دوره‌ای که در آن زندگی می‌کنیم شاید یکی از پارانوئیدترین دوره‌های تاریخ باشد. برخی از مردم نسبت به پاره‌ای از مسائل سوء‌ظن پیدا می‌کنند که پیشتر درباره آنها شک و شبهه‌ای وجود نداشت.
هر روز ادعای جدیدی در اینترنت منتشر می‌شود و عده‌ای شواهدی از حقایق مخفی یا توطئه‌هایی برای فریب دادن مردم جهان مطرح می‌کنند. در یکی از آخرین موارد، عده‌ای در شبکه‌های اجتماعی واقعی بودن ویدئوهای تاریخی آزمایش‌های تسلیحات هسته‌ای را زیر سوال برده‌اند. به اعتقاد آنها هیچ دوربینی نمی‌تواند از چنین انفجارهای مهیبی فیلم بگیرد و خودش سالم بماند.
شاید در ظاهر، این سوال برای عده زیادی قانع کننده به نظر برسد. چگونه ممکن است دوربین‌هایی آن‌هم ساخت دهه‌ها پیش، از نابودی آخرالزمانی یک انفجار هسته‌ای، جان سالم به در ببرد؟
منشأ بی‌اعتمادی به این ویدئوها از پادکست «The Joe Rogan Experience» آغاز شد. موضوع یکی از قسمت‌های این پادکست، ویدئوهای ضبط شده از انفجارهای هسته‌ای دهه ۱۹۵۰ بود که در آن خانه‌ها، ساختمان‌ها و اتومبیل‌ها در چند ثانیه ویران می‌شوند. در این قسمت مارک آندریسن، کارآفرین و میلیاردر آمریکایی، اعتبار ویدئو را با مطرح کردن سوالاتی درباره چگونه سالم ماندن دوربین‌ها در چنین انفجارهای عظیمی زیر سوال برد.
یک روز پس از انتشار این پادکست، فردی در یک پست فیس‌بوکی یکی از این ویدئوها را به اشتراک گذاشت و پرسید: «چرا دوربین‌های موجود در این ویدئوها با خانه‌ها منفجر نمی‌شوند؟» سپس در ادامه نتیجه‌گیری می‌کند که ویدئوها جعلی هستند و می‌نویسد «به نظر می‌رسد که دهه‌ها در مورد این موضوع به ما دروغ گفته‌اند». این بحث‌ها تا جایی ادامه پیدا کرد که حتی عده‌ای در شبکه‌ها اجتماعی واقعیت هیروشیما و ناکازاکی را نیز، زیر سوال بردند. آنها استدلال کرده‌اند اگر این آمریکا با بمب هسته‌ای به ژاپن حمله کرده بود، کسی نمی‌توانست امروز در آن‌جا زندگی کند این در حالی است که مردم همچنان در آن‌جا زندگی می‌کنند.
فرد دیگری در اینستاگرام با اشاره به این ویدئو نوشت: «آیا ایالات متحده این ویدیوهای آزمایش هسته‌ای را جعل کرده است؟»
جواب این سوال، خیر است. اما چطور بدانیم تمام این اتفاقات حقیقت دارند؟ در ابتدا باید بگوییم، صدها منبع و سند درباره تاریخچه هسته‌ای ایالات متحده و نحوه فیلمبرداری انفجارهای آزمایشی وجود دارد. حتی کتاب‌هایی در این زمینه نوشته شده که با جزئیات آنها را بررسی کرده‌اند.
بسیاری از آزمایشات ثبت شده در اقیانوس آرام یا نوادا انجام شدند. این ویدئوها به عنوان منابع اطلاعاتی برای دانشمندانی که در مورد قدرت و ماهیت انفجارهای هسته‌ای تحقیق می‌کردند، فیلمبرداری شد. برخی از ویدئوها نیز در اختیار رهبران فدرال و کنگره قرار گرفت تا بدانند این بمب‌ها چگونه کار می‌کنند.
