آلکس شپرد در نیو ریپابلیک نوشت: پس از اینکه در انتخابات مقدماتی ریاست‌جمهوری سال ۲۰۱۶، سندرز رقابت را به هیلاری کلینتون باخت، برخی معتقد بودند که برنده واقعی سندرز بوده است چراکه کمپین او اثری عمیق و ماندگار بر حزبش داشت. این یک ایده خیال‌بافانه نیست. تحولی که این سناتور اهل ورمونت ایجاد کرد، موفقیتی فراتر از غریبترین انتظارات «پروگرسیو» ها داشت و در حوزه‌هایی از قبیل سلامت عمومی، تغییرات اقلیمی، بازتوزیع منابع اقتصادی و سیاست خارجی، حزب دموکرات را بیشتر به سوی چپ‌گرایی متمایل کرد. پس از اوباما هیچ سیاست‌مدار دیگری تا این اندازه بر جهت‌گیری حزب دموکرات تاثیرگذار نبوده است.
به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»؛ با این حال باوجود گام برداشتن سندرز برای رقابت انتخاب نماینده حزب دموکرات در انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۲۰، برخی معتقدند که او اثرگذاری سیاسی خود را از دست داده است. مارکوس مولیتساس، مالک نشریه دیلی کاس به بوستون گلوب گفته است: «تصور نمی‌کنم انرژی زیادی برای برنی سندرز باقی مانده باشد. این بار با دفعه پیش که تنها دو رقیب حضور داشتند، فرق می‌کند. این بار ردای پروگرسیو بودن را نامزدهای زیادی به تن می‌کنند».
این تفکر معتقد است که سندرز، قربانی موفقیت خودش شده است: بلی، او حزب را به چپ متمایل کرده است اما دستاوردهای او توسط نامزدهای جوان‌تر و محبوب‌تری که به بهره‌برداری از ایده‌های ترویج شده او پرداخته‌اند، در حال خنثی شدن است. بنابراین سندرز نمی‌تواند روی سیل خروشان هوادارانش پای صندوق های رای برای بار دوم حساب کند. پولیتیکو در ماه دسامبر طی گزارشی اظهار کرد: «بی‌میلی اعضای پیشین ستاد او برای حضور دوباره در کنارش، نتیجه حضور تعداد زیادی از نامزدهای حزب دموکرات در رقابت جدید است که شرایط را با رقابت دونفره دوره قبل متفاوت کرده است».
سندرز این بار با چالش‌های بیشتری نسبت به دوره قبل مواجه است که در آن حزب دموکرات مسیر را برای هیلاری کلینتون باز گذاشته و اجازه داده بود او تنها رقیب هیلاری باشد. با جدی شدن رقابت مقدماتی برای برگزیدن کاندیدای حزب دموکرات، دهها نفر از این حزب پا به میدان خواهند گذاشت که بسیاری از آنها دست روی شعار کلیدی سندرز، «درمان برای همه» خواهند گذاشت. اما این ادعا که سندرز، محبوبیت سیاسی خود را کاملا از دست داده، به معنی دست‌کم گرفتن تفاوتهای او با سایر اعضای کمپ دموکرات است.
کسی تردید ندارد که سندرز در انتخابات سال ۲۰۱۶، چهره‌ای نامتعارف به انتخابات داد. او سناتوری مستقل از ایالتی فوق‌العاده لیبرال بود که خود را به عنوان یک دموکرات سوسیالیست معرفی کرد. با این حال او ستاد کلینتون که تمام حزب دموکرات حامی‌اش بودند را مجبور کرد تا آخرین توانش برای پیروزی در رقابت مقدماتی تلاش کند. با این وجود در هفته‌های اخیر، نشریات، شانس بقای او در رقابت آتی کم دانسته‌اند. نیویورک تایمز در این باره نوشته: «سناتور سندرز به جای اینکه مانند سایر رقبایش به هسته اصلی هوادارانش بیفزاید، در تلاش است هواداران قبلی خود در رقابت دو سال پیش را حفظ کند». این روزنامه مدعی است شواهدی دارد که نشان می‌دهد همکاران او در کنگره که در انتخابات پیشین با او همراهی کردند، این بار از این کار سر باز خواهند زد و حتی دو نفرشان به رقابت با او خواهند پرداخت. حتی برخی از اعضای ستاد او به سایر کاندیداها پیوسته‌اند.
