این روزنامه انگلیسی در تحلیل خود آورده است: در نهایت، موج آبی سنگینی به راه نیفتاد. موج هر چیزی را که در مقابل خود داشته باشد، می شوید و می برد. اما در حالی که جمهوریخواهان اکثریت خود را در سنا افزایش داده و در رقابت بر سر کرسی فرمانداری ها در ایالت های فلوریدا، اوهایو، آیووا و نیوهمپشایر پیروز شده اند، دموکرات های نمی توانند مدعی شود که افکار رای دهندگان به طرز گسترده و تعیین کننده ای به نفع آنها تغییر کرده است.
اما اکنون یک سد ایجاد شده است. دموکرات ها بر مجلس نمایندگان کنترل پیدا کردند. برای اولین بار پس از پیروزی دونالد ترامپ در انتخابات 2016 اینک فرصتی پیش آمده است تا نوعی نظارت قوه مقننه بر ریاست جمهوری وی اعمال شود. دموکرات های می توانند دستور کار خاص خود را تعیین کرده و دستور کار رئیس جمهوری را مسدود کنند. این اولین بار بعد از آغاز ریاست جمهوری ترامپ است که پتانسیلی برای انتقال مقاومت [در برابر ترامپ] از خیابان های به کنگره، ایجاد شده است.
گاردین با تاکید بر اینکه «این انتخابات پیروزی ترامپ نبود» در ادامه نوشت: دموکرات ها هشت درصد بیشتر از جمهوریخواهان آرای مردمی را کسب کردند و نشان دادند که ترامپ باری بر دوش جمهوریخواهان است. این یک رای گیری علیه ترامپ و برنامه های وی بود. به همین دلیل بود که رای دهندگان جوان و لاتین تبار حضور گسترده ای در انتخابات داشتند و زنان و حومه نشینان قرعه خود را به نام دموکرات ها زدند. بسیاری از زنان و اقلیت ها در پاسخ به پیروزی انتخاباتی 2016 ترامپ بود که تصمیم گرفتند در این دوره نامزد شوند و کنگره فعلی را از لحاظ جنسیت و قومیت به یکی از متنوع ترین کنگره های تاریخ آمریکا تبدیل کنند.
اما این شکستی نبود که بسیاری ها برای ترامپ آرزو می کردند یا او را سزاوار آن می دانستند.
گاردین درباره دیدگاه رای دهندگان آمریکایی به رئیس جمهوری خود نوشت: وقتی ترامپ در سال 2016 پیروز شد، برخی از مردم به درستی فهمیده بودند که او شاید روش حکمرانی متفاوتی در مقایسه با مبارزات انتخاباتی اش اتخاذ کند. آنها استدلال می کردند که باید به او شک کرد. این افراد در آن هنگام نسبت به دیدگاه خود مطمئن نبودند اما حالا نمی توان در این نگرش تردید کرد. او (ترامپ) یک فرد ریاکار است.
این روزنامه رای گیری این دوره در آمریکا در چنین توصیف کرد: این بار مبارزات انتخاباتی غیرعادی برگزار شد؛ آن هم در دوره پرالتهابی که وحشت افکنی ملی گرایان سفیدپوست جریان دارد. پاسخ ترامپ به این مساله نه تنها رویکرد بیگانه ستیزی، زن ستیزی و حملات شخصی وی به افراد را تضعیف نکرد بلکه آن را تقویت کرد. او در دوره فعالیتش همواره درباره همه چیز دروغ گفته است.
به نظر می رسد بخشی از رای دهندگان آمریکایی با نادیده گرفتن ذات ترامپ مشکلی نداشته باشند. آنها مشکلی با رای دادن به وی نداشتند. بسیاری از رای دهندگان حتی رفتار او را پذیرفتند. گروهی از هواداران وی در ایالت جورجیا شعار می دادند: «آن زن را زندانی کنید.» منظور آنها «هیلاری کلینتون» نبود بلکه آنان به زنی اشاره داشتند که «برت کاوانا» قاضی دیوان عالی را به آزار جنسی متهم کرده بود.
گاردین به نحوه مبارزات انتخاباتی نامزدهای دموکرات نیز پرداخت و افزود: دموکرات ها مستقیما به سیاست ها و مواضع حمله نکردند. نامزدهای انتخاباتی دموکرات ها، در عوض، بر برنامه های بهداشت و درمان و مسائل محلی تمرکز کردند و در مجموع با دروغ های ترامپ در خصوص کاروان مهاجران و وعده وی برای لغو اعطای تابعیت به کودکانی که در آمریکا به دنیا آمده اند، مقابله نکردند. آنها حتی سخنی از استیضاح رئیس جمهوری به میان نیاوردند.
این روزنامه انگلیسی بخش های ضعیف عملکرد دموکرات ها را برشمرد و نوشت: در ایالتی مانند ویسکانسین، بحث فرزندان مهاجرانی که از والدین خود جدا شده اند، به ندرت مطرح شد. دموکرات ها، به جز چند استثنا، جایگزین مثبت و امیدبخشی برای ویران شهر ترامپ ارائه نکردند. از این منظر، دموکرات ها مجرای ضعیفی برای انتقال انرژی ای هستند که از تظاهرات های گسترده و نگرانی عمومی در مورد لحن و ادبیات ترامپ ناشی شده است. این انرژی از لحاظ انتخاباتی نمی تواند جای دیگری برود و دموکرات از لحاظ سیاسی کار سیاسی چندان ارزشمندی در رابطه با آن انجام نداده اند.
بنابراین، این انتخابات شاهد عادی سازی ملی گرایی سفیدپوست ها، به مثابه یک ایدئولوژی غالب، بود. یکی از مبارزات انتخاباتی آشکارا بر همین اساس انجام شد. «استیو کینگ» نامزد عضویت در مجلس نمایندگان از ایالت آیووا مهاجران بدون مدارک شناسایی را با گله احشام مقایسه کرده بود. او همچین از یک حامی گرایش های نئونازی برای شهرداری تورنتو در کانادا حمایت کرده بود.
