بحرین باید به آغوش ایران باز گردد

 وزیر خارجه رژیم حاکم بر بحرین اخیرا با زیر پا گذاشتن بدیهی ترین اصول و ادبیات دیپلماتیک با الفاظی که تنها در شان حکام آل خلیفه است، بدترین اهانتها را به امت بزرگ ایران روا داشت.

جدایی دردناک جزیره بحرین ازآغوش ایران بزرگ در سال 1350، این سوال را مطرح می کند که استعمار پیرانگلیس به استناد کدام قانون بین المللی، جدایی بحرین از ایران را اعلام کرد.

بحرین که به موجب نقشه رسمی مرزهای ایران که نزد دبیرخانه سازمان ملل رسما ثبت شده بخش جدائی ناپذیر از خاک ایران بزرگ تلقی می شود.

متاسفانه شاه ضعیف و زبون سابق ایران برای حفظ تاج و تخت خود وبه دلیل فاصله گرفتن از ملت ایران به جدایی بحرین از پیکره ایران بزرگ تن داد و این داغ رابرای همیشه در دل ملت ایران باقی گذاشت.

در آن زمان یعنی در سال 1349 مقدمات تجزیه بحرین که به عنوان استان چهاردهم ایران به شمار می رفت، توسط دولت وقت انگلیس فراهم شد .

دولت استعمارگر انگلیس که از گسترش تشیع در ساحل جنوبی خلیج فارس بیم داشت درتوطئه بزرگ تجزیه بحرین از پیکره ایران بزرگ شرکت داشت.

دولت انگلیس با همکاری رژیم آل سعود عناصر بیابانگردی از قبیله آل خلیفه را که در جزیره العرب به عنوان بدوهای کوچگر به راهزنی مشغول بودند، بر مقدرات مردم بحرین مسلط کرد.

مهاجرت یک اقلیت 15درصدی  که بعدا رژیم آل خلیفه را در بحرین تشکیل دادند، صرفا برای تغییر ساختار دموگرافی و جغرافیای انسانی این جزیره صورت گرفت تا به تدریج از شمار ساکنان اصلی بحرین کاسته شود.

 متاسفانه در جریان همه پرسی غیر قانونی که توسط دولت وقت انگلیس صورت گرفت به ساکنان اصلی این جزیره اجازه مشارکت در این همه پرسی شکلی و ظاهری داده نشد .

عمده اشخاصی که در این همه پرسی غیر قانونی شرکت کردند با دریافت مبالغی پول از انگلیس از هند و پاکستان و بنگلادش به این جزیره انتقال داده شدند.

اوتانت دبیرکل وقت سازمان ملل متحد در همان زمان به دخالت بی رویه انگلیس در مسائل داخلی بحرین اعتراض کرد، اما از سوی آمریکا و انگلیس مورد تهدید قرار گرفت.

این تغییر و تحول متاسفانه با بی تفاوتی رژیم فاسد و بیگانه پرست پهلوی روبرو شد و ظرف کمتر از یک سال بحرین در کمال ناباوری از پیکره ایران تجزیه شد.

پس از فرار شاه و پیروزی انقلاب اسلامی انتظار می رفت که مقامات جمهوری اسلامی با استناد به قوانین موجود و توسل به نهادهای بین المللی نسبت به تجزیه غیر قانونی بحرین از ایران اعترض کنند.

اما از آنجایی که جمهوری اسلامی سیاست تنش زدایی را در پیش گرفته است، موضوع جدایی بحرین تحت الشعاع جنگ تحمیلی قرار گرفت.

متاسفانه حکام رژیم آل خلیفه بدون توجه به سابقه تاریخی و حجم جغرافیایی این جزیره به اتکای حمایتهای غرب، فراتر از حجم سیاسی خود به اتهام زنی علیه ایران پرداختند.

با اینکه حکام بحرین در تشویق رژیم صدام در حمله به جمهوری اسلامی نقش داشته و میلیاردها دلار در طول جنگ تحمیلی به این رژیم کمک مالی کرده اند، اما مقامات جمهوری اسلامی کریمانه از خطاهای حکام بحرین گذشتند.

این امر شبهه هایی برای حکام بی هویت بحرین ایجاد کرد و سکوت بزرگمنشانه ملت ایران را حمل بر ضعف سیاسی و نظامی ایران تلقی کردند.

شیخ خالد بن احمد آل خلیفه وزیر خارجه بحرین اخیرا با زیر پا گذاشتن بدیهی ترین اصول و ادبیات دیپلماتیک با الفاظی که تنها در شان حکام آل خلیفه است، بدترین اهانتها را به امت بزرگ ایران روا داشت.

این گونه گفتمان نه تنها با اصول حسن همجواری منافات دارد، بلکه به تشدید مناقشات منطقه ای منجر خواهد شد وبازنده نهائی حکام آل خلیفه خواهند بود.

هر چند تلقی اشتباه آمیز حکام آل خلیفه از اوضاع سیاسی ایران در سطح منطقه و جهان، آنان را به گستاخی علیه امت بزرگ ایران وادار کرده، اما ساختار سیاسی و انسانی این جزیره،شکننده تر از آن است که مقامات بحرینی تصور می کنند.

ایران تا کنون از ظرفیتهای آشکار و پنهان خود برای آسیب رساندن به ساختار سیاسی بحرین استفاده نکرده، اما اگر حکام بحرین به یاوه گویی های خود علیه امت بزرگ ایران پایان ندهند، قطعا ایران رفتار سیاسی خود را تغییر خواهد داد.

اگر چه ملت ایران ثابت کرده که یک ملت مسالمت جو وپایبند به ارزشهای اخلاقی و دینی است، اما اگر کاسه صبر این ملت لبریز شود، آنگاه سرنوشت صدام دیکتاتور معدوم عراق در انتظار آل خلیفه خواهد بود.

حسن هانی زاده کارشناس مسائل بین الملل