پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :
دستور آقای رییس‌جمهور اگرچه پسندیده و خوب است اما اگر بخشی از شعارهای
تبلیغاتی نباشد، نوشداروی پس از مرگ است. بسیاری معتقدند که شرایط دریاچه
ارومیه غیرقابل بازگشت است.
به این معنی که اگر مدت‌ها پیش دولت (به معنای
تمام ذی‌نفعان دولتی آب در این حوضه آبریز متشکل از سازمان محیط‌زیست،
وزارت نیرو، وزارت کشاورزی، وزارت راه و مسکن و سایرین) اقدامی برای نجات
دریاچه می‌کرد، اکنون چنین وضعیت دردناکی را در این دریاچه نمی‌دیدیم.
اما
اگر قرار باشد که دولت اقدامی در جهت بهبود وضعیت دریاچه کند، چه کارهایی
می‌تواند انجام دهد؟
۱- ابتدا باید در یک اجماع و وفاق سیاسی – اجتماعی-
ملی و منطقه‌ای، دریاچه ارومیه مورد بررسی قرار گیرد و بالاخره معلوم شود
که از نظر دولت، مجلس، شوراهای شهر و روستا و حتی مردم، آیا دریاچه ارومیه
مشکلی دارد یا خیر؟ به نظر می‌رسد که هنوز ارگان‌های مختلف در کشور در مورد
این موضوع توافقی ندارند و به همین دلیل با اولین باران بهاری یا پاییزه،
خبر افزایش تراز آب دریاچه از چند میلی‌متر تا چند متر رسانه‌ها را آکنده
می‌کند و مشکل اساسی فراموش می‌شود.
۲- یافتن توافق بر سر اینکه بخش
کشاورزی به عنوان بزرگ‌ترین مصرف‌کننده آب در این حوضه‌آبریز، نه‌تنها
بازده آبیاری خود را بر اساس اسناد بالادستی بهبود نداده، بلکه شرایط را
بدتر نیز کرده است.
بنابراین باید به دنبال راهکارهای عملی، سریع و موثر در
این خصوص باشد.
فناوری در این خصوص بزرگ‌ترین مدد و یاور این وزارتخانه
است و اصولا فناوری را می‌توان در وزارت صنایع و دانشگاه‌های صنعتی و
کشاورزی یافت.
۳- پیگیری و پایش مرتب رهاسازی حقآبه‌های محیط‌زیست دریاچه
از سدها، هم همکاری و همدلی مشترک هر سه نهاد اصلی ذی‌نفع آب یعنی
وزارت‌های نیرو، کشاورزی و سازمان محیط‌زیست را می‌طلبد و هم جلب رضایت
اهالی را لازم دارد. کشاورزان حوضه‌آبریز باید بدانند که نمی‌توانند همزمان
هم در دریاچه آب کافی و وافی داشته باشند و هم روی اراضی کشاورزی خود.
۴-
تحدید و قانونمندکردن توسعه در این حوضه‌آبریز اقدامی دیگر است که مجلس
باید شروع آن را کلید زند و دولت را موظف کند، مگر آنکه نمایندگان محترم
مجلس در این حوضه‌آبریز اصولا اعتقادی به مریض‌حال بودن دریاچه نداشته
باشند.