جمهوری اسلامی در سرمقاله خود به انتقاد از ادبیات دولت ابراهیم رئیسی پرداخت.
در این مطلب آمده است: بعد از گذشت دو سال از تحویل گرفتن دولت، هیچ رئیس جمهوری نمی‌تواند وضع موجود را به گردن دولت قبلی بیندازد. مدت دو سال زمان خوبی برای ایجاد تغییرات مورد نظر هر دولتی است به ویژه دولتی که در یک مجموعه یکدست زمام امور را در اختیار دارد. در تمام ۴۴ سال گذشته، هیچ دولتی به اندازه دولت کنونی از هماهنگی و یکدستی کامل و صد درصد برخوردار نبود. در حال حاضر، قوه مجریه، قوه مقننه، قوه قضائیه، نیروهای مسلح، نهادهای انقلابی، شورای نگهبان، مجمع تشخیص مصلحت نظام، شورای عالی انقلاب فرهنگی، شوراهای شهر، شهرداری‌ها، رسانه ملی، شرکت‌ها و بنگاه‌های مالی و اقتصادی همگی یکدست و یک‌جهت هستند و مهم‌تر اینکه دولت و این مجموعه همگی مورد حمایت کامل رهبری نظام نیز قرار دارند. در چنین موقعیتی، مدت زمان یکساله هم برای تسلط بر تمام امور و حل کلیه مشکلات کافی است. بنابراین، با گذشت دو سال، هیچ عذری برای وجود مشکلات قابل قبول نیست.
اینکه هر دولتی ضعف‌ها را به گردن دولت قبل می‌اندازد و تلاش می‌کند خود را قوی و دلسوز جلوه دهد، برای مردم اصلاً جاذبه ندارد.
چه زیبا خواهد بود دولتمردان نظام اسلامی اگر عملکرد قابل تحسینی ندارند، لااقل این برجستگی اخلاقی را داشته باشند که قدردان خدمات دولت‌های گذشته باشند و ضعف‌های آنها را جبران کنند.
آقای رئیسی در تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری و در طول دو سال گذشته تا امروز همواره تأکید کرده که زندگی مردم را به مذاکره و روابط با دیگران – که قاعدتاً منظورشان غرب است – گره نزده و نمی‌زند و مشکلات اقتصادی کشور بدون نیاز به چنین گره زدنی قابل حل هستند.
با گذشت دو سال از عمر دولت سیزدهم در عمل ثابت شد که کشور را بدون برخورداری از سیاست خارجی متوازن نمی‌توان اداره کرد. مانور تبلیغاتی دادن روی پیمان شانگهای، رابطه با آمریکای لاتین، آفریقا، چین و روسیه، در عمل نه‌تنها به سفره مردم هیچ کمکی نکرده بلکه شاخص‌های کلی اقتصادی را طبق اظهارنظر صاحبنظران اقتصادی به مرزهای خطر نزدیک کرده است. اینکه در دو سال اول این دولت، چاپ پول ۸۳ درصد، قیمت سکه ۱۶۲ درصد، قیمت دلار ۹۵ درصد و شاخص قیمت‌ها ۱۱۴ درصد افزایش یافته، نشان دهنده نادرستی تصور دولتمردان از شرایط کلی کشور و سیاست خارجی است.
انتظار دیگر مردم از دولتمردان، صداقت است. دادن آمارهای نادرست، وعده‌های غیرعملی و پنهان کردن نارسائی‌ها در تبلیغات و مصاحبه‌ها و گزارش‌ها، مردم را نسبت به دولتمردان بی‌اعتماد می‌کند. اینکه بعد از اعلام پایان تاخت و تاز کرونا در جهان، هنوز مبارزه با کرونا در رأس دستاوردهای دولت مطرح شود، از نظر مردم چیزی بیش از یک فضاسازی تبلیغاتی نیست به ویژه آنکه دشوارترین مراحل مبارزه با کرونا را دولت قبلی برعهده داشته و هر دو دولت باید در این امر سهیم و صاحب نقش دانسته شوند. کسانی که به نام دولت سخن می‌گویند فقط در صورتی که صادقانه و منصفانه گزارش بدهند، می‌توانند به جلب اعتماد مردم امیدوار باشند.
یک راه دیگر برای جلب اعتماد مردم اینست که وقتی شخص اول اجرائی کشور گزارش عملکرد دولت را می‌دهد، خبرنگاران آزادی در صحنه حضور داشته باشند که با شجاعت و بدون ملاحظه، سؤال‌های واقعی مطرح کنند. تاکنون رئیس جمهور رئیسی برای گزارش‌های تلویزیونی با خبرنگاران آزاد مواجه نشده است. توصیه ما اینست که آقای رئیس جمهور گزارش دو سالگی دولت خود را با حضور خبرنگاران آزاد به مردم بدهد تا هم مردم احساس کنند با گزارش واقعی مواجه هستند و هم خود رئیس جمهور از مزایای پاسخ دادن به سؤال‌های واقعی برخاسته از متن مردم برخوردار شود. این روش قطعاً به مردمی سازی دولت کمک خواهد کرد.
