روش هاي جلوگيري از افزايش وزن

براي جلوگيري از افزايش وزن ، بايد کمتر بخوريد و بيشتر فعاليت کنيد. در واقع شما بايد کالري مازادي که به بدنتان مي رسد را با ورزش و فعاليت بسوزانيد.

چاقى به بيمارى اى گفته مى شود كه در آن مقدار زيادى چربى در بدن ذخيره شده باشد. چاقى شايع ترين شكل سوء تغذيه در دنياى غرب است. زمانى كه مقدار انرژى دريافت شده بيشتر از انرژى مصرف شده باشد، چاقى نتيجه مى شود. عوامل موثر در ايجاد چاقى شامل عوامل ارثى، پرخورى، تغيير سوخت وساز بافت چربى، كاهش توليد گرما (يعنى فرآيندى كه در آن چربى توليد انرژى مى كند)، كاهش فعاليت جسمى بدون كاهش مقدار غذاى دريافتى و برخى از داروهاست.افزايش چربى شكم، عامل مستقلى است كه خطر ابتلا به بيمارى قلبى را پيش بينى مى كند. 

رعايت نکات زير کمک زيادي به شما مي کند:

1-يک هدف و برنامه بلندمدت و منطقي براي کاهش وزن خود انتخاب کنيد، مثلا تصميم بگيريد هفته اي نيم کيلو از وزن خود بکاهيد البته با به اندازه خوردن و ورزش کردن.

2-بکوشيد ميزان هر وعده غذايتان را کمتر و از نشاسته و چربي کمتري استفاده کنيد.

3-به هيچ وجه غذا را به طور کامل از رژيم خود حذف نکنيد.

4-از مواد غذايي کم کالري و البته مغذي مانند انواع سبزيهاي خام و ميوه ها استفاده کنيد.

5-غذاهاي سرشار از فيبر مانند نانهاي سبوس دار، غلات ، حبوبات را حتما در برنامه غذايي خود قرار دهيد، زيرا اين مواد خود باعث سوزاندن کالري بدن مي شوند.

6-بکوشيد تمام مواد غذايي را که در روز مصرف مي کنيد يادداشت کنيد. اين کار به شما کمک مي کند عادتهاي غذايي خود را بشناسيد. لطفا صادقانه برخورد کنيد زيرا در غير اين صورت يک برنامه غذايي قلابي هيچ کمکي به شما نخواهد کرد.

7-در رژيم غذايي خود همه انواع مواد مغذي و سالم را بگنجانيد تا به سلامت خود لطمه اي وارد نکنيد.

افراد موفق را الگوي خود قرار دهيد

چنانچه در اطراف شما افرادي هستند که در استفاده از رژيم‌هاي لاغري موفقيت‌هايي کسب نموده‌اند و توانسته‌اند وزن خود را تا حد مورد نظرشان کاهش دهند سعي کنيد با آنها ارتباط برقرار نموده و از آنها در مورد نحوه رژيم‌گرفتن و عادات غذايي مربوط به اين دوران و تغييراتي که قبل، حين و بعد از رژيم کاهش وزن و در مرحله تثبيت آن در برنامه غذايي‌شان اعمال نموده‌اند سوالاتي بپرسيد.

البته لازم نيست به تمام راه‌حل‌ها و روش‌هايي که اين افراد فراروي شما مي‌گذارند اعتماد کرده و آن را در برنامه غذايي‌تان اعمال نمائيد زيرا درموارد زيادي مشاهده‌شده‌است که اين افراد با استفاده از روش‌هاي نامطمئن و ناصحيح مانند رژيم‌هاي بسيار محدود از کالري يا رژيم‌هاي تک‌غذايي موفق شده‌اند به وزن ايده‌آل‌شان برسند. اين موفقيت و موفقيت‌هايي از اين دست نمي‌توانند دليلي براي استفاده از چنين برنامه‌هايي باشند.

فراموش نکنيد در هر صورت براي اعمال تغيير در برنامه غذايي‌ ابتدا بايد با مشاور و رژيم‌درمان‌تان مشورت نموده و در صورت صلاحديد نسبت به اعمال تغيير در برنامه غذايي اقدام نمائيد.

