کیهان نوشت: «کنار گذاشتن ایران از کنفرانس امنیتی مونیخ؛ خودانزوایی اروپا از ترس روبه‌روشدن با واقعیت‌ها است».
سایت آلمانی ناخدن سایتن با اشاره به عدم دعوت از ایران برای شرکت در کنفرانس امنیتی مونیخ نوشت: کنفرانس امنیتی مونیخ در حال از دست دادن فرصت برای وجهه خود به عنوان یک فُروم بین‌المللی پیشرو برای دستیابی به صلح در جهان است. به روال معمول، این رویداد باید بحران‌های بین‌المللی همانند جنگ اوکراین، و یا موضوعات بین‌المللی مهم، مانند احیای برجام را در یک فضای باز به بحث و تبادل نظر می‌گذاشت. اما اکنون شاهد آن هستیم که از روسیه و ایران اصلا دعوت به عمل نمی‌آید.
یک کنفرانس امنیتی با سابقه‌ای طولانی، همانند کنفرانس امنیتی مونیخ جای مناسبی برای «سیاست کاری‌های نمادین» نیست. با پس گرفتن دعوت از مهمانانی خاص نه تنها وجهه این کنفرانس در صحنه بین‌الملل دچار آسیبی جدی می‌شود، بلکه «فرهنگ بحث و جدل» که از نماد‌های نظام سیاسی در آلمان محسوب می‌شود، نیز زیر سؤال می‌رود.
کنفرانس امنیتی مونیخ هیچ‌گاه «بی‌طرف» نبوده و همواره نام «فراآتلانتیک» را با خود به همراه داشته، اما این‌بار، رویداد امسال بیشتر شبیه نشست‌های سالانه یک حزب است.
با نگاه به موضع نقادانه‌ای که سیاست خارجی آلمان در ماه‌های اخیر در قبال ایران و روسیه از خود نشان داده است، قبل از بروز این حرکت هم بسیار محتمل بود که مدیران کنفرانس امنیتی مونیخ این دو کشور را کنار بگذارند. اگرچه طرف ایرانی نیز به احتمال فراوان، وقوع این رفتار را بسیار محتمل می‌دانسته است، اما علی‌الظاهر باز هم کورسوی امیدی برای پیروزی دیپلماسی وجود داشته است.
کشور‌هایی نظیر ایران در چنین فضایی به‌دنبال یک سیاست خارجی پویا هستند تا بتوانند به‌وسیله آن از خود در مقابل سیاست تحریمی چندین ساله دفاع کنند، سیاستی که برگرفته از خودبرتربینی «دموکراسی غرب» است. دیدار رسمی رئیس‌جمهور ایران از چین در این هفته خود نشانه و اشاره‌ای است به همین موضوع؛ لذا می‌توان از این رفتار، یعنی خارج کردن از لیست مهمانان کنفرانس امنیتی مونیخ، به عنوان یک خودانزوایی از ترس روبه‌روشدن با این واقعیت‌ها تعبیر کرد.
اینکه با این رفتار دیدگاه واقع‌بینانه در برخورد با آنچه در جهان می‌گذرد، کاملاً مغفول می‌ماند، بسیار دلسردکننده می‌نماید. رویداد امسال بیشتر شبیه نشست‌های سالانه یک حزب است که در آن اغلب حضار و مدعوین کم و بیش یک نظر مشابه را نمایندگی می‌کنند و قرار است از این فرصت برای نمایش انسجام خود استفاده کنند. این مسئله بی‌شک به عمیق‌تر شدن دوقطبی در جهان سیاست خارجی می‌انجامد و نمی‌تواند جلوه‌ای از فضای جهان کنونی که درآن صلح بیش از هر زمانی متزلزل شده است، باشد.
اکنون این خطر جدی وجود دارد که دیگر هیچ مانعی در مقابل افراد پشت پرده این تصمیم برای تبدیل این کنفرانس به صحنه نمایش تک بعدی، استدلال‌های یکسویه و کف و سوت برای یکدیگر، وجود ندارد.