اد کیلگور در مجله نیویورک چند دلیل برای از دست دادن هوادارن سندرز ذکر کرده است: «حمایت او ناشی از مخالفت برخی با نامزدی کلینتون بود؛ موضع سیاسی او با برخی دیگر از اعضای حزب دموکرات مشترک بود؛ مسن و سفیدپوست است... اگر سندرز بخواهد بار دیگر رهبری پیشرویان حزب دموکرات را به دست بگیرد، باید گفت که دیگر زمانش گذشته اشت».
این حقیقت که انتخابات ۲۰۲۰ صحنه مبارزه تعدادی زیادی از نامزدهاست، به خصوص در اردوگاه چپ، مورد تردید نیست. در سال ۲۰۱۵ که سندرز کمپین خود برای فراگیر شدن سلامت عمومی و سیاست‌های خردمندانه در عقب‌نشینی از امپریالیسم را آغاز کرد، مانند یک فعال سیاسی که تک و تنها به مقابله با معضلات اقتصادی رفته دیده می‌شد. اما طی دو سال گذشته، سیاست‌هایی که ترویج می‌کرد، از حمایت گسترده در حزب دموکرات برخوردار شده و حتی برخی نامزدهای انتخابات بعدی، آنها را شعار خود ساخته‌اند. بنابراین کمپین سندرز در دور جدید رقابت‌ها، از نوآوری و تمایز پیشین برخوردار نخواهد بود. کاندیداهای چپ‌گرای دیگری مانند الیزابت وارن، کامالا هریس و کیرستن جیلیبراند با الهام از سیاست‌های او در این رقابت حضور دارند.
اما تنها به دلیل شلوغ بودن صحنه، نباید سندرز را فاقد ویژگی‌های منحصربفرد دانست. مثلاً کاندیدای دیگر دموکرات، خولیان کاسترو در سخنرانی اعلام حضور خود به حمایت از طرح‌های سلامت برای همه، کمک به دانشجویان و معاهده پاریس پرداخت اما سخنان او شباهتی به تقابل سندرز با سیستم فاسد حاکم نداشت. او بیشتر مانند یک سخنران انگیزه‌بخش درجه دو نمایان شد. سندرز تنها کاندیدای دموکرات نیست که نقاط ضعفی دارد. رای‌دهندگان هنوز از نظام اقتصادی که در آن برخی به طور نامتناسب بهره می‌برند، عصبانی هستند. این احساس در دولت ترامپ که با کمک حزب جمهوریخواه به بازتوزیع ۱.۵ تریلیون دلار میان شرکت‌های بزرگ پرداخته، تشدید شده است. با این حال برخی کاندیداهای دموکرات مانند هریس، جیلیبراند و بوکر به حمایت از وال استریت می‌پردازند. این رویکرد لزوما مانعی دارد اما فاقد خلوص نیت موضعی است که سندرز گرفته است.
حتی وارن که بیشترین شباهت را میان سایر کاندیداها با سندرز دارد، تفاوتهای چشمگیری با او دارد. آنها نماینده رویکردهای متفاوتی به ساختار اقتصادی کشور هستند. وارن به دنبال سازمان بخشیدن به بازار به منظور کمک به کارگران و مصرف‌کنندگان است در حالی که سندرز به دنبال متحول کردن این بازار و خارج کردن بخش خصوصی از آن است.
بنابراین علی‌رغم تمام ادعاها، کمپین سندرز هنوز از محبوبیت بالایی برخوردار است. نظرسنجی‌های اخیر حکایت از پیشتازی او و رقابت تنگاتنگ او فقط با جو بایدن دارد. این دو نفر، گزینه دوم در میان هواداران خود هستند. شاید همین محبوبیت و دلخوری از نقشی که او در شکست نهایی کلینتون در انتخابات پیشین داشته، باعث شده برخی مانند مولیتساس مسأله شانس موفقیت او را اکنون زیر سوال ببرند.
اما نگرانی‌های مشروعی نیز وجود دارد مانند سن بالای سندرز که در صورت موفقیت در انتخابات، از ابتدای ریاست‌جمهوری ۷۹ ساله خواهد بود. اما جو بایدن نیز با ۷۶ سال سن مشکل مشابهی خواهد داشت. همچنین سندرز از اینکه در انتخابات پیشین چندان جدی گرفته نشد، نفع برد، چراکه کلینتون به طور جدی مواضع او را زیر سوال نبرد. این مسأله در انتخابات بعدی روی نخواهد داد به‌خصوص که برخی در ستاد تبلیغاتی او به آزار و اذیتهای جنسی زنان متهم شده‌اند.
