پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : بانوی غزل سرای ایرانی که از 15 مرداد به حال کما به سر می برد بامداد سه
شنبه 28 مرداد 1393 در بیمارستان پارس تهران چشم از جهان فرو بست. سیمین
بهبهانی با عنوان «بانوی غزل» شناخته می شد و به خاطر نوآوری هایی که داشت
«نیمای غزل» هم لقب گرفته بود. متولد 28 تیر 1306 خورشیدی در تهران در 28
مرداد 1393 خورشیدی در تهران درگذشت.
به گزارش انتخاب محبوبیت شاعران در جامعه ما به
این خاطر است که هیچ هنری نزد ایرانیان مرتبت شعر را ندارد و ایرانیان هیچ
هنرمندی را به اندازه شاعر دوست نمی دارند.
نگویید پس این همه
کتاب شعر که بی مشتری مانده چه حکمتی دارد؛ که گفتم و می گویم شاعر و نه هر
شاعری. چه، در همان قرونی که مولانا و سعدی و حافظ ظهور کردند نیز ایران
شاهد شاعران بسیار بود اما این سه ماندند و درخشیدند و حتی خواجوی کرمانی
در قیاس با درخشش حافظ رنگ باخت.
همان گونه که از میان شاعران
کلاسیک فارسی و طی هزار سال پنج و به روایتی شش شاعر بیشتر در ذهن وزبان ما
ماندگار شدند در این کمتر از یکصد سال که شعر پارسی دوران تازه ای را
تجربه می کند نیز از این خیل شاعران تازه که اغلب میان سنت و مدرنیته معلق
اند، چند نام برجسته تر شده و باقی می ماند و سیمین بهبهانی که ساعاتی پیش،
چشم از این دنیای خاکی فروبست یکی از همین هاست.
شاعری که شعر
تغزلی و کلاسیک را با اوزان تازه می سرود و چون نوگرا به مفهوم مصطلح نبود
در میان عوام شعر دوست هم محبوبیت خاص داشت و اشعار او در موسیقی دستگاهی
ایرانی نیز قابل اجرا بود. کما این که همین تازگی ها همایون شجریان سروده
او با عنوان «
چرا رفتی» را خواند
که بسیار هم گل کرد و بازار راکد موسیقی را رونقی دوباره داد و درست در
روزی که شاعر به کما رفت کنسرت آن را هم به صورت زنده اجرا کرد و بسیار
مورد استقبال قرار گرفت. آلبوم را همه نه با نام اصلی آن- نه فرشته نه
ابلیس- که با عنوان همین شعر – چرا رفتی- می شناسند و به همین خاطر کنسرت
هم «چرا رفتی» نام گرفت:
چرا رفتی،چرا؟- من بی قرارم،به سر، سودای آغوش تو دارم.-نگفتی ماهتاب امشب چه زیباست؟ندیدی جانم از غم ناشکیباست؟نه هنگام گل و فصل بهار است؟نه عاشق در بهاران، بی قرار است؟همچنین جا دارد به یاد آوریم «
هوای گریه با من» را ؛ که آن نیز سروده همین شاعر بود و در اجرای موسیقایی آن،برای فرزند استاد، شهرت مستقل از پدر به ارمغان آورد.
سیمین
خلیلی مشهور به سیمین بهبهانی اگرچه با فرهنگ و گفتمان مسلط فرهنگی فاصله
داشت و چه بسا این اواخر هیچ نسبتی نداشت ایران را اما بسیار دوست می داشت و
در نخستین روزهای شروع جنگ عراق علیه ایران در همان مهر ماه 1359 این شعر
را سرود:
ای عزیزان! امید فتح شماستدر دلم هیچ اگر تمنا هستشب اگر وهمناک و تاریک استروشنی های صبح فردا هستخصمم اگر با نشان بولهبی استبا شما آیت «سََیصلی» هست...در
مهر 1359 که آتش جنگ درگرفت دیگر جای سرودن اشعار عاشقانه نبود و با الهام
از سوره «تبت» و آیه «سیصلی نارا ذات لهب» شعر «ما نمی خواستیم اما هست»
را چونان «پاره دلی» به «رزمندگان دلیر» تقدیم کرد. کاری که شاید امروز نزد
برخی چندان مهم جلوه نکند اما باید دانست که برخی از صاحبان دیگر سخن
انجام ندادند. دو ماه بعد نیز برای «
مدافعان دلیر خونین شهر» سرود.
هر چه سن سیمین بالاتر می رفت و تجربه های بیشتر می آموخت عشق او هم بزرگ و بزرگ تر می شد:
شلوارِ تا خورده دارد / مردی که یک پا نداردخشم است و آتش، نگاهش/ یعنی: تماشا نداردرخساره می تابم از او/ اما به چشمم نشستهبس نوجوان است و شاید/ از بیست، بالا ندارد...شاعران
را باید با شعرشان و حسی که به مردمان زمان خود و پس از خود داده اند و می
بخشند داوری کرد نه با فراز و فرودی که در زندگی خصوصی هر کسی هست یا
باورهای سیاسی و غیر سیاسی شان. چندان که اگر چنین باشد درباره سعدی نیز می
توان گفت مذهبی داشت غیر از مذهب رسمی پس از خود و در وصف هلاکو خان مغول
هم سروده بود.
