ساعاتی
که خواب هستند و کابوس می‌بینند، نیاز به پرستاری و مراقبت دارند، به همین
دلیل یک‌سال‌ونیم است که ما از کارافتاده شده‌ایم و نمی‌توانیم کاری انجام
دهیم.» او می‌افزاید: «ما پدران دانش‌آموزان شین‌آبادی اگر کاری هم داشته
باشیم، عملا قادر به انجام آن نیستیم، چرا که دختران را باید ماهی یک‌بار
به تهران بیاوریم و هر سه ماه یک‌بار بیش از 20 تا 25 روز مجبوریم برای
درمان دخترانمان در تهران بمانیم، حالا اگر «دیه» هم به ما به صورت نصف آن
پرداخت شود، زندگی برای ما دشوار‌تر می‌شود.» از سوی دیگر عثمان مزین وکیل
این دانش‌آموزان، شرایط خانواده‌ها را سخت می‌داند و می‌گوید: «پدران و
مادران این دانش‌آموزان مجبورند در ماه چند روزی را به تهران بیایند، گرچه
هزینه ایاب و ذهاب آنها را آموزش‌وپرورش می‌دهد اما همین رفت و آمد‌ها
هزینه‌های گزافی را بر دوش آنان می‌گذارد. از طرفی شرایط مالی این
خانواده‌ها مساعد نیست. چندی پیش دو شرکت بیمه‌ای هرکدام 10میلیون‌تومان
سپرده برای دانش‌آموزان آسیب‌دیده پرداخت کردند که این سپرده‌ها به اسم
دانش‌آموزان است و تا زمانی که به سن قانونی نرسند، نمی‌توانند پولی از آن
برداشت کنند و این مساله باعث ناراحتی خانواده‌ها شده است.»