طنز / آن کار دیگر

نمی‌دانم چرا توی این کشور یک علاقه و کشش عجیب وجود دارد برای انجام یک کار دیگر. همه دوست دارند یک کار دیگر انجام دهند. مثلاً همین 8 کاندیدای ریاست جمهوری، همه‌شان پیشتر ده‌ها شغل داشته‌اند. همین الان هم هر کدامشان بین یک تا بیست و هشت شغل دیگر دارند ولی باز هم آمده‌اند کاندیدا شده‌اند که اگر مردم رأی بدهند، شغل‌شان را عوض کنند. جالب است که بینشان هیچ‌کس قبلاً رئیس‌جمهور نبوده است که بگوییم می‌خواهد برگردد سر شغل قبلی‌اش، بلکه همگی به فکر شغل جدیدند.

این فقط مربوط به شغل نیست. ماها کلاً دوست داریم اگر شرح وظایف و دلایل وجودی‌مان در هر موقعیتی مشخص باشد هم عوض آن کار، یک کار دیگر بکنیم. مثلاً به کاندیداها یک ساعت وقت داده‌اند که بیایند تلویزیون برنامه‌هایشان را اعلام کنند تا مردم خوششان بیاید و به آنها رأی بدهند، آن وقت آقایان می‌آیند عوض شرح برنامه‌هایشان، شعارهایشان را با ده، دوازده مدل جمله‌بندی هی تکرار می‌کنند. قرار است درباره کارهای آینده‌شان حرف بزنند، عوضش از کارهای گذشته‌شان حرف می‌زنند. قرار است از راه حل مشکلات مردم بگویند، می‌آیند هی مشکلات مردم را بازگو می‌کنند. مشکلاتمان را خودمان می‌دانیم، دیگر تکرارش برای چیست؟

این که کاندیدا باید در جریان مشکلات باشد که قدم اول است. دونده‌ها به گام‌های آخرشان افتخار می‌کنند نه به گرم کردن بدنشان قبل از شروع مسابقه.

مساوات


چون جماعت همگی یک جور حرف می‌زنند، کار سخت شده است. خب 8 نفر می‌آیند و یک چیز می‌گویند، من چطور می‌توانم یکی‌شان را انتخاب کنم؟ از طرفی سه‌نفرشان هم ائتلاف کرده‌اند و هیچ رقم به نفع هم کنار نمی‌روند. لذا برای این که دل هیچ‌کدام نشکند، تقاضا می‌کنم دست‌اندرکاران ترتیبی بدهند که هر هشت نفر با هم بشوند رئیس‌جمهور. لازم هم هست، اوضاعی که مملکت در این سال‌ها داشته، عوض کردن و سر و سامان دادنش کار یک نفر و دو نفر نیست.

آبروی درونی

گویا سازمان امور مالیاتی مقرر کرده است که بعد از این داروخانه‌ها کد ملی بیماران را یادداشت کنند، بعد دارو بدهند.

قبلاً از نظر بیرونی ممکن بود یک طورهایی بشود و آبروی کسی بریزد، اما حالا آبروی درونی هم در خطر است. کدملی یعنی همه مشخصات آدمیزاد به طور یکجا. خب این که نمی‌شود. چرا باید دیگران بفهمند که مثلاً چه کسی هموروئید دارد و چه کسی واریکوسل دارد و قس‌علی‌هذا؟ بعد از یک عمر آبروداری که نباید آبروی مردم بریزد. اگر قرار بود همه از بیماری‌های آدم مطلع شوند، خدا یک کاری می‌کرد که همه بیماری‌ها در پیشانی آدمیزاد بروز و ظهور پیدا کند. از قدیم گفته‌اند پزشک محرم است، سازمان امور مالیاتی که محرم نیست!

حالا آدم‌های عادی به کنار، سیاسیون و مدیران و بزرگان چه؟ آبروی مدیر، آبروی سازمان اوست. با این جو «بگم بگم» که در جامعه راه افتاده واقعاً باید مواظب بود.