پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :
دلواپس ها که آمدند، دلاورها و دل آرام ها را هم به دنبال خود آوردند، دل
هایی که این روزها یا در نقد دولت می تپد یا در حمایت از دولت. دلواپسان
اما گویی قرص و محکم تر و با انگیزه تر پا به میدان دلواپسی برای دولت
نهاده اند که به هیچ نصیحت و خواهش و هشداری آرام نمی گیرند و پرجنب و جوش و
پرهیاهو در وسط میدان نقد و انتقاد به دولت ایستاده اند.
به گزارش انتخاب؛ یک
روز مذاکرات هسته ای آنها را دل نگران می کند، روزی دیگر هم صف‌های سبد
کالا و یارانه‌ای که دولت پیش در جیب مردم می گذاشت و نمی خواهند این میراث
برجای مانده از رییس جمهور محبوب شان در این دولت کنار گذاشته شود. یک روز
هم وزرا و معاونان دولت بساط دلواپسی را برای این عده پهن می‌کنند. ماجرای
این روزهای شیخ حسن روحانی و دولتش با این دلواپسان هرچه که جلوتر می‌رود
مرد صبور پاستور را وادار به موضع گیری می‌کند، آنگونه که گاهی از دایره
صبوری بیرون بیاید و انتقاداتی را روانه آنها کند.
روحانی آمد؛ توپخانه منتقدان روشن شد!
روی
کار آمدن حسن روحانی برای طیفی از سیاسیون خوشایند نبود، طیفی که در 8 سال
گذشته، میدان دار اصلی شده بودند، همان زمان که اصلاح طلبان به گوشه ای
نشسته بودند و سنتی های اصولگرا سکوت مصلحتی را در قبال دولتی که معتقدند
بودند دیگر در ریل حرکت نمی کند و نواصولگرایانی که علیه بزرگان و پدران
خود شورش کرده بودند، در پیش گرفته بودند.
طیفی
که سودای ریاست دولت یازدهم را نیز در سر می پروراندند اما شیخ حسن روحانی
به یکباره از پیله سکوت بیرون آمد و توانست کلید پاستور را از آن خود
کند. راه یافتن روحانی به ساختمان سفید پاستور که فضای سیاسی را برای
اصلاح گرایان از یک سو و عقلای اصولگرایی از سوی دیگر فراهم کرده بود،
آنقدر برای آنها سنگین آمده بود که بخواهند از هر کانالی فشار بر دولت را
دستور کار خود قرار دهند، از همین رو بود که از همان روزهای نخست توپخانه
انتقادات خود علیه دولت را روشن کرده و هر روز آتش آن را بیشتر و بیشتر
کردند.
کابینه اعتدالی؛ اولین گام دلواپسی
«زیر
سقف دولت یازدهم از همه جناح ها حضور دارند.» این جمله ای بود که حسن
روحانی در کنفرانس خبری یک سالگی دولتش بیان کرد تا پاسخی باشد به یک سال
نقد و انتقاد به او که چرا اصلاح طلبان بعد از 8 سال به پاستور راه یافته
اند. شاید آن روزی که حسن روحانی کابینه خود را در روز تحلیف تقدیم مجلس
کرد کمتر کسی تصور می کرد بسیاری از اصلاح طلبانی که در آن لیست گنجانده
شده بودند به کابینه روحانی راه یابند. افرادی چون زنگنه، آخوندی، ربیعی از
جمله وزرایی بودند که بیش از دیگر وزرای پیشنهادی و اصلاح طلب روحانی در
تیررس عدم رای اعتماد از سوی مجلس قرار داشتند. لاریجانی اما برگ برنده ای
بود که روحانی به خوبی برای بستن کابینه اش از آن بهره برد و توانست با کمک
لابی های رییس مجلس و همراهانش چون باهنر، جلالی و جهانگیرزاده مجوز ورود
بسیاری از وزرای اصلاح طلبش را به پاستور از مجلس بگیرد. مجوزی که آسان به
روحانی داده نشد. چه آنکه جلسات رای اعتماد به کابینه خصوصا آنجا که پای
افرادی چون زنگنه، آخوندی، نجفی، میلی منفرد و ...به میان می آمد،به محلی
برای کشاکش بین پایداری ها و طیف ایثارگران و رهپویان مجلس با طیف رهروان
ولایت تبدیل شد. کشاکشی که در مواردی چون عدم رای اعتماد به نجفی و میلی
منفرد برد را به اردوگاه پایداری های منتقد دولت برد و در مواردی چون رای
اعتماد به زنگنه و آخوندی برد را نصیب رهروان ولایت کرد.