ویدئوها توسط دوربین‌ها و لنزهای پیشرفته و همچنین تکنیک‌های جدید در آن فیلمبرداری شدهاند.
هرچند از زمان پایان یافتن جنگ سرد در سال ۱۹۹۱، تلاش‌های متعددی برای حذف طبقه‌بندی این ویدئوها صورت گرفت اما در حال حاضر بسیاری از آرشیوهای مربوط به ضبط آزمایشات تسلیحات هسته‌ای به صورت آنلاین در دسترس هستند.
بر اساس مصاحبه نیویورک تایمز در سال ۲۰۱۰ با یک «فیلمبردار اتمی»، این ویدئوها در آن زمان توسط تیم‌های حرفه‌ای فیلمبرداری ضبط شدهاند. به گفته مصاحبه شونده او و همکارانش آنقدر به انفجارها نزدیک بودند که احتمالا تحت تاثیر آن قرار گرفته‌اند. او معتقد بود احتمالا تشعشات ناشی از این انفجارات باعث مرگ بسیاری از همکارانش در سنین جوانی شده باشد.
این فیلمبرداری‌ها چطور انجامش شدند؟
به طور خلاصه این دوربین‌ها به صورت ویژه برای مقاومت در برابر انفجار طراحی شدهاند. آنها در فولاد و سرب محصور شده بودند و روی برج‌هایی از بتن قرار گرفتند. تمام این اطلاعات در اسناد نظامی محرمانه موجود است.
همچنین، باید این نکته را به یاد داشته باشیم که ویدئوهایی که می‌بینیم فقط نتیجه دوربین‌هایی است که سالم مانده‌اند. بسیاری از دوربین‌ها در طول این آزمایشات و هنگام ثبت لحظه انفجار از بین رفتند.
در عملیاتی به نام «قوری» در سال ۱۹۵۵، ۴۸ دوربین در فواصل بین ۸۳۸ تا ۳۲۰۰ متر از محل انفجار نصب شد. این دوربین‌ها همگی دارای محافظ‌های محکمی بودند. آنهایی که بیرون ساختمان‌ها بودند بر روی برج‌هایی از بتن در ارتفاعات تعبیه شدند که باعث می‌شد کمترین برخورد را با گرد و غبار داشته باشند.
در ویدئویی که از عملیات «اپشات» در سال ۱۹۵۳ گرفته شده است، یک خودرو در پشت خانه‌ای که بمب به آن برخورد می‌کند، دیده می‌شود. برخی سوالاتی درباره ناپدید شدن این خودرو قبل از انفجار بمب مطرح کرده‌اند. در واقع، باید گفت این فقط یک ویدئوی برش خورده است. ضبط در حالی که خودرو در ویدیو دیده می‌شد فقط به عنوان تست قبل از انفجار فیلمبرداری شد تا بررسی شود که همه چیز درست کار می‌کند. خودروی ظاهر شده به جای اثبات جعلی بودن ویدئو، صرفاً نشان می‌دهد که تنظیم دوربین و انفجار در روزهای مختلف رخ داده است.
علاوه بر این در یکی از ویدئوهای مربوط به عملیات قوری نیز یک مرد و یک خودرو قبل از انفجار دیده می‌شوند که بسیاری با استناد به حضور این مردم، ویدئو را جعلی دانستند. پاسخ به این سوال ساده است، این مردم در یک فیلمبرداری آزمایشی شرکت کرده است.
مایه تاسف است که چنین شبهه‌ای در تاریخ تسلیحات هسته‌ای درست زمانی رخ داده است که همه ما باید نگران قدرت مرگبار این سلاح‌ها باشیم. زمانی که روسیه بارها تهدید به استفاده از سلاح هسته‌ای کرده است و این خطری برای کل جهان محسوب می‌شود. علاوه بر این، انکار ساده واقعیت این سلاح‌ها توهینی به صدها هزار نفر است که در پایان جنگ جهانی دوم در هیروشیما و ناکازاکی جان باختند.
منبع: یورونیوز
