پروانه معصومی هم در سینمای ایران پیش از انقلاب موقعیت خوبی داشت، اما او در سال‌های بعد از انقلاب هم توانست فعالیتش را در سینما ادامه دهد. خود این بازیگر در این مورد می‌گوید: مي‌توان گفت شانس و تقدير هم در این قضیه دخيل بود.
بیشتر فیلم‌هایی که من بازی کرده بودم، اگر نه در گیشه بلكه به لحاظ جذب طيف دانشجويان و طبقه تحصيلكرده و نسل جوان آن دوران موفق بودند و به‌عنوان آثاري روشنفكرانه و متفاوت با سينماي آن دوران مطرح شدند. درواقع من هيچ وقت قاطي سينماي آن دوره نشده بودم و با يك گروه كارم را ادامه داده بودم، چون گروهي بود كه همه اعضاي آن را مي‌شناختم و فضاي پشت دوربين فضايي سالم، خانوادگي، امن و راحت بود براي يك زن جوان كه مي‌خواست در عرصه بازيگري فعاليت كند. دستمزدهاي بازيگران آن موقع نسبت به حالا خيلي پايين بود و فقط سه، چهار بازيگر بودند كه دستمزد بالا مي‌گرفتند.
من هم چون به بازيگري به‌عنوان حرفه‌اي كه از طريق آن كسب درآمد كنم، نگاه نمي‌كردم به همين دلیل فقط با گروه آقاي بيضايي كار كردم و در فيلم‌هاي ديگر بازي نكردم و به‌دور از سينماي آن دوران بودم. در زمان انقلاب هم خارج از ايران بودم. درواقع تصميم داشتم مجددا تحصيلاتم را ادامه بدهم و هم اين‌كه پسرم را ببينم كه در فرانسه بود. در آن زمان، یعنی از سال ٥٧ تا ٦٢ هم تقريبا زنان در سينماي ايران جايي نداشتند و اصلا سينمايي هم به آن صورت نداشتيم.
شهروند امروز نوشت: وقتی برگشتم به‌هرحال بايد منتظر پيشنهاد يك نقش مناسب مي‌شدم که بالاخره فيلمنامه تاتوره پيشنهاد شد. آقاي پوراحمد آن موقع كارگردان جواني بودند كه تازه كار فيلمسازي را شروع كرده بودند. وقتي فيلمنامه تاتوره را به من ارایه دادند، من از نقشي كه برايم در نظر گرفته بود خوشم آمد. شخصيت يك زن جنوبي كه اتفاقاتي برايش مي‌افتد و مقاومت مي‌كند و روي پاي خودش مي‌ايستد به نظرم جذاب بود و در آن فيلم بازي كردم. این آغازی شد برای حضور دوباره‌ام در سینما.
