دفتر نمایندگی ایران در نیویورک دلیل عدم حضور ایران در رای گیری برای قطعنامه سازمان ملل علیه دولت میانمار را تشریح کرد.
دفتر نمایندگی ایران در نیویورک درباره رای به محکومیت دولت میانمار در سازمان ملل توضیح داد: کشورمان طی سه دهه اخیر یکی از قربانیان مستمر سیاست زدگی کمیته سوم در قبال وضعیت های کشوری بوده است. تعداد کشورهایی که در کمیته سوم قطعنامه حقوق بشری دارند اصولا به تعداد انگشتان یک دست هم نمی رسد و ایران همواره یکی از مشتریان این فهرست نامیمون بوده است. فهرستی که صرفا اهداف سیاسی بانیان آنرا دنبال می نماید (برای نمونه عربستان بانی قطعنامه ضد سوریه و کانادا بانی قطعنامه ضد ایرانی می باشد.)
سیاست اصولی ایران در قبال طرح وضعیتهای کشوری در کمیته سوم مخالفت با آن بوده است. ایران طی سالها و در همه سخنرانیهای خود کمیته سوم را سیاست زده و برای طرح وضعیتهای کشوری نامناسب برشمرده است. این سیاست اصولی با توجه به اقدامات خصمانه کشورهای غربی و سواستفاده آنها از کمیته سوم علیه کشورمان همچنان پابرجاست.
بسیاری از کشورهای همفکر در موضوع حقوق بشر مثل چین، سوریه و روسیه علیه قطعنامه میانمار رای دادند و کشورهایی نظیر کوبا هم در رای گیری شرکت نکردند.
کشورمان نیز هنگام تصویب قطعنامه در کمیته سوم بیانیه ای در محکومیت اقدامات دولت میانمار و تقدیر از دولت بنگلادش قرائت نمود که در اسناد کمیته درج شده است. نهایتا کشورمان با اشاره به سیاست اصولی خود مبنی بر بی اعتباری کمیته سوم برای اقدام معنی دار در قبال وضعیتهای کشوری، بر عدم مشارکت در رای گیری بر روی قطعنامه میانمار تاکید نمود.
عدم مشارکت صرفا منعکس کننده موضع ایران در قبال کمیته سوم مجمع عمومی سازمان ملل است و ارتباطی با موضوع قطعنامه ای خاص ندارد، چه اینکه ایران از طریق سازمان همکاری اسلامی هم بانی قطعنامه مذکور بوده و همچنان نیز بانی آن است.
بنگلادش در کمیته سوم و همچنین در مجمع عمومی در قبال قطعنامه کانادا علیه کشورمان رای ممتنع داد. وضعیت ایران در قبال موضوع قطعنامه های کشوری در کمیته سوم در سطوح مختلف برای نمایندگی آن کشور و همچنین سفیر بنگلادش در تهران تشریح گردید اما تغییری در موضع آن کشور درقبال قطعنامه ضدایرانی حقوق بشر حاصل نشد.
کشورمان می توانست به نفع قطعنامه میانمار که عربستان آن را در کمیته سوم معرفی کرد رای بدهد اما بعد از آن دیگر کسی ادعای کشورمان بر داشتن موضع اصولی علیه قطعنامه های کشوری را باور نمی کرد حتی کشورهای دوست و همفکر.
کشورمان دو گزینه در قبال این قطعنامه داشت، یا مانند برخی کشورهای دوست رای منفی بدهد که موضعی ضدمسلمانان میانمار بود یا رای مثبت بدهد که موضعی ضد موضع اصولی کشور است. بنابراین راه عدم مشارکت در رای گیری ضمن ارائه سخنرانی و محکومیت اقدامات دولت میانمار برگزیده شد.
