پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : دریاچهی ماراکایبو در ونزوئلا یکی از عجیب‌ترین و جالب‌ترین نقاط کره‌ی زمین است و به دلیل هزاران صاعقه‌ای که (در دوره‌های اوج برخورد صاعقه‌ها) در هر ساعت به این محدوده برخورد می‌کنند، به عنوان یکی از الکتریکی‌ترین مناطق جهان شناخته می‌شود؛ این منطقه به طور متوسط ۲۶۰ روز از ۳۶۵ روز سال را شاهد طوفان صاعقه است و بین افراد محلی به عنوان «دریاچهی طوفان بی‌پایان» شناخته می‌شود.
نزدیک بودن بیش از حد این منطقه به استوا یکی از اصلی‌ترین دلایل بروز این پدیده‌ی جوی محسوب می‌شود چرا که در این منطقه دمای هوا بالاتر است و طوفان‌ها نیز شدت بیشتری دارند. در طول ماه اکتبر که معمولاً با نام «فصل صاعقه» شناخته می‌شود می‌توان حدود ۲۸ صاعقه را در هر دقیقه مشاهده کرد اما این مقدار در ماه‌های ژانویه و فوریه که خشک‌تر هستند کاهش می‌یابد.
مدت‌های مدیدی است که دانشمندان در پی کشف دلیل بروز این پدیده‌ی جوی هستند اما تا کنون هیچ یک از آن‌ها نتوانسته‌اند اثبات کنند که دلیل این وضعیت جوی چیزی فراتر از ترکیب بی‌مانند ناهمواری‌های زمین، محل قرار گرفتن دریاچه و الگوی وزش بادها باشد. حتی زمانی این فرضیه مطرح شد که وجود مواد رادیواکتیو در بستر رودخانه این صاعقه‌ها را به خود جذب می‌کند؛ فرضیه‌ی دیگر نیز فراوانی متان در جو محیط اطراف دریاچه بود اما هرگز مدارک کافی برای اثبات هیچ یک از این دو فرضیه به دست نیامد.
بسیاری از مناطق صاعقه‌خیز در نتیجه‌ی ترکیب وضعیت قرارگیری ناهمواری‌های زمین مانند کوه‌ها، دره‌ها و خط ساحلی به وجود می‌آیند. وجود چنین ناهنجاری‌هایی در وضعیت زمین‌شناختی یک منطقه می‌تواند موجب به وجود آمدن بادها، یا الگوهای گرمایشی و سرمایشی شود که می‌توانند احتمال بروز طوفان‌های تندری را افزایش دهند. دریاچهی ماراکایبو که بزرگترین دریاچهی آمریکای جنوبی نیز هست، از یک سو به دریای کاراییب می‌ریزد و از سوی دیگر توسط کوه‌هایی که بخشی از رشته‌کوه آند را تشکیل می‌دهند محاصره شده است. هنگامی که گرمای آفتاب استوایی بر سطح دریاچه می‌تابد و موجب تبخیر شدن آب سطح دریاچه می‌شود، بادهای بسامان که از دریا می‌وزند هوای گرم دریاچه را به سوی هوای سرد کوهستان می‌برند و موجب به وجود آمدن ابرهای صاعقه‌زایی می‌شوند که ارتفاعشان تا ۱۲ کیلومتر نیز می‌رسد و می‌توانند صاعقه‌های بسیار قدرتمند و خطرناکی ایجاد کنند.
نوچه