؟ این که یک سال بدون قرارداد کار کرده و شان خود را نه به عنوان مربی ایرانی که به عنوان یک انسان در نظر نگرفته با چه چیزی توجیه می شود؟ اگر اینها فداکاری بوده پس یک دفعه استفعایش در فاصله 3ماه به مسابقت چه معنایی دارد؟ آیا خاکپور در روزی که انتخاب شد نمی توانست شان مربی ایرانی را در نظر بگیرد و بگوید بدون راننده کار نخواهم کرد یا قرارداد یک ساله مشروط می بندم؟ او آن روزها نمی توانست درخواست قراردادی بکند که بند اضافه نداشته باشد؟
 
اگر قضاوت نویسنده درست باشد خاکپور درآن روزها بیش از اینکه به فکر شان باشد به فکر حفظ نیمکت بود و حالا که به رتبه ای در مسابقاتی نیمه رسمی رسیده فکر شان و جایگاهش افتاده و البته ان را به عنوان یک مربی ایرانی طلب می کند.جایگاهی که او به عنوان یک مربی ایرانی دارد و ناگفته مشخص است که برای استفاده از اصطلاح «شان مربی ایرانی» بیشتر به دنبال جلب حمایت مربیان داخلی در برابر لابد اجنبی ها بوده.  
 
اما به واقع این شان مربی ایرانی چیست که کسی از آن خبر ندارد. آیا کندن زمین پشت دروازه و فرو کردن دعا در زمین ها هم جزیی از آن به شمار می آید؟ آیا اقدامات غیرفوتبالی که پرونده های اخلاقی را به راه انداخته هم جزیی از شان یک مربی  ایرانی است ؟ مصاحبه های آنچنانی چطور؟ به دنبال نشستن جای یکدیگر چطور؟
 
کسی نمی داند شان مربیان ایرانی چیست اما آیا خود آقای خاکپور آن را با بدقولی و استعفا دادن رعایت کرده؟ یک لنگه پا نگه داشتن تیمی که آروزهای 40 ساله فوتبال ایران را به دوش می کشد در شان مربی ایرانی هست یا نیست ؟ مربی ای که دست فدراسیون فوتبال و کارفرمایش را 3ماه مانده به مسابقات در پوست گردو می گذارد چه شان و جایگاهی دارد؟ ای کاش آقای خاکپور وقتی که رسما دلایلش را هم اعلام کرد یک بار بگوید شان مربیان ایرانی چیست که حداقل همه بدانند و آن را رعایت کنند.