وقتی مهدی اخوان ثالث (م.امید) درگذشت احمد شاملو پیامی فرستاد و گفت: «
شاعران، هرگز نمی میرند».
بسیاری این سخن را برای جبران کدورتی دانستند که در یکی دو سال آخر به
خاطر سخنرانی شاملو در دانشگاه برکلی آمریکا درباره شاهنامه و فردوسی میان
آن دو ایجاد شده بود یا اندوخته ای برای خودش اما اکنون که سال ها از مرگ
هر دو می گذرد روشن شده است آنان که سخنی از خود بر جای گذاشته اند در ذهن و
زبان مردمان باقی می مانند.
حافظ، سعدی، مولانا و فردوسی و بزرگان
دیگر انگار همیشه با ما هستند. شاعران معاصر البته نتوانستند آن قله ها را
تکرار کنند اما همین که شعر آنان به صورت ترانه خوانده یا زمزمه می شود یا
گاه اینجا و آنجا و حتی در محفلی که هیچ نسبتی با ادب و فرهنگ هم ندارد بر
زبانی می نشیند و بر گوش ها خوش می آید به این معنی است که شاعران با شعر
خود زنده می مانند و سیمین بهبهانی نیز این بخت را دارد که بماند.
شاعری که روزی سروده بود:
«یا رب مرا یاری بده، تا خوب آزارش کنمهجرش دهم زجرش دهم، خوارش کنم زارش کنماز بوسه های آتشین، وزخنده های دل نشینصد شعله در جانش زنم، صد فتنه در کارش کنم... گیسوی خود افشان کنم، جادوی خود گریان کنمبا گونه گون سوگندها، بار دگر یارش کنمچون یار شد بار، دگر کوشم به آزار دگرتا این دل دیوانه را راضی ز آزارش کنم»این شعر را هم به بانوی قصه فارسی – سیمین دانشور- تقدیم کرده بود:
دوباره می سازمت وطن/ اگرچه با خشتِ جان خویشستون به سقف تو می زنم/ اگر چه با استخوانِ خویشدوباره می بویم ازتو گل/ به میل نسلِ جوان تودوباره می شویم از تو خون/ به سیل اشک روان خویشسال
پیش و در پنجم آبان 1392 به دعوت علی دهباشی عزیز که بخارا را یک تنه چون
یک بنیاد برپا داشته در « شب سایه»- برای گرامی داشت امیر هوشنگ ابتهاج -
حاضر شدم. هم دیر رسیدم و هم به دلیلی زود باید می رفتم و شگفتا که تنها
فرصت حضوردر یکی از برنامه ها دست داد. درست، هنگامی که سیمین بهبهانی به
یاری خانم «مهرو ملالی» پشت تریبون می رفت تا غزلی را به سایه پیش کش کند.
احساس می شد بینایی خود را از دست داده اما نه خود بروز می داد و نه دیگران
در این نکته دقیق می شدند و تنها می شنیدند:
دیگر نه جوانم، که جوانی کنم ای دوستیا قصه از آن «افتد و دانی» کنم، ای دوستهنگام سبک خیزیِ آهوی جوان استپیرانه سر آن به، که گرانی کنم ای دوست...تا رسید به این بیت که
دل مُرد و در او شعله ی رقصانِ غزل مُردحیف است تغزّل که زبانی کنم ای دوستو دیدم که هم قطره اشکی از چشم شاعر افتاد و هم چشم های حاضران خیس می شد.
آری،
در این سرزمین و نزد مردمان آن، هیچ هنری گرامی تر از شعر و هیچ هنرمندی
محبوب تر از شاعر نیست و در میان گونه های شعری نیز همچنان غزل و شعر تغزلی
دوست داشتنی ترند و چون قصه، قصه عشق است وقتی شاعر، زن باشد شیرین ترهم
می نشیند.
شاعری که توانست مفهوم عشق را در شعر خود ارتقا دهد و از
احساسات جوانانه و روایت شخصی به مفاهیم بلند و عمومی برساند و این نکته
را با مقایسه تاریخ سرودن اشعار به وضوح درمی یابید.
هنر او از حیث
ظاهری «اوزان تازه» بود و از جنبه متن و معنی نوع نگاه به عشق که مدام آن
را ارتقا داد و از این نظر، بختیار بود که بلند زیست تا از عهده این کار
برآید. بر این پایه می توان گفت شاعر نمی میرد اگر چه مرده باشد و پیش تر
خود سروده باشد:
دل مُرد و در او شعله ی رقصانِ غزل مُرد...
منبع: عصرایران