پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : نصیبه می گوید،" از جمله پیمودن مسافت های طولانی برای رسیدن به مدرسه،
کمبود های مالی، دوری از خانواده، تفاوت های فرهنگی و فشارهای اجتماعی از
جانب جامعه خودم که می توانستند دسترسی من به آموزش را محدود نمایند. با
این حال، همه اینها ارزشش را داشت چرا که من اکنون آینده امیدوارکننده و
رضایت بخشی را پیش رودارم".
به گزارش انتخاب، با نگاهی به آینده افغانستان و چالش ها و
شرایط سخت پیش رو، که شامل درصد بالای مرگ و میر مادران در هنگام زایمان می
باشد نصیبه تصمیم گرفت تا با ادامه تحصیل در زشته جراحی زنان بتواند باعث
تغییرات اساسی در جامعه خود بشود واز هموطنان افغان خود حمایت نماید. نصیبه
می گوید، "من اکنون در شهر ری، در جنوب تهران مشغول به کار هستم. از
زمانی که چند ماه پیش کار خود را اینجا آغاز کردم. بیش از 700 نفر را درمان
کرده ام که اکثراً از هموطنانم می باشند".
به دنبال حمله شوروی به افغانستان در سال 1979، پدر نصیبه که یک کشاورز
بود، مادر وی و خواهربزرگترش از روستای کوچکی در قندهار افغانستان به سمت
ایران فرار کردند. آنها چندین روز در کوه ها، رودخانه ها و کویر ها با پای
پیاده راه می افتند و نهایتاً در منطقه ای در شمال شرق ایران پناه جستند.
با دستان خالی در شهر مشهد سکنی گزیدند، جایی که بعد ها نصیبه در آنجا چشم
به جهان گشود.
هنگامی که نصیبه 8 ساله شد و تازه مدرسه را آغاز کرده بود، او و خانواده
اش از مشهد به دماوند رفتند، تا پدر او بتواند روز و شب کشاورزی کند و از
عهده مخارج خانواده رو به رشدش برآید.
نصیبه می گوید، "امکان دسترسی به آموزش از مراحل ابتدایی تا دانشگاه
بهترین خدمتی است که دولت جمهوری اسلامی ایران به من و دیگر پناهندگان در
ایران ارائه می کند". داستان او تنها یک نمونه از حمایت های دولت جمهوری
اسلامی ایران، با کمک کمیساریا، در ارائه امکانات آموزشی، بهداشتی و مهارت
آموزی فنی حرفه ای به پناهندگان می باشد تا آنها بتوانند نهایتاً به
بازسازی کشور خود کمک کنند.
اکنون بیش از 840،000 پناهنده افغان در ایران زندگی می کنند. دولت ایران
به پناهندگان در زمینه های خدمات بهداشتی، آموزش، کلاس های سوادآموزی و
نیز فرصت های شغلی کمک می کند. بیش از 95 درصد پناهندگان در مناطق شهری و
نیمه شهری زندگی می کنند. از ژانویه2002 تا آخر 2013، کمیساریا به بیش از
915،000 افغان کمک کرده است تا داوطلبانه به کشور خود بازگردند.
نصیبه امیدوار است که صلح و ثبات در افغانستان حاکم شود تا او بتواند به
کشور خود بازگردد. او می گوید، " هنگامی که بازگردم خاطرات خوب بسیاری از
ایران به همراه خواهم برد. بسیار سپاسگزارم که توانسته ام در طی این مدت
طولانی درآرامش و امنیت تحصیل کنم. امیدوارم در آینده با دانشی که در ایران
آموخته ام بتوانم به زنان کشور خودم کمک کنم".
منبع: خبرآنلاین