وکیل
الدوله های دولت سابق که حال دیگر منقدان سرسخت رییس جمهور فعلی شده‌اند،
اما از تک و تا نیفتادند و وقتی نتوانستند مانع ورود این وزرا به کابینه
شوند، با در اختیار داشتن 100 رای، بازی های سیاسی را در صحن بهارستان علیه
دولت تدارک سازی کردند. بازی هایی از جنس رای ندادن سه باره به وزیر ورزش
تا سوال‌های پی در پی از وزرا و کشاندن آنها به کمیسیون ها و صحن مجلس.
منتقدان خط و نشان ها را به دادن کارت زرد به برخی وزرای دولت در طول عمر
یک ساله دولت هم کشاندند تا ثابت کنند در دلواپسی پایدارند.
مذاکرات هسته‌ای و خشم دلواپسان از ظریف خندان!
ظریف
دولت با آن خنده‌های همیشگی‌اش اگرچه تبدیل به دیپلماتی محبوب برای
ایرانیان شده است، اما مغضوب برخی بهارستان نشینان هم هست. بهارستان
نشینانی که آنقدر بر طبل مخالفت با او کوبیدند که حال دیگر اگر پا به صحن
بهارستان هم می‌گذارد آن لبخند معروف را همراه خود نمی‌برد و از دیپلمات
خندان تبدیل به یک دیپلمات سرد و خشک می شود.
مذاکرات
هسته ای اما همان نقطه وصلی بود که ظریف دولت را به وکیل الدوله های سابق و
منتقدان امروز رساند. توافقنامه زودهنگام ژنو بین ایران و 5+1 در عمر 100
روزگی دولت اگرچه دستاوردی بزرگ برای دولت محسوب می شد و بن بست 10 ساله
مذاکرات هسته ای را شکست اما بودند افرادی که از همان ابتدا از باج دادن و
وادادگی هسته ای و سازش و...سخن می گفتند. منتقدانی از جنس همان منتقدانی
که در ایام تبلیغات انتخاباتی سعید جلیلی را نماد مقاومت هسته ای و روحانی
را نماد سازش معرفی می‌کردند.
منتقدان هسته‌ای دولت حتی آنجا که
رهبری نظام مذاکره کنندگان را فرزندان انقلاب نامیدند باز هم دست از مخالفت
برنداشتند و بارها و بارها رییس دستگاه دیپلماسی و دیگر مذاکره کنندگان را
به مجلس کشاند. ظریف هم گرچه ابتدا از در همراهی و تعامل وارد شد اما آنجا
که با این خواسته نمایندگان روبرو شد که جزئیات مذاکرات ژنو را علنی کند
هشدار داد تا پای استیضاح می رود اما جزئیات را علنی نخواهد کرد. همین مشی
دیپلماتیک و قاطعانه ظریف بود که خشم منتقدان را بیشتر کرد و طرح استیضاح
از او را کلید زدند. طرحی که بی شک با لابی های پشت پرده از دستور کار خارج
شد اما رابطه ظریف با مجلسی ها را در کوتاه مدت غبارآلود کرد.
منتقدان
هسته ای که حال دیگر نام دلواپسان را بر خود نهاده‌اند، همچنان دل پری از
ظریف و مذاکرات هسته ای دارند. آنچنان که از هر بهانه و تریبونی در نقد
سیاست های هسته‌ای دولت بهره می‌گیرند. واژه «دلواپسیم» از پس همین
انتقادات هسته ای به ادبیات سیاسی و روزمره بین دولت و منتقدانش وارد شد.
دلواپس‌هایی که حال یاد گرفته‌اند فشار به دولت را نباید فقط از کانال
هسته‌ای دنبال کنند و باید به دیگر سنگرها هم نفوذ کنند.
دلواپس‌ها دوست دارند مردم یارانه بگیر بمانند!
یارانه
را محمود احمدی نژاد در جیب مردم گذاشت، یارانه ای که قرار بود همان پول
نفتی باشد که بر سر سفره مردم بیاید تا شاید گره ای کوچک از گره‌های کور
اقتصادی و معیشت مردم
را بگشاید. 45 هزار و پانصد تومانی که به اذعان بسیازی از اقتصاددانان و
سیاسیون در جیبی گذاشته شد و از چندبرابر آن از جیب دیگر مردم برداشت شد.
