گزارشی میدانی از سبز شدن برج به بهای خشک شدن بوستان مادر/ پروژه ای بی صاحب!

به گزارش انتخاب، بوستان مادر که قرار بود فضایی سبز به همراه امکاناتی برای زنان در منطقه ۵ شهرداری تهران باشد، امروز در حصار آهنی پوشیده شده است تا دور از دسترس و نگاه مردم به برج های عریض و طویل تبدیل شود.

موضوع بوستان مادر که از تذکر محمد حقانی، رییس کمیته محیط زیست شورای شهر به شهردار تهران آغاز شد و با اعتراض اهالی کوی فرهنگیان ادامه پیدا کرد، به چالشی مهم میان شورای شهر و شهرداری تبدیل شد که همه از زیر بار مسئولیت آن شانه خالی می کنند، موضوعی که به گفته اهالی معترض کوی فرهنگیان در حال احداث به دست نهاهای خاص است و هیچ کس توان توقف آن را ندارد.

بخش شرقی این محل به وزارت نیرو اختصاص دارد و در بخش غربی آن دبیرستانی دولتی، دارالقرآن و شهرداری منطقه ۵ قرار دارد. در بخش شمالی و شمال شرقی آن نیز کوی فرهنگیان قرار دارد. اهالی کوی فرهنگیان که امیدوار بودند این پروژه به فضایی سبز تبدیل شود این روزها از سرو صدای ماشین های سنگینی که شبانه روز کار می کنند، آسایش ندارند.

بوستانی که ۷ هکتار وسعت دارد و بنابر گفته ها برای تصمیم گیری نهایی به شورایعالی معماری و شهرسازی رفته تا آخوندی، وزیر راه وشهرسازی درباره آن تصمیم گیری کند، تصمیم گیری که تاکنون منجر به صدور رای قطعی درباره آن نشده است.

این پروژه که در حال گودبرداری است و در حالی که به گفته حقانی بدون مجوز به پروژه تجاری تبدیل شده است و هیچ یک از بخش های شهرداری هم قبول مسئولیت نمی کنند. زمینی که در ابتدا  قرار بود بوستان و پارک شود و اعضای شورای شهر تهران می گویند در طرح تفصیلی بوستان بوده است.

الله یاری یکی از ساکنان منطقه که از فرهنگیان ساکن در کوی فرهنگیان است با اعتراض به اینکه این پروژه آسایش را از آنها گرفته است، می گوید: «اینکه چرا کسی درباره وضعیت پارکی که به برج تغییر کاربری داده تصمیمی نمی گیرد، مشخص نیست. اینکه در این پروژه دست چه کسانی در کار است که هیچ کس توان متوقف کردن این پروژه را ندارد، سوالی است که همه مردم از همدیگر می پرسند. امیدواریم مسئولان حق مردم را برای منافع خود زیر پا نگذارند.»

وی درباره فعالیت شبانه روزی برای ساخت برج ها بدون لحظه ای توقف خبر می دهد و می گوید: «عبور و  مرور ماشین های سنگین که به خاکبرداری می پردازند از کنار ساختمان های ما در شب باعث لرزش خانه ها می شود. فعالیت این ماشین ها و صدای هایی که تولید می کنند آسایش مردم را سلب کرده است. هر چه اعتراض می کنیم فایده ندارند. جالب است بارها به شهرداری منطقه اعتراض کرده ایم. یک بار که برای اعتراض به این وضعیت به بازرسی شهرداری منطقه ۵ مراجعه کردیم ما را از نوشتن شکایت منع کردند گفتند اصلا چنین کاری را نکنید که به جایی نمی رسد و ممکن است دچار مشکل شوید.»

از بالای پشت بام مشرف بر پروژه برج های چندین طبقه بقایای زمین سبزی که در گوشه شمال غربی این زمین قرار دارد، به خوبی دیده می شود. زمینی که به گفته اهالی ابتدا پر از درختن سرسبزی بود که این روزها خبری از آنها نیست. به جای درخت و گل و گیاه تا چشم کار می کند، ماشین های سنگینی دیده می شوند که در رفت و آمدند. کارگران و مهندسانی که با لباس های آبی، طوسی و قرمز رنگ و کلاه ایمنی به سرعت کار می کنند. وسعت زمین آنقدر زیاد است که در هر گود عمیق چندین نفر نیروی کار متمرکز فعالیت می کنند. برخی از زمین های گودبرداری شده پوشیده از میله های فلزی است، میله هایی که به صورت عمودی و افقی چیده شده اند تا آماده بتن ریزی شوند. در بخشی دیگر لودرها به زمین چنگ می زنند و صدایشان، جان و قلب مردم منطقه را زخم می کند.

