انتقاد فاضل لنکرانی از بی تفاوتی دولت به نظر مراجع

اهم مطالب طرح شده در مصاحبه ر.زنامه تهران امروز با حجت‌الاسلام والمسلمین محمدجواد فاضل لنكرانی را در ادامه بخوانید:

*دغدغه این است كه عدالت به معنای واقعی پیاده شود اما همین عدالت اقتضا می‌كند كه مسئولان به اهل نظر و دلسوزان دین بهاء دهند؛ اگر روحانیت در جامعه امروز بعد از 32سال نسبت به یك امری هشدار می‌دهند، نمی‌توانیم بپذیریم كه مسئولان نسبت به این هشدار بی‌تفاوت هستند؛ برای ما قابل قبول نیست كه نسبت به هشدار‌های مراجع و روحانیت اهمیتی ندهند و از آن طرف در بدنه نظام جمهوری اسلامی، افرادی خودسرانه كارهایی را انجام دهند

 *مرحوم والد ما(مرحوم آیت الله العظمی فاضل لنكرانی) در یكی از ملاقات‌هایی كه مسئولان نظام با ایشان داشتند، متذكر شده و فرمودند كه شما بدانید كه اگر امام خمینی(ره) عنوان مرجعیت تقلید را نداشت، نمی‌توانست در رهبری این نظام موفق باشد و مردم نیز از او تبعیت نمی‌كردند؛ این كه مردم آمدند در خیابان‌ها، در تظاهرات‌ها، در مقابل حكومت طاغوت ایستادند و جان و مال خود را دادند به این پشتوانه بود كه می‌دانستند روحانیت این حركت را تایید می‌كند و رضای خدا و تكلیف شرعی در این راه است؛ والد ما(ره) باز هم به آن مسئول فرمودند مردم ما نظامی را می‌خواهند كه همراه با روحانیت و مرجعیت باشد و اگر ببینند مسئولی دنبال تخریب روحانیت یا تخریب مرجعیت است، مردم از او تنفر پیدا می‌كنند؛ بنابراین جوهره نظام ما پیوند خورده با روحانیت و مرجعیت است و اگر ما بخواهیم انقلاب ما، به آن اهداف اساسی خود نائل و اسلام در همه جهات به نحو صحیح مطرح شود و اگر بخواهیم آن جوهره‌های اسلام شكوفایی پیدا كند تنها راهش این است كه همراهی با مرجعیت و روحانیت فراموش نشود.

*ائمه ما، خودشان، مردم را ترغیب می‌كردند به اینكه، اگر نظری در مورد مسائل داشتند، با آنها در میان بگذارند؛ روایت معروفی وجود دارد كه می‌فرماید «بهترین دوست تو كسی است كه عیوب تو را به تو گوشزد كند» این تعبیر، تعبیر بسیار پرمعنایی است كه به درستی نشان می‌دهد كه در منطق اسلام، بهترین دوست، آن كسی است كه عیوب انسان را البته به قصد اصلاح و نه به قصد تخریب، بیان كند؛ طبیعی است كه دولت در مقام عمل و در مواجهه با كارها، نواقص، مشكلات و كمبودهایی دارد و اگر بخواهد رشد كرده و واقعا خدمتی كند، باید فضا را برای انتقاد نخبگان، باز بگذارد. اگر ما معتقد باشیم كه یك انسان، برای رشد خویش، باید فضا را برای انتقاد به خود باز بگذارد، به طریق اولی، دولت نیز برای رشد خود باید فضای انتقاد را فضایی باز و شفاف قرار دهد؛ البته همان طور كه عرض شد، باید بین انتقاد و تخریب، فرق گذاشت. البته از دیدگاه اسلامی باید سعی دولت مطلوب این باشد كه تا جایی كه می‌تواند، سخنان منتقدان را حمل بر انتقاد كند، نه این كه گاهی از اوقات كه از جواب عاجز است یا برای این كه بخواهد انتقاد را سركوب كند، بلافاصله عنوان تخریب را به انتقاد بزند؛ در زمان ما انتقادهایی به بعضی از جریان‌های موجود در كشور می‌شود كه انتظار این است كه برای این موضوع، فضاهایی را به عنوان مناظره یا به عنوان گفت و گو باز كنند؛ در حالی كه برخی می‌گویند: این انتقادها برای تخریب و برای از بین‌بردن است؛ اینگونه برخوردكردن، فضا را برای هیچ‌گونه انتقادی باز نمی‌گذارد.