چرا هاشمی رفسنجاني؟

فیروز دولت­‌آبادی - سفیر سابق جمهوري اسلامي ایران در ترکیه: میراث احمدی­‌نژاد حقیقتا بدمیراثی است. دوگانگی در سیاست خارجی، چندگانگی و صف­‌بندی­های سیاه و سفید در سیاست داخلی، آشفتگی اقتصادی، حیرانی اجتماعی، انفعال کارشناسان در مقابل مدیران، باب کردن قانون­‌گریزی و قانون­‌ستیزی، نابودی منابع مالی در دسترس، مسئولیت­‌ناپذیری و تلاش برای بقای در قدرت به هر قيمت، برخی از میراث بد احمدی­‌نژاد است.

این نیز مشخص است که کاندیداهای مطرح کنونی، تماما فاقد تدبیر و تعقل و برنامه لازم برای حل مشکلات کشور هستند و بیشتر فکر می­‌کنند که می­‌توانند همچون احمدی­‌نژاد با استفاده از زور و قدرت سیاسی و امنیتی، در حاشیه امنی قرار گرفته و هر کاری که فکر می­‌کنند درست است انجام دهند.... اینان غالبا بودن در دنیای سیاست را به معنای سیاستمدار بودن و عضویت در چند کمیسیون اقتصادی را به معنای اقتصاددان بودن گرفته­‌اند و یا به دلیل مجری چند پروژه بزرگ بودن، خود را مدیری شایسته پست ریاست جمهوری تصور می­‌کنند.

البته این ادعا پذیرفتنی است که هر کسی بهتر از احمدی­‌نژاد کشور را اداره می­‌کند اما حقیقتا کشور به «هر کسی» احتیاج ندارد. کشور به کسی احتیاج دارد که:

اول-  حقیقتا اکثریت مطلق جامعه او را قبول داشته باشند، نه از باب اکثریت رای­‌دهندگان بلکه حتی از جانب اکثریت کسانی که رای نمی­‌دهند.

دوم- ناراضیان ... او را واجد صلاحیت لازم برای اداره این پست بدانند و همین امر امکان بازگشت آنان به درون نظام را فراهم آورد.

سوم- تجربه مدیریت کلان کشور را داشته و همچنان در این حوزه فعال باشد.

چهارم- جناحهای سیاسی، نظامی، امنیتی یا محافل بانفوذ حاکمیتی، این حضور را پایان بحث مشروعیت و کارآمدی بدانند.

پنجم- آرامش به معادله همکاری­های منطقه‌­ای ایران با همسایگان با حفظ اصول ثابت سیاست خارجی بازگردد.

ششم- اعضای دائم و غیردائم شورای امنیت، فرایند مذاکرات هسته­‌ای را قابل استمرار و قابل اتکا بدانند.

هفتم- ساختار فروپاشیده کارشناسی کشور را از نو حیاتی تازه ببخشد و سازمان اداری آن را با سرعت بازسازی کند.

هشتم- فعالان اقتصادی به سیاستهای متخذه در این حوزه اعتماد داشته باشند.

نهم – قوای مقننه و قضاییه از این انتخاب و شرایط همکاری با آن خرسند باشند.

دهم- قدرت تحمل روزهای بسیار سخت را برای غلبه بر میراث احمدی­‌نژاد داشته باشد زیرا سونامی طوفانهایی که احمدی­‌نژاد با بی‌­تدبیری یا لج‌بازی کاشته است، بعد از او خواهند آمد.

اما نکاتی در باره رابطه رئیس جمهور آتی با رهبری که ذکر آن ضروری است:

1- قانون اساسی فاصله افراد با رهبری را از نظر حقوقی روشن کرده اما رابطه رئیس جمهوری با رهبری فراتر از قانون اساسی یا باید تابع نظر فقهی رئیس جمهور باشد یا تابع باور قلبی او.

2- فارابی در مدینه فاضله بحث مهمی دارد در رابطه با رئیس اول و شان خاصی که برای او قائل است که دیگران فاقد آن هستند. این شان پیامد ذاتی سمتی است که رهبر بدان سمت برگزیده شده لذا هیچ رئیس جمهوری در هیچ حدی از قابلیت – چه در گذشته و چه در آینده – نتوانسته و نخواهد توانست از رهگذر این پست، داعیه برابری با رهبری پیدا نماید.

3- هر کشوری نیاز به فصل­‌الخطاب دارد. در کشور ما این فصل‌­الخطاب تنها رهبری نظام می­‌تواند باشد و لاغیر.

4- رهبری همواره احتیاج به رئیس جمهوری پرتوان، دانا، فهیم و دارای دکترین دارد که از میدان بحث و گفتگو، تهدید و ارعاب نهراسد لکن در میدان مجادلات دلسوزانه در نهایت اگر اختلاف‌­نظری باقی ماند، نظر رهبری را نه تنها از باب قانون و اخلاق بلکه از باب عقل و تدبیر هم بپذیرد.

5- رئیس جمهوری و دولت باید سنگر دفاع از نظام و رهبری باشند نه مصرف کنندگان منابع مشروعیت­‌بخش نظام یعنی رهبری، اسلام و نظام سیاسی آن.

اگر معیارهای فوق را تنها بخشی از ضرورتها و مولفه­‌های کنونی کشور بدانیم و عقل و انصاف را معیار انتخاب قرار دهیم، واقعا چه حجت عقلی و شرعی برای نیامدن آیت­‌الله هاشمی رفسنجانی و چه حجت عقلی و شرعی برای رای ندادن به ایشان وجود دارد؟ باید همگان همچون سال 1368 بخواهیم که ایشان با آمدن به صحنه انتخابات، شور و نشاط و نور امید و دلگرمی را مجددا به فضای سیاسی کشور بیاورد. اگر این آرزو بر آورده شد در مجالی دیگر آنچه را از ایشان انتظار داریم، خواهم نوشت.