یکی از اهالی که نمی خواهد نامش فاش شود درباره تاریخچه این زمین می گوید: «این زمین در گذشته جزو مایملک شرکت تعاونی آموزش و پرورش بود. در این زمین درختان تنومند قدیمی و بسیار زیبایی قرار داشتند و از آنجایی که این منطقه دچار فقر فضای سبز بود و تراکم ساختمان ها بسیار بالا بود، آموزش و پرورش زمین را به منظور ساخت فضای سبز به شهرداری تهران فروخت. زمانی که پروژه بوستان کلید خورد و تابلوی معرفی بوستان نیز نصب شد شهرداری منطقه با قطع برخی درختان اقدام به ساخت دو استخر در این محوطه کرد که بعدها این دو استخر که مجری طرح ساخت برج در اینجاست، پر شدند.»

مردم از فروش زمین ها به قیمت ناچیز می گویند. برخی می گویند شهرداری زمین را  فروخته تا بدهی هایش را به برخی نهادها تصفیه کند و برخی دیگر معتقدند که شهرداری در این پروژه مشارکت دارد.

یکی دیگر از اهالی منطقه که علاقه ای به صحبت در این باره ندارد، می گوید: «خانم گزارش شما که فایده ای ندارد. روزنامه ها نوشتند، صدا و سیما گزارش تهیه و پخش کرد. مسئولان شهری و شورای شهر از این وضعیت بازدید کردند. دستور توقف دادند اما پروژ یک روز هم متوقف نشد. وقتی شهرداری در پاسخ به اعتراض های ما می گوید که آنها هیچ خبری از جزئیات این پروژه ندارند، شما چکاری می توانید بکنید، موضوع عمیق تر از آن است که کسی بتواند جلوی آن را بگیرد.»

در ورودی به درون کارگاه توسط یک کانکس نگهبانی و حصار پوشیده شده است. ابتدای درب، خیابانی آسفالت شده است که گویا خیابانی بوده که دیگر وجود خارجی ندارد. آسفالت با خاک پوشیده شده است. نگهبان اجازه یک نگاه را هم نمی دهد و حتی حاضر نیست جوابی در پاسخ سوالی درباره این پروژه را بدهد. دبیرستان کنار این پروژه اما درش باز است. دانش آموزان می آیند و می روند. درس خواندن با اعمال شاقه. دبیرستان موقوفی دکتر مصاحب ۲ که سالها پیش وقف تحصیل شد، در کنار پروژه برج سازی روزهای خوشی را نمی گذراند. وارد حیاط مدرسه که شوید، دیوارهای آبی رنگ اش در میان صدای ماشین های سنگینی که بی وقفه کار می کنند لحظه ای آرامش را بر ذهن می نشانند. اما ترک هایی که به جان دیوارها افتاده است و پوشانده شده اند ذهن را درگیر می کنند. ساختمان مدرسه هم حال و روز خوشی ندارد.

مسئولان مدرسه در حال آماده کردن کارنامه های بچه ها هستند و توجهی به اطراف ندارند. مدیر مدرسه نیز درگیر و دار کارهای پایان سال تحصیلی است. هیچ کس اینجا علاقه ای به صحبت درباره وضعیت پروژه برج سازی کنار مدرسه ندارد. چشم های آنها نشان از بی خبری ندارد اما اجازه حرف زدن را از آنها گرفته اند.

یکی از اهالی که فرزندش در این مدرسه درس می خواند و در کنار این پروژه زندگی می کند درباره وضعیت مدرسه می گوید: « گویا شهرداری این کار را کرده است بدون اینکه اجازه ای از مدرسه و آموزش و پرورش داشته باشد. هر چند مدرسه وقف شده است و اجازه چنین کاری را نداشته اند اما وضعیت برای این پروژه در همه زمینه ها خاص است.»

وی از جابه جایی مدرسه می گوید و اینکه آموزش وپرورش و مدرسه را مجبور کرده اند که اینجا را ترک کنند و می افزاید: «بچه های ما که در طول سال تحصیلی اینجا درس خوانده اند، هیچ گونه آرامشی نداشتند. موقع امتحانات آنها این پروژه به صورت مستمر کار می کرد و اعتراض ها برای تعطیلی پروژه در طول مدت امتحانات نیز مورد بی توجهی قرار گرفت. برای دست اندرکاران این پروژه تنها آماده شدن برج ها در زودترین زمان ممکن اهمیت دارد. آنها به هیچ چیزی اهمیت نمی دهند جز کارشان.»

 پروژه برج سازیدر زمین ۷ هکتاری که متعلق به مردم بود، همچنان ادامه دارد. مسئولان پروژه بی آنکه به کسی توضیحی دهند، به کار خود ادامه می دهند. برای آنها حرف هیچ کس اهمیت ندارد بلکه فروش طبقاتی اهمیت دارد که در آینده پول های هنگفتی را نصیب آنها می کند.

منبع: پیام نو