-در انتخاب جايگزين قندهاي ساده دقت کنيد

خواندن و شنيدن در مورد مضرات قند و شکر موجب مي‌شود که عده‌اي مصرف اين دو فرآورده را متوقف و بجاي آن از شيرين‌کننده‌هاي ديگري استفاده نمايند.

براي اين دسته از افراد دو راه حل وجود دارد :

راه اول استفاده از شيرين‌کننده‌هاي طبيعي است. اين دسته از شيرين‌کننده‌ها مانند خرما، عسل، شيره، شکر سرخ علاوه بر اينکه حاوي مقادير بالاي قند طبيعي هستند مقادير مناسبي فيبر و مواد مغذي را هم در خود جاي داده‌اند.

هنگام استفاده از اين شيرين‌کننده‌ها قند خون افزايش ناگهاني نمي‌يابد و مدت زمان بيشتري طول خواهد کشيد تا دوباره احساس گرسنگي کنيد. با استفاده از اين قندها مقداري مواد مغذي و ويتامين و مواد معدني نيز به بدن شما خواهد رسيد و علاوه بر اين مقدار فيبر هم خواهيد خورد.

نکته‌اي که هنگام استفاده از اين شيرين‌کننده‌ها بايد مد نظرتان باشد اين است که اگر چه اين مواد مانند قند و شکر به بدن شما ضرر نمي‌زنند اما چيزي از انرژي‌زايي‌شان کم نمي‌شود و حتماً بايد هنگام برنامه‌ريزي تغذيه‌اي انرژي حاصل از اين شيرن‌کننده‌ها را هم لحاظ کنيد اين مسأله آخر موجب شده است عده‌اي راه دوم را برگزينند.

راه دوم استفاده از شيرين‌کننده‌هاي مصنوعي يا صنعتي است. اين شيرين‌کننده‌ها يک مزيت دارند : «انرژي ندارند». به همين علت هنگامي که از آنها در رژيم استفاده مي‌کنيد لازم نيست کالري خاصي براي‌شان در نظر بگيريد و با اين روش مي‌توانيد غذاي بيشتري بخوريد.www.migna.ir

در کنار اين مزيت عيب‌هايي هم وجود دارد.

اول) اين مواد داراي فيبر نيستند و در نتيجه نقشي در کنترل قندي که با خوردن غذاها وارد خون شما مي‌شود نخواهد داشت.

دوم) اين مواد حاوي ويتامين‌ها و مواد مغذي نيستند.

سوم) هر از چندگاهي اخطاري در مورد مضرات اين مواد منتشر مي‌شود و بعد از مدتي تقويت يا تکذيب مي‌شوند که در هر دو حالت نشان مي‌دهد هنوز در مورد مفيد يا مضر بودن اين دسته از مواد اطلاع دقيقي در دسترس نيست.

روشهاي درمان چاقي : - روشهاي دارويي و جراحي - روشهاي ابزاري

- روشهاي تغذيه اي - روشهاي رفتاري

داروها معمولا با کاهش اشتها دريافت غذا را کم مي کنند يا اين که جذب غذا رو کاهش ميدن. داروها عارضه دارن و درمان علامتي حساب ميشن. يعني اصل قضيه حل نميشه و وزن دوباره افزايش پيدا ميکنه. روشهاي جراحي(ليپوساکشن) هم براي درمان موارد شديد چاقي استفاده داره و بازگشت دوباره وزن خيلي زود خواهد بود.

روشهاي ابزاري مثل گوشواره هاي لاغري که بيشترش کلک و حقه است و تاثيرش زياد نيست. اما راستش من از تکنولوژي جديدش خبر ندارم. اگر شما استفاده کرديد و اثرش را ديديد لطفا به من هم بگيد.

-روشهاي تغذيه اي و رفتاري بهترين و اساسي ترين راه درمان چاقي است.

 روشهاي تغذيه اي شامل متعادل کردن غذاي دريافتي؛ تغيير عادات تغذيه اي؛ و روشهاي رفتاري شامل تغيير شيوه زندگي و ورزش کردن است.

