کوررنگی،‌ نابینایی نیست

کوررنگی نوعی اختلال بینایی در قدرت تشخیص رنگ‌هاست که فرد مبتلا به آن قادر به تشخیص یک یا برخی از رنگ‌ها نیست.

طبق اعلام انجمن اپتومتریک آمریکا کوررنگی ناتوانی در تمیز دادن طیفی از رنگ‌ها به دلیل نوعی اختلال در بینایی است که می‌تواند به صورت کوررنگی قرمز - سبز، آبی - زرد و کوررنگی تمامی رنگ‌ها بروز کند. کوررنگی قرمز - سبز شایعترین نوع این اختلال است. برخی گزارش‌ها حاکی از آن است که 75 درصد از افرادی که به کوررنگی قرمز - سبز مبتلا هستند به طور کلی در تشخیص رنگ سبز مشکل دارند در حالی که برای دیدن رنگ قرمز 24 درصد با مشکل روبرو هستند.

از سوی دیگر موارد ابتلا به اختلال کوررنگی از نوع زرد - آبی یا تمامی رنگ‌ها بسیار نادر است. به گفته دکتر «کرستن آلبرچت» از اپتومتریست‌های کارولینای شمالی کوررنگی از طریق کروموزوم X به ارث می‌رسد و این امر توجیه می‌کند که چرا از هر 10 مرد یک نفر این عارضه را تجربه می‌کند در حالی که این رقم در زنان 0.5 درصد است.

همچنین آلبرچت افزود: این اختلال می‌تواند در نتیجه بیماری‌هایی همچون دیابت، آلزایمر و آب مروارید بوجود آید. برخلاف اختلالات بینایی ارثی، مشکلات و تغییرات بینایی اکتسابی اغلب قابل درمان هستند و با رفع عامل بوجودآورنده آنها، قدرت بینایی دوباره به چشم‌های فرد بازمی‌گردد. به طور مثال در صورتی که عارضه آب مروارید برطرف شود قدرت بینایی و تشخیص درست رنگ‌ها باز می‌گردد.

برای تشخیص کوررنگی تست‌های مختلفی وجود دارد که شناخته شده ترین آن تست «ایشی‌هارا» است. در این آزمایش از صفحات نقش‌دار حاوی نقطه‌ها، اعداد و خطوط رنگی استفاده می‌شود که به عنوان شیوه سریع و دقیق تشخیص نارسایی بینایی به حساب می‌آید.

به گزارش مدیکال دیلی، از آنجایی که درمانی برای کوررنگی ارثی وجود ندارد افراد مبتلا روی استراتژی‌ها و راهکارهای مقابله با آن تمرکز می‌کنند. افراد مبتلا به این اختلال یاد می‌گیرند چگونه از فیلترهای رنگی استفاده کنند و اینکه کدام رنگ‌ها برای طیف نور بالا، میانی و انتهایی تعیین شده‌اند و بنابراین قادر خواهند بود بین آنها تمایز قائل شوند. همچنین بیماران می‌توانند از لنزهای چشمی هم استفاده کنند.

منبع: ایسنا