پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : ساده ترین راه ابزار محبت، بیان واژه های محبت آمیز است، البته محبت زبانی نمی تواند تمام نیاز انسان را به محبت تامین کند، اما محبت های دیگر جای محبت زبانی را نمی گیرد.
قدرت زبان در تاثیر گذاری، مثال زدنی است و نباید از توانایی عجیب این نعمت الهی برای تسخیر دل فرزندمان غافل شویم. وقتی محبتی که در دل وجود دارد به زبان می آید، رابطه میان فرزند و والدین را محکم تر از پیش می کند.
بسیاری از مشکلاتی که بین والدین و فرزندان پیش می آید، با کلمات محبت آمیزی که نشان از محبت درونی شما به آن ها است، حل می شود.
برخی از ما فکر می کنیم که محبت زبانی تنها در رابطه پدر و مادر با نوزادان و خردسالان معنا پیدا می کند. وقتی که فرزندان این دوره را طی کرده و وارد دوره نوجوانی و جوانی شدند، دیگر نیازی به محبت ندارد.
به جهت وجود این اعتقاد است که می بینیم بسیاری از والدین در همان چند ماه اول تولد نوزاد، روزانه چندین بار به فرزندشان ابراز محبت زبانی می کنند. شاید اگر از مادر یک نوزاد چند ماهه بپرسید که امروز چند بار قربان صدقه فرزندت رفته ای نتواند پاسخ دهد، به قدری که این کار را زیاد انجام داده است، اما اگر از یک مادر یک نوجوان پانزده ساله بپرسید که آخرین باری که قربان صدقه فرزندت رفتی کی بود؟ شاید به خاطر نیاورد.
ما نمی گوئیم که نوزاد چندماهه نیاز به ابراز محبت زبانی ندارد، اما دو نکته قابل توجه در این میان وجود دارد:
اول آنکه نوزاد چندماهه معنای واژه ها را نمی فهمد و تنها از آهنگ واژه ها و حرکات و شکل چهره والدین پی به دوستانه بودن رابطه آنها می برد.
دوم آنکه بسیاری از قربان صدقه رفتن ها در سنین نوزادی به جهت پاسخگویی به نیاز نوزاد نیست. این کارها بیشتر ریشه در نیاز ما به ابراز محبت به نوزاد دارد. دیدن یک نوزاد برای همه ما حتی اگر هیچ نسبتی با او نداشته باشیم حسی را تولید می کند که نمی توانیم مقاومت کنیم و احساسات مان را ابراز نکنیم.
وقتی این دو نکته را در فرزندانی که سن بیشتری دارند بررسی می کنیم به پاسخ دیگری می رسیم، اول آنکه فرزندان ما در سنین بالاتر معنای تک تک واژه هایی را که ما در گفتگوی با آنان استفاده می کنیم می فهمند. دوم آنکه در سنین بالاتر ابراز محبت زبانی، پاسخ به نیاز آنهاست.
فرزندان ما تشنه محبت هستند. ابزار محبت حکم سیراب کردن آن ها را دارد. فکر نکنید که استفاده از واژه های محبت آمیز پس از مدتی رنگ می بازد و از رونق می افتد.
الفاظ محبت آمیز، انسان را خسته نمی کند، حتی اگر تکراری شود. این الفاظ مانند آب است که انسان در طول روز بارها به نوشیدن آن نیاز پیدا می کند و هر بار هم که آن را می نوشد گوارایی خاص خود را داشته و انسان را خسته نمی کند، البته در صورتی که محبت زبانی، تنها راه برای ابراز محبت نباشد.
نکته اول: درست است که کلمات محبت آمیز تکراری نمی شود؛ اما چه خوب است که ما در ابراز محبت زبانی کمی هنر به خرج داده و تنوع ایجاد کنیم.
گفت وگوهای ذیل نمونه ای از رابطه عاطفی میان پدر ومادر با فرزندشان در طول زندگی است.
وقت بیدار کردن نماز صبح: عزیز دل مادر! بلندشو که خدا منتظره.
بعد از خواندن نماز صبح: قربونت بشم. وقتی نماز می خونی خیلی خوش حال می شم.
در هنگام خوردن صبحانه: دورت بگردم! عجله نکن عزیزم! هنوز وقت داری. این جوری صبحونه به دلت نمی شینه.
وقت بدرقه به مدرسه: منتظر می مونم تا برگردی. مواظب خودت باش .
وقت برگشتن از مدرسه: خدا قوت! خوش اومدی. شکر خدا دوباره خونمون باصفا شد.
وقت ناهار: تا نیومدی دست به غذا نزدم. وقتی سر سفره نیستی، غذا هر اندازه هم که خوشمزه باشه، بی مزه است .
شب وقت خواب: شبت به خیر گلم! نکته دوم : اگر پدر و مادر در رفتار خویش با فرزند نتوانند محبت خود را ثابت کنند، محبت زبانی هم اثر خود را تا اندازه زیادی از دست خواهد داد.
والدینی که به فرزندانشان محبت زبانی می کنند، اما از محبت های رفتاری غافل هستند، باید توجه داشته باشند که اگر روش آنها این چنین ادامه داشته باشد، فرزندانشان نسبت به محبت های زبانی آنها بی اعتماد خواهندشد.
این بی اعتمادی موجب می شود که محبت زبانی گاهی اثر عکس هم بگذارد. تحلیل فرزندان چنین والدینی از محبت زبانی این چنین است: پدر و مادرم با زبان شان می خواهند مرا فریب بدهند و خواسته های شان را بر من تحمیل کنند.
این تحلیل موجب می شود که فرزند به جای آن که محبت زبانی را نشان دهنده عاطفه درونی پدر و مادر به خویش بداند، آن را یک نقشه حساب شده برای رام کردن خود به حساب آورد.
از همین رو است که اگر هم در مقابل محبت های پدر و مادر موضع گیری منفی نکند، اما به گمان خویش باید حواسش را جمع کند که نقشه پدر و مادر به نتیجه نرسد.
وقتی چنین پدر مادری به فرزند خود محبت می کنند، بیش از آنکه فرزند به مفهوم واژه ها دقت کند و خود را در کنار پدر و مادر ببیند، به نقشه پدر و مادر توجه می کند وخود را در میدان رقابت با آنها می بیند.
می دانم که همه شما می گوئید او اشتباه می کند. ما هم معتقدیم او اشتباه می کند؛ اما با حرف زدن نمی توان اشتباه را برطرف کرد تنها چیزی که می تواند آلودگی این اشتباه را از ذهن فرزند پاک کند، رفتارهایی است که نشان از محبت درونی پدر و مادر به فرزند دارد.