پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : هستند هنرمندانی که در عینِ پیشکسوتی، فراموش شده‌اند. هنرمندانی که عمرِ خود را صرفِ حفظ و اشاعه‌ی فرهنگ و هنر ایران‌زمین کرده‌اند. همان‌ها که اگر امروز چیزی از هنر ما باقی مانده به صدقه سریِ آنان و گذشتگانشان است. همان‌ها که نغمه‌های موسیقی مناطق مختلف ایران را در سینه‌هایشان حفظ کردند. همان‌ها که در جشنواره‌ها مجبورند به سراغشان بروند و بیاورندشان تا هنرشان رونقی به جشنواره‌های مملکت بدهد.
از سوی دیگر؛ هستند مسئولانی که وظیفه دارند به همین هنرمندانِ پیشکسوت یاری رسانند و اوضاعشان را سروسامان دهند. اما این به ظاهر مسئولان تنها نوک دماغشان را می‌بینند و بیش از آن را یا نمی‌بینند یا نمی‌خواهند ببینند.
در روزگاری که مسئولان رسیدگی به اوضاع پیشکسوتان تنها به هنرمندانی رسیدگی می‌کنند که اسم و رسمی داشته باشند و برایشان بُرد تبلیغی داشته باشد؛ که البته همین قدر رسیدگی هم جای شُکرش باقی است؛ در همین روزگار و در شهرستان‌های مختلف هنرمندان و پاسدارانِ هنرِ بومی و مقامی ایران در تنگدستی و محرومیت روزگار می‌گذرانند.
در روزگار ما هنرمندانِ پیشکسوت در خارج از جغرافیای تهران به فراموشی سپرده شده‌اند و با مِنت بسیار، ماهانه 120 هزار تومان به آنان حقوق می‌دهند. حقوقی که در حدِ پول توجیبیِ دانش‌آموزانِ دبستانی در یک هفته هم نیست.
در روزهای گذشته با خبر شدیم که شُگرعلی رضایی از سرِ فقر و تنگدستی می‌خواهد سازش را بفروشد. رضایی از نوازندگان سُرنای لرستان و از معدود بازماندگانِ نسلِ قدیمی نوازندگان این ساز است.
شُگرعلی رضایی در این‌باره می‌گوید: این سازِ پدربزرگم بوده و حدود 200 سال قدمت دارد. اُمورات زندگی‌ام نمی‌گذرد و برای گذران روزگار مجبورم سازم را بفروشم. چهار فرزند دارم که یکی از آنان دکتر است، اما بقیه بی‌کارند. هر درآمدی دارم از مراسم‌های عروسی است که در طول سال در آنها ساز می‌زنم اما کفاف زندگی‌ام را نمی‌دهد.
این هنرمند که ساکنِ شهرستان الشتر در استان لرستان است تنها مزایایی که دارد بیمه ارشاد و همان مستمریِ ماهی 120 هزار تومانی است.
این مزایای هنرمندی است که سُرنانوازیِ قدیمِ موسیقی لرستان با او روایت می‌شود و هر کسی بخواهد صدای اصیلِ سُرنای لرستان را بشنود باید به ساز او گوش بسپُرد.
شُگرعلی از 12 سالگی نواختنِ ساز را آغاز کرده و استادش پدرش بوده است. امروز او در روزگار پیری مجبور است برای گذرانِ روزگار سازش را بفروشد. البته این تنها سازِ شُگرعلی نیست و او دو ساز دیگر هم دارد تا با آنها بتواند هنرش را به مردمِ سرزمینش ارائه کند.
به هر روی باید دید سرنوشتِ سازِ شُگرعلی به کجا خواهد انجامید. آیا این ساز با قدمتی بالا به موزه می‌رود یا از سوی یکی از علاقه‌مندان به موسیقی خریداری می‌شود یا این که به سرنوشتی نامعلوم دچار می‌شود.
شُگرعلی رضایی و همت‌علی رضایی چندی پیش در اختتامیه جشنواره موسیقی «آینه‌دار» مورد تقدیر قرار گرفتند. این جشنواره از سوی بخش خصوصی برگزار می‌شود.
تصویر ساز شُگرعلی رضایی که در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شود تا شاید مشتری برای این ساز پیدا شود