مشاوره تغذيه اي همراه با ارايه رژيم غذايي کم کالري و تغيير روشهاي نامناسب تغذيه؛ اصلاح رفتارهاي نامناسب و انجام فعاليتهاي ورزشي مناسب در دراز مدت باعث بهبود سلامت فرد و کاهش وزن و متعادل شدن وزن مي شود.

• علل چاقى

ذخيره اصلى انرژى بدن، چربى است. اگر انرژى دريافتى بيش از انرژى اى باشد كه به مصرف مى رسد، افزايش بافت چربى، گريزناپذير خواهد بود. بنابراين بر وزن بدن افزوده مى شود.

از آنجايى كه مصرف انرژى با وزن بدن متناسب است، افزايش وزن، افزايش مصرف انرژى را به همراه دارد. بنابراين با افزايش انرژى دريافتى، ميزان مصرف انرژى هم بالا مى رود و در نتيجه وزن بدن ثابت مى ماند. 

ميزان فعاليت جسمى: برخى بيماران از افزايش پيشرونده وزن شكايت مى كنند حال آنكه مقدار غذاى دريافتى آنها افزايش نيافته است. بايد گفت كه اين امر كاملاً امكان پذير است. درست است كه مقدار انرژى دريافت شده افزايشى نداشته است، اما در مقابل، مقدار انرژى مصرف شده به دليل كاهش فعاليت جسمى كاهش يافته است. از اين رو، افزايش وزن نتيجه شده است.

افزايش سن: كاهش پيشرونده توده عضلانى بدن كه با افزايش سن روى مى دهد، امرى اجتناب ناپذير است. در عين حال به دليل كاهش توانايى بدن در سوزاندن چربى ها، وزن افزايش مى يابد. در اين حالت اگر مقدار انرژى دريافتى به ميزان قبلى باقى بماند، به ناچار افزايش وزن خواهيم داشت كه بيشتر از گوشت و چربى تشكيل شده است. بنابراين مصرف انرژى كاهش مى يابد و براى جبران انرژى از دست رفته نياز به دريافت مقدار بيشترى ماده خواهد بود. پس توده عضلانى به شكل پيشرونده اى كاهش يافته و توده چربى افزايش مى يابد.

تركيب بندى بدن: افرادى كه وزن بدن آنها مساوى است، مى توانند مقادير متفاوتى از انرژى را دريافت نمايند و افرادى كه مقدار مساوى انرژى دريافت مى كنند، مى توانند وزن هاى متفاوتى داشته باشند. يك فرد بسيار سنگين وزن مى تواند انرژى بسيار كمترى نسبت به فرد بسيار سبك تر دريافت كند و برعكس. 

عوامل ژنتيك: برخى از خانواده ها مستعد ابتلا به چاقى هستند. اين امر دخالت عوامل ژنتيك را در ايجاد چاقى نشان مى دهد. سازوكارى كه از طريق آن عوامل ژنتيك بر افزايش وزن اثر مى گذارند، شامل موارد زير است: كاهش گرماى توليد شده از غذا، كاهش سرعت سوخت وساز بدن، كاهش كاركرد تيروئيد، كاهش فعاليت آنزيم ليپوپروتئين ليپاز، دماى پايين تر بدن و كاهش مقدار چربى قهوه اى بدن كه از نظر سوخت وساز فعال است.همچنين ممكن است رژيم غذايى متداول در ميان يك خانواده و شيوه زندگى آنها در ايجاد چاقى نقش داشته باشد. جدا كردن اين عوامل از عوامل ژنتيك غالباً دشوار است. با اين همه، علم، نقش ژن ها را در ايجاد چاقى نشان داده است.

عوامل اجتماعى _ اقتصادى: در جوامع مرفه، چاقى در طبقاتى كه از نظر اجتماعى و اقتصادى پايين تر هستند، شايع تر است. در كشورهاى در حال توسعه، چاقى در ميان مرفهين ديده مى شود. جامعه فشار خود را براى لاغرى بيش از حد (مانند مانكن ها) و يا چاقى بيش از حد به نشانه رفاه بر افراد تحميل مى كند.

