سرویس تاریخ «انتخاب»: کتاب تاریخ روابط ایران و آمریکا آمده است:
پایین ترین سطح روابط آمریکا و ایران در مارس ۱۸۹۶ به وقوع پیوست؛ وقتی که سرکنسول ایالات متحده در بوشهر از اینکه عده ای با شلوغ کاری مانع نصب میله پرچم در کنسولگری شده بودند شکایت کرد سفیر ایالات متحده در تهران نیز از این توهین مستقیم به ایالات متحده به دولت ایران شکایت کرد. (۶۳) اما بعد مشخص شد که سرکنسول ایرانی ارمنی دارای گذرنامه بریتانیایی و آمریکایی از کنسولگری به عنوان پوششی برای قاچاق اسلحه غلات استفاده و می کرده است. انگلیسیها او را غیر قابل اعتماد و اتفاقات مرتبط با آن را بی اهمیت خواندند.(۶۴) اما قضیه به سرعت بیخ پیدا کرد و دولت ایران کمیتهٔ ویژه ای را مأمور رسیدگی به واقعه کرد. (۶۵) در نخستین جلسه کمیته جان تایلر نماینده آمریکا در تهران بسیار عصبانی شد و میز را دانستند.
به هم ریخت و از روی خشم فریاد میزد: «همه فرمان ها و تمبرها و امضاهای شاه و نخست وزیر یک سنت هم ارزش ندارند.» (۶۶) به گونه ای فریاد کشید که انبوهی از اسناد حقوقی در هوا به پرواز درآمدند.
تصور اینکه اتفاقات دیپلماتیک شرم آوری فراتر از این رخ بدهد دشوار بود در یک سال بدون تنش واقعهٔ میله پرچم بدون چون و چرا به منشأ چرکین اختلافات دولتهای ایران و آمریکا تبدیل شده بود؛ اما خوشبختانه برای هر دو طرف این واقعه در عرض چند هفته تحت الشعاع اتفاق غافل گیر کننده دیگری قرار می گرفت.
کتاب تاریخ روابط ایران و آمریکا: ایالات متحده در سال ۱۹۰۱، عملاً خالی از جمعیت ایرانی بود؛ به همین دلیل اسحاق بیشتر کارمندان کنسولگری‌های جدید را از میان عثمانی‌ارمنی‌های مهاجر به کار گرفت. سال ۱۹۰۲، دیکران کلکیان، تاجر عتیقه اهل ترکیه که نه سال بود در نیویورک زندگی می‌کرد و بسیاری از کالا‌های نمایش داده شده در نمایشگاه جهانی شیکاگو ۱۸۹۳ را تأمین کرده بود، گالری هنری خود در خیابان پنجم را به کنسولگری امپراتوری ایران در «نیویورک» تغییر کاربری داد. سال بعد، ارمنی دیگری به نام هاگ هرانت پاکرادونی، کنسولگری ایران در فیلادلفیا را تأسیس کرد و آلفونسو روتیس که تاجر قالی اهل برزیل و ساکن نیوجرسی بود، کنسول ایران در نیوجرسی و پنسیلوانیا شد. سال پس از آن، میلتون سروپیان، ارمنی دیگری از اهالی استانبول که تاجر قالی بود کنسولگری ایران در سنت لوئیس را بر عهده گرفت.
