پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : شفقنا نوشت: در خبرها آمده است در پی فاجعه غرق شدن کشتی حامل دانش آموزان در کره جنوبی در حدود 11 روز پیش، آقای چانگ هان وان، نخست وزیر این کشور امروز استعفا داد.
چانگ در توضیح استعفای خود یادآور شده است: "گریه های خانواده های افراد مفقود الاثر هنوز مانع خواب شبانه من می شوند."
چانگ گفته است: مسوولیت حادثه را بر عهده می گیرد و عذرخواهی می کند.
یادآور می شود تاکنون بیش از 180 جنازه از این کشی توسط غواصان بیرون کشیده شده و ده ها تن نیز همچنان مفقود هستند.
نظیر این گونه حوادث و فجایع در بلاد اسلامی نیز کمابیش مشاهده می شوند. کم نیستند حوادث و رخدادهای فاجعه باری که روزانه دل ملت های مسلمان را به رنج می آورند اما از استثنائات که بگذریم تاکنون نشنیده ایم مقامی از مقامات این کشورها مسوولیت خود را پذیرفته و در قبال آن عذرخواهی کرده و حکم به برکناری خود دهد.
چنانکه شاهدیم عموما در بلاد مسلمانان مسوولیت بر عهده افراد دون پایه قرار داده شده و مقامات دارای مراتب بالاتر با توجیه شرایط یا حداکثر سرزنش مقامات پایین تر، مسوولیت را از دوش خود وا می نهند. چگونه است در کشورهایی که آموزه های دین مبین و اخلاق اسلامی مبنای زندگی آنان نیست چنان سطحی از احساس مسوولیت و وجدان کار به چشم می خورد که مقاماتی حتی در سطح نخست وزیر در قبال رخدداهایی دوردست که چندان هم به آنان مربوط نمی شود و هرگز دخالت مستقیمی در آن نداشته اند برای التیام رنج ها و زخم های جامعه مسوولیت پذیرفته و استعفا می دهند، اما در بلاد اسلامی عموما کسی شاهد چنین رویکردهایی نیست و کسی نمی شنود که مسئولی بی خواب شده باشد و خود را مقصر حادثه یا فاجعه و فسادی بداند و عطای مقام را به لقای التیام زخم های مردم ببخشد؟ براستی فاصله بین عملکرد کارگزاران در بلاد اسلامی با اسلام و اخلاق مسوولیت پذیر اسلامی چه میزان است؟ اسلام که بماند، فاصله آنها با بلاد کفر تا کجاست؟ آیا شما کسی را می شناسید که خود را ضمیر این سخن بداند؟
