از «لات مزدور» تا «خارج می زند» و «تو را سننه» در نامه‌های رسمی یک مسئول عالی‌رتبه هنری/ آیا ادبیات علی معلم در شان ‏جایگاه ‏اوست؟/ ماجرای 500 تابلوی هنری پیشکش؛ فکری به حال شأن فرهنگستان هنر کنید/ با ضربه به اقتصاد هنر، ‏انتظار باقی ‏ماندن هنرمندان بیهوده است

 

علی معلم دامغانی، رییس فرهنگستان هنر اخیرا نامه ای به روسای قوای سه گانه و وزرای ارشاد و اطلاعات و نیز فرمانده ‏ناجا ‏درباره 500 اثر هنری ضبط شده در این فرهنگستان نوشته است.‏

به گزارش «انتخاب»، ماجرای 500 اثر مذکور از ماه های قبل شکل جدی به خود گرفته است. ظاهرا یکی از بانک ‏های ‏خصوصی کشوربا هدف حمایت از اقتصاد هنر و هنرمندان، آثار مربوطه را از آنان خریداری کرده و در مکانی متعلق به ‏فرهنگستان با پرداخت اجاره، به نمایش گذاشته ‏است. اما پس از مدتی، فرهنگستان آنها را ضبط کرده و اجازه خروج آنها را ‏نداده است.‏

در پی این اتفاق، تعدادی از هنرمندان مشهور صاحب آثار مذکور، به صراحت اعلام کرده اند که آثار خود را به بانک ‏مذکور ‏فروخته اند نه فرهنگستان هنر. البته فرهنگستان هنر و ریاست آن، در نامه ها و بیانیه های خود تقریبا هیچ گاه به ‏صراحت ‏درباره مالکیت این آثار ادعای واضحی نداشته است. اما دست کم به اشکال گوناگونی سعی در القاء مطالب نادرستی ‏داشته است که اسناد مالکیت ناقص و هنرمندان مذکور تطمیع شده اند.‏

آیا این جوسازی و موضع گیری ها و ایجاد این تقابل با یک حامی مالی و فرهنگی رودررو شدن با هنرمندانی که به فروش ‏آثار خود ‏دلخوش بوده اند، ناگهان اقتصاد هنر را از پای درنمی آورد؟ آیا با این اقدامات، هنرمندان به سمت فرهنگستان هنر ‏جذب می شوند ‏یا از آن رانده خواهند شد؟ طبیعی است که هیچ هنرمندی علاقه مند نیست آثار او به دست نااهلان بیفتد اما ‏ظاهرا فرهنگستان هنر ‏کاری کرده که هنرمندان آثار تجسمی مذکور، نااهل را اتفاقا همین نهاد تشخیص دهند نه خریداران ‏آثارشان.‏

با این وجود، موضوع این نوشته، صرفا دعوای فوق نیست. بی تردید مراجع قضایی و ذیصلاح، با بررسی شکایت دو طرف ‏در ‏نهایت رای لازم را صادر خواهند کرد. اما آنچه قابل تامل است، ادبیات عجیب و غیرقابل تصور فردی است که عنوان ‏‏"رییس ‏فرهنگستان هنر" را یدک می کشد و خود را در زمره شاعران و ادیبان کشور می داند.‏

علی معلم دامغانی در نامه خود به روسای قوای سه گانه از واژه های «اوباش و لات مزدور» استفاده کرده و طرف مقابل ‏دعوا ‏‏را «جوقی بی‌وطن ضد جمهوری اسلامی» که با این اعمال درصدد «اثبات عدم اقتدار قوه حاکمه و انعکاس آن به خارج ‏از کشورند» ‏خوانده است.‏

آیا این ادبیات و به کار بردن  کلمه ای مانند «لات»، شایسته نامه ای است که مخاطب آن بالاترین مقامات اجرایی، قضایی ‏و ‏قانونگذاری کشور هستند؟

ادبیات رییس فرهنگستان هنر، پیش از این نامه، در مواجهه با هنرمندانی که علیه اظهارت او موضع گرفته بودند، ادبیاتی ‏حتی ‏تندتر و دور از شان یک انسان عادی در جامعه به کار گرفته بود تا چه رسد به یک ادیب.‏

 

به طور مثال او در پاسخ به انتقاد آیدین آغداشلو که فروش آثارش را تایید کرده بود با ادبیاتی غیر قابل تصور و آن هم به ‏شکل ‏مکتوب با سربرگ فرهنگستان هنر نوشته بود: «به شما چه مربوط‎.‎‏ آغداش تو را سننه!؟» و یا در پاسخ به حسین ‏پاکدل گفته ‏بود او «خارج می زند» و «هذیان نسنجیده می بافد».‏

حال سوال اینجاست که فارغ از بحث فراری دادن هنرمندان، این چه ادبیاتی است که فردی مدعی شاعری و ادیب بودن از ‏آن ‏استفاده می کند و با افتخار تمام در سربرگ ها و با اسم رسم «فرهنگستان هنر» نیز آنها را در تاریخ ثبت می کند؟!‏

آیا یک بحث – به قول معلم – حقوقی، نیاز به این ادبیات سخیف و بی ادبانه دارد؟ واقعا رییس فرهنگستان هنر امیدوار است ‏با ‏چنین ادبیاتی، کسی از هنرمندان یا مسئولان پشت او درآیند و از وی حمایت کنند؟ آیا چنین فاجعه ای نشان نمی دهد ‏خود ‏فرهنگستان بیشتر از آن 500 تابلو نیاز به توجه دارد و باید کسی به داد آن برسد؟