روش زندگى: منظور از روش زندگى، رفتارهايى است كه نوع غذا را تعيين مى كنند. تمايل به خوردن غذاهاى بسيار چرب و خوراك حاضرى بيش از غذاى تازه منجر به چاقى مى شود.اگر چه نمى توان ساختار ژنتيك را عوض كرد ولى مى توان عادات غذايى را تغيير داد.

عادات روانى: اين عوامل هم بر عادت غذايى تاثير مى گذارند. بسيارى از مردم در پاسخ به عواطف منفى مانند ملال، اندوه يا خشم، شروع به خوردن مى كنند. بيشتر افرادى كه اضافه وزن دارند، از نظر روانشناختى بيشتر از افراد ميان وزن دچار مشكل نيستند. با اين وجود، بيش از ده درصد افرادى كه اندكى چاق هستند و سعى در كاهش وزن داشته به روش هاى بازارى براى كاهش وزن متوسل مى شوند و يا خودشان اقدام به اين كار مى كنند، به عادت پرخورى مبتلا هستند. اين اختلال در ميان افراد به شدت چاق رايج تر است.در هر وعده پرخورى، فرد مقدار زيادى غذا مى خورد و احساس مى كند كه نمى تواند خوردن خود را كنترل كند. 

احتمالاً افرادى كه به شديدترين وجهى به پرخورى مبتلا هستند نيز علائم افسردگى و اعتمادبه نفس پايين را نشان مى دهند، اين افراد ممكن است در كم كردن وزن خويش و پايين نگاه داشتن آن، نسبت به افرادى كه به مشكل پرخورى عصبى مبتلا نيستند، با دشوارى هاى بيشترى روبه رو باشند. اگر شما فكر مى كنيد كه به پرخورى عصبى مبتلا هستيد، از يك روانپزشك، روانشناس، يا مددكار اجتماعى كمك بخواهيد.

عوامل هورمونى: تاثير عوامل هورمونى بر روى مقدار چربى بدن چه در موقعيت هاى طبيعى و در موارد غيرطبيعى بيمارى ها ديده مى شود. در حالت طبيعى، مقدار چربى در بدن زنان بالغ در حدود دو برابر مردان جوان است و در باردارى با افزايش چربى بدن رخ مى دهد. چاقى در زنان در زمان بلوغ، باردارى يا يائسگى شروع مى شود. چاقى در بسيارى از موارد و نه هميشه در بيمارى هايى مانند كم كارى تيروئيد، كم كارى غدد جنسى، كم كارى هيپوفيز و نشانگان كوشينگ ديده مى شود.

• ساير علل چاقى

برخى بيمارى ها مى توانند به چاقى يا تمايل به افزايش وزن منجر شوند. اين بيمارى ها شامل افسردگى و مشكلات خاص عصبى هستند كه مى توانند با پرخورى همراه باشند. همچنين داروهايى مثل استروئيدها، قرص هاى خوراكى ضدباردارى، فنوتيازين ها، انسولين و برخى از داروهاى ضدافسردگى مى توانند با تحريك اشتها، افزايش وزن را سبب شوند.پزشك مى تواند تعيين كند كه عوامل و بيمارى هاى زمينه اى عامل افزايش وزن و يا اشكال در كاهش وزن هستند يا خير.

• علائم بالينى

در بيشتر موارد، تشخيص با توجه به ظاهر، انجام مى شود اما شدت و درجه چاقى بايد با استفاده از معيارى به نام «ضريب توده بدنى» (BMI) اندازه گيرى شود. به علاوه، كلفتى چين پوستى روى عضله سه سر بازويى با استفاده از كوليس هاى فنرى مخصوص، اندازه گيرى مى شود. 

عوارض مكانيكى مربوط به چاقى: صافى كف پا،استئو آرتريت زانوها، مفصل ران و مهره كمرى، فتق هاى شكمى، فتق هاى ديافراگماتيك، واريس وريدى، تنگى نفس در زمان فعاليت، عفونت هاى تنفسى، سوانح و پيشامدها.

