نبایدها در نگارش یک خبر رسمی

هر خبر رسمی در فضای وب باید با هزاران خبر منتشر شده از سوی شرکت‌ها و سازمان‌های دیگر رقابت کند که همه آن‌ها به دنبال جلب توجه خوانندگان هستند، لذا بهتر است قبل از انتشار خبر از قوی بودن و بدون ایراد بودن آن مطمئن شد. هرگز نباید فراموش کرد که هیچ فرصت دوباره‌ای برای اصلاح یک تاثیر اولیه منفی وجود نخواهد داشت.

لیست نبایدها در نگارش خبر رسمی بسیار طولانی است اما در این مقاله تلاش شده مهمترین آن ها جهت استفاده مدیران و کارشناسان روابط عمومی و صاحبان کسب و کار گزینش و ارائه شود.

در این مقاله علی شیخ شعاعی برخی از عناصر که در هیچ خبر رسمی نباید وجود داشته باشد را این گونه شرح میدهد :

- ایرادات دستوری و گرامری

- کمبود محتوا و مطلب

- تبلیغ، آگهی و اضافه گویی

- مبالغه بیش از حد

- استفاده از کلمات شما، من یا ما در جایی غیر از نقل قول.

موارد زیر نیز از عواملی هستند که نباید در نوشتن خبر رسمی انجام داد:

· مورد خطاب مستقیم قرار دادن مصرف کننده یا مخاطب هدف و خواندن آن‌ها با ضمیر "شما".

· استفاده نویسنده خبر از کلماتی مانند "من" یا "ما" برای اشاره به خود و یا شرکت. این مورد و مورد اول نشانگر این خواهند بود که اطلاعاتی که ارائه شده یک محصول برای خرید هستند تا اینکه خبر باشند.

· استفاده از علامت تعجب، افعال و ادعاهای اغراق آمیز در مورد محصولات و خدمات و نامیدن آن‌ها با اصفاتی همچون شگفت انگیز و ...

· گنجاندن آدرس ایمیل در متن خبر رسمی. بر اثر این کار احتمال دارد که آدرس ایمیل توسط یک بدافزار هرزنامه انتخاب شود. این بدافزارها فضای وب را بدنبال نشانی‌های ایمیل جستجو می‌کنند و فهرست‌هایی از آن‌ها تشکیل می‌دهند تا هرزنامه برایشان ارسال کنند.

· گنجاندن فهرست‌های طولانی در داخل خبر رسمی. بررسی‌های انجام شده نشان داده که فهرست‌های بلند ممکن است موجب رد شدن خبر توسط موتورهای جستجوی اخبار شود.

· ایجاد اسپم توسط لینک (از جمله لینک های متعدد و فراوان برای اینکه رتبه بندی موتور جستجو را تحت تاثیر قرار دهید). تعداد لینک ها نباید از یک لینک به ازای هر 100 کلمه بیشتر باشد. این معیار هم لینک‌های متون پیوندی (کلمات برجسته که یک لینک به آنها پیوست شده است) و هم لینک های URL فعال را شامل می‌شود.

· طولانی کردن جملات و پارگراف‌ها. جملات و پاراگراف‌ها را باید کوتاه نوشت. 3 یا 4 خط برای هر پاراگراف مناسب است.

· عدم توجه و بازبینی برای اصلاح غلط‌های املایی.