روزنامه الجمهوریه چاپ بیروت نوشت: روسیه در شرایط حاضر فرصت متمایزی برای رهبری آرام کردن درگیریهای موجود در بین طرفهای حاضر در سوریه و تبدیل تشنج های موجود در روابط روسیه و آمریکا به تفاهم های دو جانبه دارد؛ از این رو، لازم است که پوتین به عنوان رئیس یک دولت رفتار کند، نه مانند مسئولی که تنها مانور دهنده خوبی است.
به گزارش «انتخاب»، این روزنامه عرب زبان ادامه داد: طبیعت روابط روسیه با هر یک از دولتهای ایران، ترکیه و اسرائیل، زمینه ای را برای نفوذ در میان آنها، به مسکو می دهد که ایالات متحده از آن برخوردار نیست؛ در حالی که روسیه با ایران در سوریه هم پیمان است و هر زمان احساس نیاز کند، با اسرائیل و ترکیه طرح دوستی می ریزد.
هیچ نشانه ای مبتنی بر اینکه ایران و اسرائیل تصمیم دارند از خطوط قرمز یکدیگر تجاوز کنند، نیست؛ اما همواره خطر ورود غیر عمدی آنها به جنگ هایی ناخواسته وجود دارد. علاوه بر اینکه بعید است که کرملین از ایران، هم پیمان میدانی اش که از منافع آن در سوریه محافظت می کند، جدا شود.
در برخی پایتختهای کشورهای خلیج [فارس] و غربی، افرادی بر این نکته تاکید می کنند که عنوان تصمیم استراتژیک جدید آمریکا، عدم حمایت از آتش بس بین ایران و اسرائیل است.
در این میان، به عقیده تحلیلگران روسی، روسیه قصد دارد راه حل هایی را ارائه کند که مشتمل بر چشم پوشی های دردناکی برای هر دو طرف ایرانی و اسرائیلی، برای رفع اختلافات بین این دو، جهت جلوگیری از وقوع جنگ بین آنها در دو میدان سوریه و لبنان است.
پس از جنگ 2006 بین اسرائیل و لبنان، قطعنامه ای صادر شد که براساس آن آتش بسی دائمی بین حزب الله و اسرائیل مقرّر شد. پس از این آتش بس، اسرائیل در مورد تصمیم ایران و حزب الله برای ورود به جنگ سوریه سکوت کرده و با روسیه در مورد محدوده های حضور حزب الله لبنان در سوریه توافق کرد. به این ترتیب اسرائیل از این مساله اطمینان حاصل کرد که گسترش نفوذ ایران در سوریه، با هدف مقابله با تل آویو نیست و در طرف دیگر، ایران مطمئن شد که اسرائیل به آتش بس توافق شده با حزب الله پایبند است.
پس از آن، تغییری در نتیجه تصمیم استراتژیک تازه دولت ترامپ در مورد ایران و ایجاد تحولی در ائتلافها و اولویتهای آن با دولتهای منطقه خاورمیانه و خلیج [فارس]، نمایان شد.
سیاستمداران در دولت ترامپ به منافع ملی آمریکا و مصالح اقتصادی و استراتژیک کوتاه مدت و نیز طولانی مدت آن فکر می کنند و اسرائیل برای هر دولتی که در آمریکا روی کار می آید، مهم بوده و مساله ای داخلی در سیاست آمریکا محسوب می شود.
این بدان معنا نیست که ایالات متحده تمام برنامه های خود را براساس اولویتهای اسرائیل تنظیم می کند. دولت ترامپ به منافع آمریکا از زاویه مهار خواسته های منطقه ای ایران و مقابله با نفوذ آن در عراق، یمن و سوریه می نگرد و در این نقطه است که اولویتهای آمریکا با اولویتهای اسرائیل برخورد می کند.
از مهمترین سوالها در این باره آن است که اگر اسرائیل آماده جدایی از تصمیم استراتژیک آمریکا در مورد ایران و شاخه های آن باشد، چه اتفاقی می افتد؟
احتکاکها و تماسهایی که در سوریه بین ایران و اسرائیل حاصل شد، تحت کنترل باقی ماند؛ چرا که هر دو طرف می دانند که نمی خواهند وارد برخورد مستقیم با دیگری شوند، بلکه تنها یکدیگر را می آزمایند تا واکنش طرف مقابل را ببینند یا اینکه بر این مساله تاکید کنند که در یک معادله شریک نیستند.
در صورتی که آمریکا درمورد ایران در سوریه قاطع باشد، چه خواهد شد؟ اگر نتیجه گیری اسرائیل از برخوردهای اخیر با ایران آن باشد که خطر واقعی بوده چه می شود؟
اگر ایران همچنان به روسیه بعنوان حامی اصلی خود در سوریه تکیه کند و قصد ادامه حمایت از حزب الله را داشته باشد، چه پیش می آید؟
این سوالات جدی نیاز به تأمل زیادی دارد؛ روسیه مصدر اطمینان ایران برای اقداماتش در سوریه است، پس منفعت روسیه در آن است که واشنگتن به گزینه نظامی مستقیم درمورد ایران و یا از طریق اقناع اسرائیل برای آن، روی نیاورد.
مسکو می تواند با قاطعیت و دور اندیشی با هم پیمان ایرانی، شریک ترکی و دوست اسرائیلی خود رفتار کند؛ تا بدین شکل تشنجهای موجود در سطح روابط بین روسیه و آمریکا از میان رود.