بيمارى هاى مربوط به سوخت و ساز: ديابت غيروابسته به انسولين، هيپرليپيدمى (بالا بودن چربى خون)، سنگ كيسه صفرا، هيپريوريسمى (بالا بودن اسيد اوريك خون) و نقرس در ميان افراد چاق بيش از افراد عادى ديده مى شوند.

بيمارى هاى قلبى _ عروقى: چاقى، با افزايش فشار بر روى قلب، سبب افزايش اندازه آن مى شود. همچنين بازده قلب، حجم ضربه اى و حجم خون افزايش مى يابد. چاقى غالباً با فشار خون بالا همراه است.

اميد به زندگى: افزايش وزن در تمامى سنين با افزايش ميزان مرگ ومير همراه است. اما ميزان مرگ ومير متناسب با شدت چاقى بالا و پايين مى رود.چندين بيمارى جدى و مهم با چاقى ارتباط دارند مانند ديابت بزرگسالان يا نوع دو، بيمارى قلبى، فشار خون بالا و سكته مغزى. همچنين ميزان بروز انواع خاصى از سرطان ها با چاقى رابطه مستقيم دارد. احتمال اينكه زنان چاق در اثر ابتلا به سرطان كيسه صفرا، پستان، رحم، گردن رحم، يا تخمدان ها بميرند، بيش از زنانى است كه چاق نيستند.

بيمارى ها و مشكلات ناشى از چاقى: بيمارى كيسه صفرا و سنگ صفرا، بيمارى كبدى، آرتروز، بيمارى اى كه در آن مفاصل تخريب مى شوند. اين امر احتمالاً به دليل وزن زياد تحميل شده به مفاصل است. نقرس، بيمارى ديگرى كه مفاصل را درگير مى كند. مشكلات ريوى (تنفسى)، شامل وقفه تنفسى به هنگام خواب كه در آن تنفس فردى كه خوابيده است براى زمانى كوتاه متوقف مى شود.مشكلات توليد مثلى در زنان، شامل بى نظمى قاعدگى و ناباورى. ارائه دهندگان خدمات بهداشتى و درمانى متفق القول هستند كه هر چه فرد چاق تر باشد، بيشتر احتمال دارد كه سلامتى وى به مخاطره افتد.

• اثرات روانشناختى و اجتماعى

رنج و ناكامى عاطفى مى تواند دردناك ترين بخش مشكلاتى باشد كه يك فرد چاق با آنها روبه رو است. امروزه ظاهر و فيزيك خود اهميت زيادى دارد و جذابيت به ويژه در ميان خانم ها با داشتن اندامى باريك و متناسب معادل است. در چنين شرايطى فرد چاق احساس مى كند كه فاقد جذابيت و مقبوليت است. بسيارى از مردم فكر مى كنند كه فرد چاق، پرخور، تنبل و يا هر دوى اينهاست ولواينكه واقعيت غير از اين باشد. در نتيجه زنان چاق در محيط كار، مدرسه و اجتماع با پيشداورى و تبعيض روبه رو هستند. احساس طردشدگى، شرم يا افسردگى در ميان آنها رايج است.

• راهبرد درمانى

طبق دستورالعمل هاى موجود، موفق ترين راهبرد در زمينه كاهش وزن شامل كاهش كالرى دريافتى، افزايش فعاليت جسمى، افزايش مصرف فيبرهاى غذايى، انتخاب غذاهاى خوشمزه، كاهش مصرف چربى و رفتاردرمانى جهت بهبود و اصلاح عادات غذايى و فعاليت هاى جسمى است.

• يك فعاليت جسمى متعادل را انتخاب كنيد و آن را تا 15 دقيقه يا بيشتر در اغلب و ترجيحاً تمامى روزهاى هفته انجام دهيد. يك ورزش سبك مانند قدم زدن، شنا يا دوچرخه سوارى را انتخاب كنيد و از ورزش هاى سنگين مانند ورزش هاى اروبيك بپرهيزيد. به علاوه، ورزش كردن را با شدت كم آغاز كنيد تا عضلات شما به حركت عادت كنند. بيش از آنكه در فكر سوزاندن چربى بيشترى باشيد، سعى كنيد ورزش كردن را براى مدت طولانى ترى ادامه دهيد. نگذاريد ترازو شما را گمراه كند. از آنجايى كه وزن عضله بيش از چربى است ممكن است بدون از دست دادن چربى زيادى، متناسب تر و لاغرتر شويد.

