دختر اهل سمرقند در ریگستان شعر زیبای نجیب بارور را می‌خواند: «لهجه‌ام دُر دری اما زبانم پارسی‌ست؛ روح من شهنامه است و جسم و جانم پارسی‌ست؛ از تبار رستم و از زادگاهِ آرش‌ام، تیرهایم واژگان است و کمانم پارسی‌ست.»
دختر اهل سمرقند در ریگستان شعر زیبای نجیب بارور را می‌خواند: «لهجه‌ام دُر دری اما زبانم پارسی‌ست؛ روح من شهنامه است و جسم و جانم پارسی‌ست؛ از تبار رستم و از زادگاهِ آرش‌ام، تیرهایم واژگان است و کمانم پارسی‌ست.»
