علي أنوزلا در در روزنامه عرب زبان العربی الجدید چاپ لندن و وابسته به قطر نوشت: توافقی که روز 29 فوریه بین واشنگتن و طالبان امضا شد، با وجود جلب توجهات بسیار، نمی تواند «توافق صلح» نام بگیرد و این نامگذاری، دور از واقعیت است؛ چرا که صلح در کشوری چون افغانستان، که جنگها آن را تکه تکه کرده اند، دور از دسترس است.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: این توافق در واقع به معنای توافق «تسلیمی» است که بزرگترین قدرت نظامی در جهان، با جنبشی امضا کرد که آن را در لیست تروریستها جای داده بود. بدین شکل، توافق مذکور، اعلام غیر رسمی بزرگتری شکست برای قدرت نظامی آمریکا از زمان شکست تاریخی اش در ویتنام در سال 1975 است. اینکه یک جنبش متمرّد و سرکش، بزرگترین قدرت نظامی در جهان را پای میز مذاکره بکشاند و آن را مجبور به امضای توافق صلح در یک کشور بی طرف کند، بیشتر از صلح، به تسلیم نزدیک است.
هدف از این توافق، عقب نشینی تدریجی نیروهای امریکایی از افغانستان است که به باتلاقی برای انها تبدیل شده است. در مقابل، طالبان متعهد می شود که مانع از تبدیل خاک افغانستان به پایگاهی برای گروههای تروریستی در راستای انجام حملاتی علیه آمریکا شود.
امضای توافق صلح با گروهی که همچنان در برابر نیروهای امریکایی مسلح است، به معنای فرار آمریکا و تکرار تجربه ان در وییتنام است. در هر دو تجربه وییتنام و افغانستان، سناریویی مشابه اتفاق افتاد؛ آمریکا بر قدرت نظامی بزرگی برای پیروزی قاطع در جنگ تکیه کرد، اما در هر مورد مجبور به عقب نشینی و امضای توافق صلح در دوحه شد.
امریکایی ها پس از دو دهه هرج و مرجی که خود در منطقه خاورمیانه ایجاد کردند، تسلیم امر واقع شده و تصمیم به پذیرش امضای توافق صلح شکننده ای گرفتند که بیش از هر چیز، به معنی شکست غیر علنی آنها و قبول شروط طالبان است. توافق مذکور، به مثابه اعتراف به شکست تمام سیاستهای آمریکا در منطقه، در طول دو دهه اخیر است.
بار دیگر، آمریکایی ها ناچارند چمدانهای خود را جمع کرده و از درهای پشتی، به خانه برگردند، ایشان بدون انکه مأموریت خود را به انجام رسانده باشند، تنها خرابی و ویرانی به بار آوردند؛ در عین حال، هیچ قدرتی نیست که بتواند آنها را به دلیل ارتکاب جنایت در حق ملتها و کشورهایی که هزاران مایل از آمریکا دور هستند، بازخواست کند.
شاید تنها نکته مثبتی که در توافق صلح برای آمریکایی ها وجود دارد، درسی است که باید از ماجراجویی های خارجی بی سرانجام خود بگیرند، که اغلب با شکست همراه شده است.
آنچه به توافق دوحه معنا می دهد، «صلح پیچیده» ای نیست که هیچ کس موعد عملی شدن ان در افغانستان را نمی داند؛ بلکه این توافق هنگامی معنا می گیرد که سیاستمداران ایالات متحده دیگر جنگ های طولانی، بی فایده و پر هزینه را در منطقه به راه نیندازند؛ جنگ هایی که عواقب وخیمی برای خود آنها و تمام جهان دارد.