• كاهش چربى غذا بدون كاهش كالرى، منجر به كاهش وزن نمى شود. كاهش چربى غذا مى تواند به كاهش كالرى منجر شود و اين براى قلب سودمند است. غذاهاى حاوى مقادير زيادى چربى و شكر مانند كيك ها، كرم، چيپس، مايونز و كره نبايد كاملاً حذف شوند اما نبايد هر روز و به طور مداوم مصرف شوند. به جاى آن هر چه بيشتر از سبزيجات، ميوه ها، غلات كامل و حبوبات كه مغذى بوده اما چاق كننده نيستند، استفاده كنيد.

آموزش مقاومت: نشان داده شده است كه در زنان كم تحرك و پا به سن گذاشته، «توده عارى از چربى» (FFM) «سرعت سوخت وساز در حال استراحت» (RRM) را به نحو چشمگيرى افزايش مى دهد. بنابراين يك برنامه آموزش قدرت كه براى هر شخص به طور جداگانه طراحى شده است، بخش ضرورى يك برنامه كاهش وزن را تشكيل مى دهد.

• هدف اوليه درمان بايد كاهش ده درصدى وزن نسبت به وزن پايه باشد. اين ميزان، تاثير عوامل خطرزاى مرتبط با چاقى را كاهش مى دهد. در صورت موفقيت و اگر مجاز باشد، مى توان باز هم در جهت كاهش وزن تلاش كرد.

• محدوده زمانى قابل قبول براى كاهش ده درصدى وزن بدن، شش ماه است كه در اين مدت وزن با سرعت نيم تا يك كيلوگرم در هفته كاهش مى يابد.

•حفظ وزن به دست آمده بايد پس از اقدام به يك درمان شش ماهه جهت كاهش وزن، در اولويت باشد.

• پزشكان بايد قبل از اقدام به درمان دارويى، با اصلاح شيوه زندگى بيمارانشان به مدت شش ماه، سعى در كاستن وزن ايشان كنند. داروهاى كاهنده وزن كه مصرف طولانى مدت آنها توسط سازمان غذا و داروى آمريكا (FDA) تاييد شده است، مى توانند به عنوان بخشى از يك برنامه جامع كاهش وزن شامل درمان غذايى و فعاليت جسمى در مورد بيمارانى كه به دقت انتخاب شده باشند و با روش هاى غيردارويى رايج نتوان وزن آنها را كاهش داد يا در سطح مطلوب نگاه داشت، مورد استفاده قرار گيرند. 

درمان دارويى را همچنين مى توان در طول دوره نگهدارنده درمان، مد نظر قرار داد. به هر حال، بى ضرر بودن دارو و اثربخشى آن، يك سال پس از درمان كلى، به تاييد نرسيده است.

• سن، به تنهايى نبايد مانع از اقدامات درمانى به منظور كاهش وزن در سنين بالا باشد.

ارزيابى محتاطانه خطرات و فوايد بالقوه در هر فرد بيمار بايد راهنماى درمان باشد.دستورالعمل هايى كه در زير مى آيد توسط ??? خبره در امور بهداشتى در مجامع عمده پزشكى و تخصصى مرور شده اند و توسط كميته هاى هماهنگ كننده برنامه آموزش ملى كلسترول و برنامه آموزش ملى فشار خون بالا، اتحاديه آمريكاى شمالى براى مطالعه چاقى، كميته كارى NIDDK در زمينه پيشگيرى و درمان چاقى و اتحاديه قلب آمريكا تاييد شده اند.

• دارو درمانى 

اين شيوه بدون رژيم غذايى تاثير چندانى ندارد.

