آیا دولت جدید عراق، باز هم مانند گذشته حاصل «تفاهم» ایران و آمریکا خواهد بود؟

الحیات در تحلیلی به قلم جورج سمعان نوشت: مدتهاست که تشکیل دولت در بغداد و بیروت محل نزاع روز افزون منطقه ای و بین المللی بین واشنگتن و تهران است. سردار قاسم سلیمانی به عراق وارد شده است تا ائتلاف شیعه را جمع کند. این در حالی است که برت مکگورک، نماینده رئیس جمهور آمریکا، از اولین کسانی بود که پس از بسته شدن صندوقهای رأی گیری وارد عراق شد.

به گزارش «انتخاب»، این رسانه عرب زبان ادامه داد: تفاوتهای زیادی در شرایط دو کشور عراق و لبنان وجود دارد، اما آنچه در هر دو کشور به چشم می خورد، مقابله گسترده بین جمهوری اسلامی و ایالات متحده است، که بویژه با خروج آمریکا از از توافق هسته ای به اوج خود رسیده است.

انتخابات پارلمان در عراق و لبنان با مشارکت و اقبال گسترده مردم مواجه نشد و این دلیل قاطعی برای اعتراض مردم عادی به شخصیتهای مسلط بر قدرت و دولت و در نهایت، ناامیدی از قدرت انها برای ایجاد تغییرات از طریق انتخابات است.

در این بین، نشانه ای دال بر تشکیل ائتلافی گسترده که راه بر نقش مقتدی صدر در تشکیل دولت جدید سد کند، دیده نمی شود.

پیشتازی جریان سائرون به رهبری صدر، کرسی سلیمانی در بغداد را لرزاند، اما واقعیتی که وجود دارد آن است که تمام دولتهایی که در عراق پس از حمله آمریکا در سال 2013 روی کار آمدند، زاده تفاهم بین واشنگتن و تهران بوده اند. حال سوال آن است که آیا نیروهای سیاسی حاضر در عراق می توانند چنین دخالتی را متوقف کنند؟ آیا صدر و شرکای او قادرند ائتلافی را رهبری کنند که به دور از نفوذ ایران و ایالات متحده فعالیت کند؟

بدیهی است که واشنگتن مایل است عبادی در رأس حکومت باقی بماند و با جریان صدر و دیگر قدرتهای به دور از محور ایران، هم پیمان شود. اما نمی توان قدرت دوستان ایران در عراق را نادیده گرفت. آیا این شرایط باعث می شود سیاست بی طرفی که عبادی در صورت افزایش درگیریها بین واشنگتن و تهران از آن سخن می گوید، محقق شود؟

شعارهای جریان صدر در مورد مقابله با طایفه گرایی در نظام حاکم در عراق و ضرورت تقسیم نفوذ و ثروتها، موجب کسب رای بیشتر آن شد و می دانیم که سائرون برای محقق کردن شعارهای خود تمایلی به ماندن عبادی در حکومت ندارد، چرا که او را عاجز از انجام اصلاحات و خروج از اسارت دخالتهای خارجی می داند.