خبر بد یا خبر خوب؛ کدام‌یک را زودتر بگوییم؟

براساس گزارش نشنال‌جئوگرافیک، آنجلا لگ، محقق دانشگاه کالیفرنیا ریورساید بر این باور است متناسب با اینکه فرد دهنده یا گیرنده اخبار بد باشد و متناسب با نوع کاربرد اطلاعات خبر باید انتخاب کرد که چه نوع خبری را،‌خوب یا بد، ابتدا به گیرنده خبر اطلاع داد.

به گفته وی بیش از 75 درصد افراد دوست دارند اول اخبار بد را بشنوند تا زودتر با آن مواجه شوند و سپس اگر اخبار خوبی نیز وجود داشت، بشنوند. در مقابل،‌ 65 تا 70 درصد از گویندگان خبر ترجیح می‌دهند ابتدا اخبار خوب را بگویند و پس از آن اخبار بد را. زیرا هیچ‌کس دوست ندارد به دیگران اخبار بد را انتقال دهد اما از سویی دیگر نمی‌داند که انتظار برای شنیدن اخبار بد در گیرنده خبر اضطراب شدیدی ایجاد می‌کند.

در شرایطی که قرار است با شنیدن اخبار خوب و بد، رفتار و احوال فردی بهبود بیابد،‌بهترین استراتژی گفتن خبر بد و سپس خبر خوشحال کننده است. به گفته لگ این رفتار شاید گیرنده اخبار ،‌مثلا یک بیمار را خوشحال نکند، اما می‌تواند در وی انگیزه فعالیت و ایجاد تغییر به وجود آورد.

رویکرد ساندویچی

لگ معتقد است استراتژی ساندویچی،‌ خبر خوب، خبر بد و باز خبر خوب می‌تواند به گیرنده اخبار (بیمار) احساس خوبی انتقال دهد. برای مثال بر اساس این استراتژی به یک بیمار درباره وضعیت سلامتی‌اش باید گفت: کلسترول شما پایین آمده، اما فشار خونتان بالا است. قند خونتان در سطح مناسبی قرار دارد.

از سوی دیگر لگ معتقد است پنهان کردن خبر ناخوشایند در میان دو خبر خوشنود‌کننده به صورت عام می‌تواند موجب گیجی افراد شود و از آن باید در شرایط خاص استفاده کرد. به گفته وی افرادی که از این استراتژی استفاده می‌کنند، به صورت خاص پزشکان، در مکالمه خود نوعی آکروبات کلامی انجام می‌دهند و فکر می‌کنند درحال ساده‌سازی و کاهش وزن مکالمه هستند، اما در حقیقت مسئاله را پیچیده‌تر می‌کنند.

به گفته لگ بهترین استراتژی انتقال خبر استراتژی است که نیت انتقال خبر را، ایجاد احساس خوب در فرد و یا ترغیب وی به انجام کاری، در نظر بگیرد. از این رو لگ به پزشکان توصیه می‌کند در زمان گزارش اخبار تشخیص پزشکی به بیماران بهتر است ابتدا خبر بد به بیمار داده شود و پس از آن،‌با انتقال اخبار مثبت و امیدوار کننده،‌ به بهبود وضعیت روحی بیمار کمک شود.

اگر خبر خوبی در کار نباشد؟

به گفته توماس اسمیت، از دانشگاه جان هاپکینز، بسیاری از پزشکان ترجیح می‌دهند تا زمانی که اطمینان حاصل نکرده‌اند از انتقال اخبار ناراحت‌کننده خودداری کنند. تکنیک‌های تسکین و دلداری حوزه جدیدی در علم پزشکی است که بر ارتباطات صادقانه بابیماران به شدت مریض تاکید دارد.

براساس یکی از مطالعات انجام شده در این حوزه، اگر به نمودار مبتلایان به سرطان ریه توجه شود،‌مشخص می‌شود که 22 درصد از نمودارها هیچ اشاره‌ای به مکالمات پزشک و بیمار درباره مرگ نشده‌است، و پزشک تنها به گفتن اینکه این بیماری غیرقابل درمان،‌اما قابل کنترل است کفایت کرده‌است. درحالی که 90 درصد از بیماران دوست دارند در این شرایط با آنها صادقانه برخورد شود.

به گفته اسمیت،‌ انتقال دادن اخبار بد باید چیزی فراتر از تنها یک مکالمه باشد، زیرا بیماران با شنیدن اخبار ناخوشایند به اندازه‌ای شوکه می‌شوند که تا سه هفته بعد هیچ چیز دیگری به جز محتوای این خبر را نمی شنوند. با این همه این شرایط در بسیاری از کشورها درحال تغییر است،‌ برای مثال دانشجویان پزشکی دانشگاه جان هاپکینز برای شکستن حریم اخبار بد،‌برروی بیمار‌نمای آموزش‌دیده‌ای تمرین می‌کنند و در ژاپن نیز که تا پیش از این واقعیت از بیمار پنهان می‌شد، اکنون پزشکان موظف شده‌اند تا تمامی جزئیات را در اختیار بیماران قرار دهند.