گاردین در مقاله ای به قلم "نیک اورشد" نوشت: گاردین استرالیا اولین مقاله خبری خودکار خود را منتشر کرده است، اما خبرنگاران نگران نیستند چرا که هنوز هم مطبوعات به حضور روزنامه نگاران نیاز مند است.
به گزارش سرویس آی تی و فناوری «انتخاب»، در ادامه این مقاله که بر اساس تجربه واقعی طراح نخستین روبات روزنامه نگار گاردین نوشته شده می خوانیم؛ گاردین استرالیا نخستین گزارش خبری خود را که توسط یک سیستم خودکار به نام "ReporterMate" نوشته شده است منتشر کرد. این نرم افزار، یک برنامه است که مجموعه ای داده و یک فایل مرتبط با یک رویداد را دریافت می کند و سپس از این داده ها یک گزارش خبری بدون دخالت انسان ها طراحی می کند.
اما چرا ما این کار را انجام می دهیم؟ و آیا با این کار موقعیت خبرنگاران را به خطر نمی اندازیم؟ این روزها سازمانهای خبری کارکنان کمتری دارند، اما هنوز هم باید تعداد زیادی از اخبار را پوشش دهند. علی رغم محدودیت های زمانی، روزنامه نگاران اغلب مجبور به نوشتن داستان هایی شگفت انگیز هستند. مثلا فرض کنید که موضوع تغییرات آب و هوایی چقدر جذاب است؟ ایا هر روز شاهد رکورد جدید دما هستیم؟ یا گزارش هایی تکراری مانند هزینه های سیاستمداران و کمک های سیاسی به آنان تا چه زمانی جذاب خواهد بود؟
این نوع از گزارش ها اغلب به برخی از تجزیه و تحلیل های ریاضی نیاز دارند که می توانند منابع دیگر را در اتاق خبر به هم متصل کنند. روزنامه نگاران ترجیح می دهند که زمان بیشتری را برای تحقیقات عمیق تر و معقول تر، مانند اینکه چرا آب و هوا در حال تغییر است و چگونه بر زندگی مردم تاثیر می گذارد صرف کنند یا سیاستمدارانی که از سیستم هزینه های کمکی استفاده می کنند؟
بر اساس همین سوالات بود که من یک سیستم را ایجاد کردم که بتواند تجزیه و تحلیل و نوشتن این گزارش های محبوب را بر اساس فرمولی خاص و به صورت خودکار انجام دهد. داده ها ابتدا در خبرنامه خارج از این پروژه ، یعنی در پروژه قدیمی من، "DisclosureBot"، ذخیره شد.
برخی از دیگر مطبوعات مثل لس آنجلس تایمز نیز با کمک "Quakebot" اقداماتی مشابه انجام می دهند. اما اینها یا خدمات تجاری اختصاصی هستند یا برای نوع خاصی از اطلاعات ساخته شده اند. دو شرکت برجسته در این زمینه عبارتند از: Narrative Science وAutomated Insights.
اگر رسانه های خبری می خواهند کنترل چگونگی استفاده از این فناوری و نحوه تاثیر آن در صنعت خود را در اختیار داشته باشند، بهتر است از یک سیستم "منبع باز" که می تواند توسط هر سازمان و رسانه ای مورد استفاده قرار گیرد، بهره ببرند. در عین حال تاکید می کنم که تا سال های سال بعد، هیچ روزنامه نگاری کار خود را از دست نخواهد داد چرا که " ReporterMate" تنها می تواند به پوشش برخی از انواع داستان ها بپردازد و پوشش آن به قالب های محدودی خلاصه می شود.
ممکن است که تکنیک های پیچیده تری نیز به زودی در دسترس باشند؛ مانند گرفتن الگو از سیستم و تکیه بر یادگیری ماشینی برای تعیین اینکه احتمالا کدام داده ها و تحلیل ها جالب تر هستند. اما من فکر می کنم حتی پس از آن نیز، الگوهای کاری کماکان عادلانه خواهد بود.درواقع باز هم با وجود این که یک سیستم با هوش مصنوعی می تواند یک مقاله را از ابتدا بنویسد به خبرنگاران برای مدتی طولانی نیاز است.
یادگیری زبان های اشاره آسان نیست و حتی گاهی آموزش این زبان ها بسیار سخت تر است. در زبان اشاره نه تنها حرکات دست بلکه انگشتان دست، علامتهای چهره و حالت بدن برای برقراری ارتباط معنادار مهم است. افزون بر این ها، برنامه های آموزشی حرفه ای هنوز نادر و اغلب گران هستند. اما به نظر می رسد همه این ها را می توان با کمک هوش مصنوعی حل کرد.
