کیهان نوشت: اکران عمومی فیلم «خانه پدری» با انتقاد بسیاری از منتقدان و اهالی رسانه مواجه شده است. اما گروهی از اهالی سینما نیز مانند خشونت قاجاری حاکم بر این فیلم، واکنشی دور از شأن اهالی فرهنگ و هنر را نشان داده‌اند.
رفتار این گروه دارای این معنی است که آنها اعتقادی به آزادی فکر و بیان ندارند و هر کس از این فیلم خوشش نیاید یا به آن انتقادی داشته باشد را تکفیر می‌کنند!
به طور مثال، مازیار میری در خطابه‌ای که بیشتر شبیه بیانیه گروه‌های سیاسی است، منتقدان این فیلم را «دشمنان سینمای ایران» توصیف کرده و خطاب به رئیس سازمان سینمایی نوشته: «آقای حسین انتظامی از شما متشکرم، متشکرم از اینکه ایستادگی کردید و یکی از بهترین فیلم‌های سینمایی ایران که به غلط در بند توقیف بود را نمایش دادید. آقای انتظامی شما به خوبی در این روزهای مدیریت بر سینمای ایران متوجه شدید که دشمنان افتخارات سینمای ایران، قسم‌خوردگانی هستند که حتی نمی‌دانند چرا دشمن هستند ولی مأموریت دشمن را بازی می‌کنند.»(!) علیرضا داودنژاد نیز اظهارنظر کرده: «اصلا آقای عیاری نباید احتیاج داشته باشد پروانه ساخت و نمایش بگیرد.»(!)
در حالی که فیلم «خانه پدری» به زعم بسیاری از منتقدان، یکی از ضعیف‌ترین آثار کیانوش عیاری محسوب می‌شود، اما یکی از منتقدان، درباره آن نوشته که «یکی از بهترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران است.» یک منتقد دیگر هم نوشته است: خانه پدری، اصلِ سینمای ایران است! منتقد دیگری هم انتقادکنندگان به «خانه پدری» را کسانی دانسته که سینما را نمی‌فهمند! این همه ابراز شیفتگی و تعصب نشان دادن درباره فیلمی که به هر حال، بخشی از جامعه آن را نپسندیده، بخشی از تبلیغات و فضاسازی یک جریان سیاسی ورشکسته برای استفاده ابزاری دوباره از هنر و هنرمندان محسوب می‌شود.