و
حسن روحانی از جمله منتقدان اصلی سیاست‌های یارانه‌ای دولت بود. شاید از
همین رو بود که آن روزها که روحانی نیز به مثابه دیگر کاندیداهای ریاست
جمهوری وعده‌های اقتصادی به مردم را یکی بعد از دیگری می داد یکی از
دغدغه‌های اصلی خود را بر اصلاح قانون هدفمندی یارانه‌ها و قرار دادن آن
در ریل حرکتی درستش بیان کرد.
در
همین راستا بود دولت یازدهم در اولین بودجه تقدیمی اش به مجلس نیز تلاش
کرد روند اجرای فاز دوم هدفمندی را به شکلی درست و براساس قانونی که هیچگاه
احمدی نژاد به آن تن نداده بود اجرا کند تا اگر فاز اول باری از تورم و
رکود و گرانی را به مردم و جامعه تحمیل کرد، فاز دوم لااقل آن بار را از
دوش مردم بردارد.
دولت
یازدهم اما در مسیر یارانه‌ای خود از مردم خواست کسانی که نیازی به
یارانه نقدی ندارند خودشان انصراف دهند. درخواستی که چندان از سوی مردم
مورد اقبال قرار نگرفت تا بهانه را به دست منتقدان دولت بدهد. منتقدانی که
همچنان معتقد هستند یارانه نقدی تصمیمی درست از سوی دولت احمدی نژاد بود و
پرداخت آن به مردم باید ادامه یابد.
دلواپسان به سنگر استیضاح رسیدند!
منتقدان
دولت در یک سال اخیر نشان داده اند به هیچ وجه حاضر به عقب نشینی نیستند و
در مدت زمان باقیمانده تا پایان مجلس دهم از هر ابزاری برای در تنگنا قرار
دادن دولت استفاده خواهند کرد. این روزها ابزار استیضاح بازهم به کمک آنها
آمده است و فرجی دانا اولین وزیری که گویی قرار است زیر گیوتین استیضاح
برود.
حضور
فرجی دانا گرچه با اما و اگرهای زیادی در دولت همراه بود اما درنهایت او
توانست با رایی نه چندان بالا و با تاخیر نسبت به وزرای قبلی روانه پاستور
شود. وزیرعلوم اصلاح طلب اما از همان روزهای اول تیغه انتقادات را بر گلوی
خود حس کرد تا بداند پا به وزارتخانه ای نهاده است که قرار نیست آرامش را
برای او بهمراه آورد. عزل و نصب های وزیر، از همان ابتدا خشم تندروها را
برانگیخت چه آنکه بسیاری از هم طیفان خود را دیگر در راس دانشگاه ها نمی
دیدند. درگیری بین وزیر علوم روحانی و منتقدان آنجا بالا گرفت که بحث اعطای
بورسیه های غیرقانونی در دولت سابق رسانه‌ای شد تا پرده از تخلفی بزرگ در
دولت احمدی‌نژاد برداشته شود. تخلفی که از قضا پای برخی از همین منتقدان
امروز دولت را در دریافت بورسیه به میان آورده بود.
وارونگی
عالم سیاست آنجا مشهود می‌شود که وزیری که باید به خاطر افشای این اقدامات
غیرقانونی مورد تقدیر قرار گیرد، به پای میز استیضاح کشیده می‌شود.
دلواپسانی که نام برخی از آنها در لیست همان بورسیه های غیرقانونی است
آنقدر عصبانی هستند که عزم خود را بر استیضاح فرجی دانا تا مرحله آخر
بگذارند. گرچه علی اقای لاریجانی و دستیارانش در مجلس هم بیکار ننشستند و
همچنان بر عهد همراهی‌شان با دولت ماندند و توانستند بعد از جلسه با
استیضاح کنندگان، استیضاح را برای یک ماه به تاخیر بیندازند اما اینکه
ماجرای استیضاح فرجی دانا و منتقدان دولت ختم به خیر شود هنوز معلوم نیست.
در
کنار فرجی دانا، وزرای نیرو، آموزش و پرورش، فرهنگ، کشور و اقتصاد نیز در
تیررس استیضاح نمایندگان قرار دارند. اسیتضاح هایی که گویی قرار است در آب
نمک خوابانده شوند و یکی یکی به روی میز علی لاریجانی گذاشته شوند.
منبع:» نامه نیوز
واقــــعا کـــه !!!