رئیس جمهوری افغانستان خواسته گروه طالبان و آمریکا را برای آزادی بیش از هفت هزار زندانی طالبان رد کرد و گفت که تا زمان پایان نیافتن جنگ و خشونت هیچ فردی از طالبان آزاد نخوهد شد.
به گزارش روز جمعه ایرنا، در حال که طالبان برای پیشبرد روند صلح در افغانستان خواهان آزادی هفت هزار زندانی این گروه از زندان دولت افغانستان است، اما رئیس جمهوری افغانستان بر عدم آزادی آنها تأکید کرده است.
طالبان پیش از این گفته بود که از آمریکا می خواهد که هفت هزار زندانی آنها را از زندان دولت افغانستان آزاد کنند.
این خواسته طالبان از به نوعی از زبان سرپرست سفارت آمریکا در کابل نیز گفته شد. راس ویلسن چند روز پیش در اطلاعیه گفت که آزادی زندانیان طالبان بخشی از توافق نامه صلح آمریکا با طالبان است و نمی شود که بخشی از توافق نامه را قبول کرد و بخش دیگر آن را رد.
ملاعبدالغنی برادر نیز در سخنانی به رسانه های غربی در دوحه گفته بود که عدم آزادی هفت هزار زندانی طالبان مشکلی بزرگ فراه راه صلح در افغانستان است.
رئیس جمهوری افغانستان برای نخستین بار پس از این خواست‌های طالبان و آمریکا در سفری به استان قندهار پاسخ روشن داد.
رئیس جمهوری افغانستان در سفری که استان قندهار داشت گفت که طالبان باید آتش بس کنند و دور بعدی گفت‌وگوی های صلح را در استان قندهار ادامه بدهند.
وی هشدار می دهد که اگر فرصت کنونی برای تأمین صلح از بین برود، دیگر هرگز بدت نخواهد آمد و اگر طالبان صلح می‌خواهند باید دست از خشونت بر دارند.
رئیس جمهوری افغانستان از تداوم جنگ و خشونت بشدت انتقاد کرد و گفت که که حکومت هزاران زندانی طالبان را از بند رها کرد، اما این گروه در مقابل خشونت‌ها را افزایش دادند.
رییس جمهوری افغانستان تاکید کرده است که پیش از رسیدن به نتیجه ای هیچ زندانی دیگر طالبان رها نخواهند شد.
اشرف غنی گفت که گروه طالبان ۱۶ درصد سرمایه و زیربنای کشور را از بین برده اند و این عمل فتنه‌گری محسوب می شود.
امرالله صالح معاون اول ریاست جمهوری افغانستان هم در این سفر به استان قندهار گفت که طالبان رابطه خود را با القاعده و دیگر گروه های تروریستی همچنان حفظ کرده و ادبیات این گروه نیز کشتار مردم است.
به گفته صالح طالبان وعده کرده بودند که ۲۰ گروه تروریستی را از افغانستان خارج می سازند اما تاکنون یک وعده آنها عملی نشده است و همه آگاهی دارند که رهبر سوم القاعده در غزنی این کشور کشته شد.
اکنون روشن نیست که آیا رئیس جمهوری افغانستان در مقابل خواست طالبان و آمریکا برای آزادی هفت هزار زندانی این گروه پیش از تأمین صلح و یا حداقل آتش‌بس ایستادگی خواهد کرد و یا مانند دولت قبلی مجبور خواهد شد که به فشار آمریکا تسلیم شود.
برای آزادی پنج هزار زندانی گروه طالبان پیش از آغاز گفت وگوی صلح در دوحه نیز وی در سفری به استان ننگرهار گفت که حاضر نیست پیش از تأمین صلح یک زندانی طالبان را آزاد کند و آنرا خط قرمز دولت عنوان کرد.
اما بعد با فشار دولت آمریکا مجبور شد به این خواسته آنها تن دهد و برای مشروعیت بخشیدن به آن و قانع کردن افکار عمومی لویه جرگه مشورتی را فراخواند و مسئولیت بخشی از آزادی زندانیان را بر عهده آنها گذاشت و اعضای لویه جرگه هم پذیرفت که زندانیانی را که آمریکا و طالبان خواهان آزادی آنها برای آغاز گفت وگوی صلح است، آزاد کنند.
اکنون نیز دولت افغانستان با دو وضعیت مواجه است، یا خواسته های طالبان را پذیرفته و روند صلح را ادامه دهند یا در مقابل این خواسته ها مقاومت کرده و این روند با بن بست مواجه شود، زیرا تاکنون انعطاف بیش از حد دولت افغانستان باعث شده است که طالبان همه خواسته های خود را بر آنها بقبولاند و از طرفی دیگر توافقنامه دوحه که بین طالبان و آمریکا امضا شده بود، بعنوان مبنا برای گفت وگوی صلح قرار گرفته است که در آن نیز گفته می شود آزادی زندانیان طالبان تصریح شده است.