• داروهاى شبه آمفتامينى با خواص ضداشتها مى توانند براى يك دوره كوتاه مدت يك ماهه جهت رسيدن به اهداف كوتاه مدت مصرف شوند. اين داروها نبايد براى بيماران دچار فشار خون بالا و بيمارى عروق كروز تجويز شوند.

داروى اورليستات (Orlistat) با اثر بر روى روده ها از جذب حدود سى درصد چربى مصرف شده جلوگيرى مى كند.چيزى كه در مورد تمامى اين داروها صدق مى كند اين است كه با وجود اينكه كاهش ده درصدى وزن را تسهيل مى كنند، اما پس از قطع آنها، وزن به سرعت به حالت اول باز مى گردد.

داروهاى مورد تاييد سازمان غذا و دارو (FDA) براى درمان چاقى: داروهاى كاهنده وزن را مى توان براى بيمارانى توصيه كرد كه چاقى در آنها خطر بيمارى هاى جدى را افزايش مى دهد. بيشتر اتحاديه هاى تخصصى و پژوهشى قبل از آغاز دارودرمانى توسط پزشك، اصلاح شيوه زندگى را پيشنهاد مى كنند. حتى در آن صورت هم، دارودرمانى بايد به عنوان بخشى از يك برنامه جامع كاهش وزن شامل رژيم درمانى و فعاليت جسمى در نظر گرفته شود. داروهاى رايج در دسترس شامل موارد زير هستند:

فنترمين،دى اتيل پروپيون ،مازيندول، بنزفتامين،سيبوترامين،ارليستات 

بيشتر اين داروهاى مهاركننده اشتها براى مصرف كوتاه مدت، يعنى چند هفته تا چند ماه، تاييد شده اند. سيبوترامين و ارليستات تنها دارويى هستند كه مصرف طولانى مدت آنها در افراد بسيار چاق مورد تاييد است، گرچه ايمنى و اثر بخشى آنها براى مصرف بيش از يك سال به اثبات نرسيده است. عوارض جانبى داروهاى ضدچاقى مى تواند از خفيف تا شديد متغير باشد و بايد قبل از تصميم گيرى درباره مصرف هر يك از اين داروها در اين باره با پزشك خود بحث كنيد.

• درمان جراحى

براى چاقى شديد كلينيكى، جراحى مى تواند يك راه درمانى باشد. بسيارى از مردم كه برخى از پزشكان هم جزء آنها هستند، به غلط تصور مى كنند كه افراد چاق تنها بايد پرخورى را متوقف كنند و در اين صورت وزن آنها كاهش خواهد يافت. در واقع، چاقى شديد يك بيمارى بالقوه مرگبار است كه گاه به درمانى فوق العاده مانند جراحى نياز پيدا مى كند.دو روش جراحى براى چاقى وجود دارد: درمان محدودكننده و درمان تركيبى محدودكننده / سوء جذبى. متدهاى متفاوتى براى هر كدام از اين جراحى ها به وجود آمده است. هر روش جراحى خطرات و عوارض جانبى خويش را داراست.

پزشك مى تواند به شما در انتخاب بهترين روش كمك كند.سيم پيچى كردن فك ها به يكديگر به منظور جلوگيرى از خوردن در درمان افرادى انجام مى شود كه استفاده از غذاى كم انرژى را غيرممكن مى يابند. اين امر به ميزان چشمگيرى وزن را كاهش مى دهد اما بيشتر بيماران پس از باز شدن فك ها دوباره شروع به خوردن غذاهاى پركالرى مى كنند و وزن آنها مجدداً افزايش مى يابد. روش مهم ديگر، كم كردن اندازه معده است كه به عنوان مثال از طريق دوختن آن انجام مى شود و روشى قابل برگشت است. 

ميان بر زدن روده كوچك به منظور ايجاد سوء جذب مصنوعى در برخى مراكز درمانى جهت درمان چاقى شديد مرضى انجام مى شود اما عوارض آن مى توانند شديد و گاه كشنده باشند. جراحى بايد فقط در مورد افرادى انجام شود كه از چاقى قابل توجه و مقاوم به ساير درمان ها رنج مى برند.

منبع: www.parsdiet.com