با تلاش های انجام شده از سوی فدراسیون کشتی، خطر تعلیق کشتی ایران موقتا رفع شد اما علیرضا کریمی به مدت ۶ ماه از حضور در میادین محروم شد.
در پی حوادث کشتی علیرضا کریمی با حریف روسی خود در رقابت های امیدهای جهان و با توجه به تاکید و پیگیری‌های مداوم "کمیته بین المللی المپیک" از "اتحادیه جهانی کشتی"، برای اعمال ممانعت از حضور ایران در مسابقات بین المللی، رایزنی های گسترده ای از سوی تیم دیپلماسی کشتی ایران برای جلوگیری از اعلام رای به تعلیق کشتی ایران با تمام توان و استفاده از تمامی ظرفیتهایی که در چند سال گذشته برای توسعه تعاملات دیپلماتیک کشتی ایران با دنیا صورت گرفته بود، آغاز شد.
با نتیجه بخشی اولیه تلاشهای مذکور در اواخر سال میلادی گذشته، ضمن گرفتن زمان برای انجام رایزنی‌های لازم با مسوولان مربوطه در دو مرحله، امکان پیگیری موضوع مذکور از طریق تشکیل پرونده‌ای ویژه در کمیسیون اخلاق و امور انضباطی و حقوقی در اتحادیه جهانی کشتی فراهم شد.
انتقال حوزه بررسی این موضوع از "کمیته بین المللی المپیک" به "اتحادیه جهانی کشتی" موفقیت جدی برای کشتی ایران محسوب می‌شد، زیرا توان دیپلماتیک کشتی ایران در فدراسیون جهانی کشتی قابل دسترس بود و متاسفانه هیچ نفوذ و تعاملی برای ورزش ایران در کمیته بین المللی المپیک وجود نداشت.
از هفته دوم آغاز فعالیت کاری در سال جدید، مجدداً پیگیری ها و مذاکرات متعددی با نناد لالویچ رئیس اتحادیه جهانی و عضو پر نفوذ هیئت رییسه کمیته بین المللی المپیک و سایر اعضای هیئت رئیسه اتحادیه صورت گرفت که به لطف خدا موثر واقع شد و در نهایت، خطر تعلیق فدراسیون کشتی ایران با رایزنی های مداوم، برنامه ریزی مناسب و تلاش شبانه روزی موقتا رفع شد.
با توجه به تعاملات و پیگیری‌های انجام شده، فدراسیون ایران موفق شد کشتی ایران را از دایره محرومیت و تعلیق خارج کند. از این رو ضمن رفع موقت خطر تعلیق کشتی ایران، علیرضا کریمی با تلاشهای صورت گرفته، جهت کاهش میزان محرومیتش، شش ماه و مربی مربوط وی (حمیدرضا جمشیدی) را به مدت دو سال از حضور در میادین کشتی محروم شدند. بدیهی است این موفقیت با تلاش موثر دیپلماسی کشتی ایران حاصل شد اما پرونده تعلیق همچنان مفتوح است و بنظر می رسد باید کلیه دستگاه های مرتبط برای حل این مشکل که قطعا در آینده نیز در کمین کشتی و ورزش ایران است یک راه اصولی را بیابند زیرا این موضوع از این پس در میادین مهمتری همچون رقابت های جهانی و بالخصوص المپیک بصورت جدی تری کل ورزش ایران را تهدید می کند.
