سرهنگ ثریا هم نمره قبولی نگرفت

ایسنا: به گفته منتقد شیرازی، سرهنگ ثریا می توانست یک اتفاق خوب در جشنواره امسال باشد اما دقایق پایانی فیلم که بیشتر به یک تیزر تبلیغاتی با اهدافی خاص شبیه بود، آسیب زیادی به آن زد.

 

شامگاه پنجشنبه ۲۰ بهمن در کافه کتاب تالار حافظ شیراز و بین نمایش دو فیلم "عطرآلود" و "جنگل پرتقال" جلسه نقد و بررسی دو فیلم از جشنواره چهل و یکم برگزار شد.

 

مانند روال شب های جشنواره در این تالار، ابتدا فیلم دوم شب قبل نقد و درباره سرهنگ ثریا ساخته ی پر سر و صدای "لیلی عاج" که از فیلم های مهم امسال به شمار می رود، توسط دو منتقد و جمعی از حاضران، صحبت های زیادی مطرح شد.

 

یکی از منتقدان درباره این فیلم گفت : سرهنگ ثریا یک فیلم "موقعیت محور" بود و موقعیت خیلی خوبی هم داشت و معلوم بود که روی این موقعیت و شکل داستان، تمرین خیلی خوبی هم شده. بازی های خوبی هم از بازیگران گرفته شده که این خصلت کارگردان های تئاتری مانند لیلی عاج است. او حتی از نابازیگرهای فیلم هم بازی خوبی گرفته است.

 

مسعود احمدی افزود: ضعف اصلی این فیلم این بود که به نسبت مدت زمان، قصه کمی داشت و گاهی برای مخاطب خسته کننده می شد. البته به لحاظ فنی، فیلم خیلی خوبی بود و مخصوصاً نوع فیلمبرداری آن نمره قبولی می گیرد.  اما متأسفانه چند دقیقه آخر فیلم، می شود گفت ارتباطی به سایر چیزهایی که قبل از آن دیده بودیم نداشت و بیشتر به یک کلیپ تبلیغاتی در جهت اهدافی خاص شبیه بود.

 

دیگر منتقد حاضر در جلسه نیز گفت: سرهنگ ثریا یک فیلمبرداری سرِپا و درست و درمان دارد و در کنار آن، یک بازیگر خوب به اسم ژاله صامتی که همیشه از او چه در تئاتر و چه در سینما و تلویزیون، نمایش های شش دانگی دیده ایم. البته نوع بازی های او خیلی هم به سبک بازی گرفتن کارگردان ها بستگی دارد. فکر می کنم در این فیلم بعضی اکت های خانم صامتی اغراق زیادی داشت که بیشتر مناسب کارهای تئاتری بود تا بازی جلو دوربین.

 

سرهنگ ثریا هم نمره قبولی نگرفت

 

اصغر گروسی ضمن اشاره به این نکته که دلیل خسته کننده شدن فیلم در بعضی دقایق، طولانی شدن پلان ها بوده، در خصوص ماهیت فیلم و اهداف سازندگان آن گفت : فیلم های ایدئولوگ در همه سیستم ها و در همه نقاط دنیا سخته می شوند اما شکل و کیفیت فیلم هاست که خیلی حائز اهمیت است. متأسفانه علی رغم تبلیغاتی که به نفع فیلم سرهنگ ثریا صورت گرفته بود و با اینکه سوژه فیلم کاملا بکر و مناسب بود، بهره کامل از این موقعیت خوب برده نشده بود.

 

در مجموع و با وجود بیان نقاط منفی فیلم سرهنگ ثریا، می شد از صحبت های هر دو منتقد این طور برداشت کرد که از میان فیلم هایی که تا اینجا روی پرده تالار حافظ رفته اند، این فیلم بهتر از بقیه بوده است.

 

همچنین دقایقی کوتاه به فیلم "عطرآلود" ساخته هادی مقدم دوست، پرداخته شد. مقدم دوست که به عنوان فیلمنامه نویس آثاری درخشان مانند وضعیت سفید را در همکاری با حمید نعمت الله ارائه داده است، ظاهراً در امر کارگردانی چندان موفق نیست و فیلم سوم او هم بعید است با استقبال منتقدان و مخاطبان مواجه شود.

 

نظرات دو منتقد شیرازی هم نسبت به عطرآلود کاملا منفی بود. مسعود احمدی این فیلم را "ماقبلِ نقد" دانست و گفت : فیلمنامه از اساس دارای مشکلات زیادی بود. موضوعات و قصه هایی پراکنده که هر کدام به صورت مجزا می توانستند به یک فیلم تبدیل شوند اما در این فیلم هیچ ارتباط و پیوستگی درستی بین این قصه ها شکل نگرفته بود.

 

پس از برگزاری جلسه نقد و بررسی، نوبت به اکران فیلمی رسید که خیلی ها منتظرش بودند. "جنگل پرتقال" با بازی دو بازیگر خوب سینمای ایران یعنی "میرسعید مولویان" و "سارا بهرامی" را می توان یکی از فیلم های متفاوت این دوره دانست. فیلمی آرام، بدون رخ دادن اتفاقی بزرگ که در اکثر قریب به اتفاق فیلم ها مشاهده می کنیم. با این حال، این طور به نظر می رسید که تماشاگران حاضر در سالن تا پایان با شخصیت های فیلم همراه بودند. بازی باورپذیر و دوست داشتنی میرسعید مولویان که پیشتر با بازی جذابش در فیلم سینمایی "تومان" توانایی هایش را به نمایش گذاشته بود و در سریال خاتون بیشتر هم به چشم آمد، نقش پررنگی در همراهی مخاطب تا پایان فیلم داشت.

 

باید دید منتقدان در نشست بعدی نقد و بررسی، به اولین ساخته ی "آرمان خوانساریان" رأی مثبت می دهند یا خیر.

 

به گزارش ایسنا، میزان استقبال تماشاگران از فیلم های اکران شده در تالار حافظ، تا حدودی شبیه به همان چیزی است که در آخرین دوره پیش از  کرونا شاهد آن بودیم. در جشنواره بهمن ۹۸ با وجود اکران فیلم هایی پرسر و صدا از کارگردان هایی مطرح، میزان استقبال تماشاگران تفاوت فاحشی با حال و هوای این روزهای تالار حافظ نداشت و تقریباً نیمی از صندلی ها خالی می ماند.  در حالیکه در جشنواره های اواسط دهه ۹۰ شاهد استقبال پرشورتری بودیم و در خیلی از فیلم ها، بخش زیادی از قسمت بالکن تالار حافظ نیز توسط مخاطبان اشغال می شد.

 

به نظر می رسد مسئولان امر، کارشناسان و منتقدان سینما باید برای آسیب شناسی این معضل و ارائه راهکار لازم، نشست هایی مداوم ترتیب داده و برای تحولات بنیادین در این عرصه مهمِ فرهنگ کشور، تصمیم سازی کنند.