«آمرلی» عراق در میان دو انتخاب؛ مرگ یا مرگ

 آمرلی ها منتظرند؛ هنوز چشم در راهند؛ همچنان امید هست، اما شبح مرگ هم هست که بر سر همه ساکنان این شهر منتظر سایه انداخته است.
برای جمعیت 17 هزار نفری آمرلی، همه جا را سکوت فرا گرفته است، صدایی از سر همدردی شنیده نمی شود. شاید فقط عده ای که توان کمک ندارند، برایشان دعا می کنند.

هنوز نشانه ای از یک اقدام عاجل دیده نمی شود. آنطور که آمرلی ، شهری از توابع طوز خورماتور در استان صلاح الدین عراق ، برای اهالی آن اکنون کانون مهمترین خبر روز جهان باید باشد، برای جهانیان نیست؛ این یک حقیقت تلخ است.

تکلیف قهرمان جام جهانی هم مشخص شد، اما مسی همچنان سوژه روز دنیاست و وضعیت نیمار همه را نگران کرده است و وقایع زندگی براد پیت...، اما کسی از کودکان بی غذا در آمرلی در گوشه کوچکی از جهان، خبری نمی گیرد.

در بغداد هم هیچ نشانه ای از یک تحرک جدی دیده نمی شود. ارتش ، پیشمرگها و نیروهای مردمی هر کدام در گوشه ای سرگرم نبرد با داعش، گروهی تروریستی که بخش مهمی از کشور را بطور صد در صد آلوده کرده است، می باشند.

حالا اما وحشت از یک کشتار جمعی، شبیه آنچه در دهه 80 میلادی در صبرا و شتیلای لبنان و یا در دهه 90 میلادی در سربرنیستای بوسنی، رخ داد فضای منطقه را فرا گرفته است.

این شهر بیش از 80 روز در محاصره داعش است و مقاومت کرده، اما دیگر همه منابع در حال ته کشیدن است، حتی روحیه بسیار بالای مردم این شهر!

آنها در دفاع از ناموس و خانه و کاشانه خود مردانه جنگیده اند و می گویند تا آخرین گلوله خواهند ایستاد و راهی هم جز این نیست، اما زندگی در آمرلی تنها دو گزینه مقابل اهالی اش قرار داده است، ˈ مرگ یا مرگˈ!

از یک طرف گرسنگی و مصرف آب آلوده و کمبود دارو آنها را به مرگ تهدید می کند و از طرفی هر لحظه امکان هجوم گسترده داعش و ورود تروریست ها به شهر وجود دارد که نتیجه اش قتل عام جمعی و نسل کشی است.

آمرلی ها امروز بیش از هرچیز به یک اقدام نظامی چشم دوخته اند چرا که در صورت سقوط شهر معلوم نیست چه بر سر مردم آن خواهد آمد.

هفته گذشته بر سر بحران انسانی در آمرلی، نمایندگانی توانستند با اصرار و تقلای فراوان یک جلسه اضطراری برای آن اختصاص دهند، اما تمام سرو صداها این هفته فروکش کرد. حتی سر و صدای رسانه ای هم گویا خوابیده است، اما شبح مرگ همچنان در آسمان آمرلی حاضر است.

ˈعمار البغدادیˈ یک نویسنده عراقی در اعتراض به بی تحرکی نسبت به بحران آمرلی می نویسد: ارتش هر روز از پیروزی هایش در رسانه ها می گوید ، حال آنکه آمرلی بدون امکانات نظامی و آب و غذا در محاصره است. ˈ

او سپس این سوال را مطرح می کند:چرا از آن صدها هزار داوطلب مردمی که به خواست مرجعیت برای مقابله با تروریسم بسیج شده بودند، بهره گرفته نمی شود؟

ارتش عراق هم اکنون در دو منطقه جنوب و شمال بغداد سرگرم شدیدترین نبردهای دهه های اخیر است؛ جایی که داعش تلاش دارد از طریق منافذ آن خود را به پایتخت برساند.

جرف الصخر در استان بابل و سامرا و تکریت در صلاح الدین، فلوجه در الانبار و نیز جلولا در استان دیالی از جمله مناطقی هستند که ارتش عراق به همراه نیروهای داوطلب در جنگی سخت با داعش بسر می برد.

داعشی ها در مناطقی که تحت کنترل داشته اند، بیشترین موانع مانند بمب های کنار جاده ای یا مین های ضد نفر کار گذاشته اند و پیشروی نیروها به کندی صورت می گیرد.

هفته گذشته دو بار این نیروها برای پاکسازی تکریت ، تا مرکز شهر پیش رفتند، ادارات پلیس، بیمارستان علوم پزشکی و حتی ساختمان شورای استان را به تصرف خود در آوردند ، اما فشار داعش باعث شد مجبور به ترک شهر شده و در پشت دروازه های آن برای باردیگر به انتظار بنشنند.

ارتش و داوطلبان ، برای شکستن محاصره آمرلی باید مناطقی از دو استان دیالی و صلاح الدبن را پاکسازی کنند. ارتش عراق برای رسیدن به آمرلی باید از شهرهای المقدادیه، خالص، کلار، کفری و حتی جلولا در استان دیالی و نیز مناطق شرقی صلاح الدین از جمله منطقه عمومی تکریت و سلسله ارتفاعات حمرین عبورکند ، در حالی که حرکت نیروها کند است.

بنابراین عملیات هوایی، استفاده از بالگردهای جنگی و عملیات هلی بورن، به عنوان سهل ترین راههای کمک به اهالی آمرلی اولویت دارد و این خواسته کوچکی در برابر هزاران رنجی است که آمرلی ها می برند.

با این همه در بغداد گفته شده که بزودی عملیات بزرگ ارتش عراق برای شکستن محاصره آمرلی آغاز می شود و سازمان ملل هم در بیانیه ای ضمن هشدار به وقوع یک فاجعه انسانی خواستار اقدام فوری نظامی و انساندوستانه برای نجات محاصره شدگان آمرلی شده است.