عصر درز اطلاعات! / یادداشت نیویورک تایمز در مورد خطر افشای داده ها را بخوانید

نیویورک تایمز نوشت: یک ترابایت از داده ها  می تواند شامل  100 میلیون صفحه یا 1000 ساعت ویدئو  باشد اما همه این اطلاعات می تواند در یک درایو کوچک ذخیره و سپس به اشتراک گذاشته شود.سرقت این داده ها همیشه با پیامدهایی همراه است.

به گزارش سرویس آی تی و فناوری انتخاب، در همان روزی که راجر استون متهم شد، در مورد یک مجموعه مهم از نشت داده ها که منشاء آن به روسیه بر می گردد، دروغ می گوید، یک  گروه مشتاق از فعالان شفاف سازی مسیر داده ها به رهبری یک زن در بوستون مجموعه ای وسیع از نشت داده ها را در مورد هکرهای روسی منتشر کردند.

این اتفاق به شکل تصادفی رخ داد اما رجوع به این نوع همزمانی ها نشان می دهد که ما در عصر افشای داده ها زندگی می کنیم و هر اتفاق تصادفی می تواند در ابعاد وسیع مهم باشد.

اما دسترسی به داده ها 2 بخش اصلی دارد: دسترسی به اطلاعات افراد قدرتمند و موسسات مهم برای حفاظت از رازها و اطلاعاتشان،  دسترسی به اطلاعات و داده های افراد با هدف هک، سرقت اطلاعات و مواردی مشابه. در سال های اخیر شاهد بسیاری از نشت داده های مهم بوده ایم. برای مثال هک ایمیل ها و اسناد حزب دموکرات، که توسط  سازمان های اطلاعاتی روسیه رخ داد، انتشار اسناد مهم نظامی، سیاسی و اقتصادی از سراسر جهان توسط وبسایت ویکی لیکس و در راس آن ادوارد اسنودن و مواردی مشابه همگی از همین دسته هستند.

این نشت داده ها محدود به یک نقطه از جهان نیست و در معیار گسترده در سراسر جهان رخ می دهد. برای مثال نشت داده ها در آفریقای جنوبی، کمک کرد که ایمیل های مخفیانه منجر ب افشای ارتباطات فاسد میان مقامات دولتی و امپراتوری های کسب و کار خانواده گپات شود. در مجارستان، یک مرد پرتغالی مسائل مالی غیرمنتظره ای را در فوتبال افشا کرد،  در سنگاپور، یک پزشک آمریکایی متهم به نشت اسامی بیش از 14،000 نفر مبتلا به ایدز شد و این فهرست افشاگری های مثبت و منفی انلاین همچنان ادامه دارد.

همزمان با توسعه و تغییرات تکنولوژیک،  اطلاعات نیز در معرض آسیب پذیری مضاعف قرار می گیرند، به طور منظم، شرکت ها اطلاعات خود را از مشتریان و کاربرانشان دریافت می کنند و هیچ تضمینی وجود ندارد که این اطلاعات تا چه زمانی در حاشیه امن قرار دارند. اما بدترین نتایج افشای اطلاعات که گاهی برای برخی از افراد بی شباهت به جاری شدن سیل نیستند، برای افرادی رخ می دهد که قدرت سیاسی دارند. برای مثال افشای اسناد آژانس امنیت ملی توسط  ادوارد اسنودن در سال 2013 ، کاخ سفید و کنگره را مجبور کرد محدودیت های جدیدی را برای نظارت بر آمریکاییان تعیین کنند. یا مجموعه مقالات افشاگر یک روزنامه آلمانی در مورد پاناما، باعث به راه افتادن، تحقیقاتی گسترده در مورد فرار از پرداخت مالیات و پولشویی در سراسر جهان شد.

به طور خلاصه، این افشاگری های گاه و بیگاه در برخی موارد به نظر بسیار سودمند است، حتی اگر تمام دیپلمات ها، افسران اطلاعات و وکلای مالیاتی به تشویق چنین افشاگری هایی نپردازند، باز هم این نوع افشای اطلاعات می تواند مثبت باشد.این نوع افشاگری ها  برای روزنامه نگاران، بسیار جذاب است.

اما گاهی افشای داده های افراد با اهداف انتقامی رخ می دهد برای مثال افشای 20 هزار ایمیل کمیته ملی حزب دموکرات و 20  هزار صفحه از اطلاعات مدیر کمپین هیلاری کلینتون، می تواند نوعی تسویه حساب باشد. البته در نهایت، افشای این نوع داده ها هم چندان غیر سودمند نبود، اما انتشار اطلاعات کمپین هیلاری کلینتون، آن هم یک روز قبل از انتخابات 2016، ایالات متحده آمریکا را شگفت زده کرد. جالب است بدانید که افشای اطلاعات برای دونالد ترامپ و حامیانش خالی از لطف نبود. درواقع افشای اطلاعات کلینتون باعث شد بسیاری از موارد به نفع کلینتون تغییر کند.  

چنین سناریویی هایی باعث شده امنیت انتخابات جدی تر گرفته شود و حتی آزمایشاتی برای تعیین اعتبار وضعیت انتخابات نیز برگزار شود، برای مثال  2 آزمایش در انتخابات مجلس سنای ایالات متحده در سال 2017 انجام شده است تا تعیین کند همه چیز درست و بی تخلف پیش می رود.