امام علی(ع)، خداشناسی که جهان او را نشناخت

امام علی(ع) انسانی است که جهان تاکنون او را درک نکرده است؛ از این رو نمی توانیم ایشان را با هیچ کس دیگری مقایسه کنیم، چراکه عظمت امام علی(ع) در شناخت وی از خدا، پیامبر، اسلام و محبت به آنها و جهادش در راه خدا نهفته است.

شبستان در یادداشتی، از زبان علامه "سید محمد حسین فضل الله" آورد: در بیست و یکم ماه مبارک رمضان، یکی از سخت ترین روزهای تاریخ امت اسلامی پس از رحلت پیامبر اکرم(ص)، بر مسلمانان رقم خورد و مولای متقیان حضرت علی بن ابی طالب با ضربه شمشیر ابن ملجم، در محراب عبادت به شهادت رسید.

آن ملعون ضربه شمشیر خود را بر فرق مبارک ایشان فرود آورد و ایشان فریاد زدند: بسم الله و بالله و علی ملة رسول الله، فزت ورب الکعبة".

امام علی(ع) انسانی بود که جهان تاکنون او را درک نکرده است؛ از این رو نمی توانیم ایشان را با هیچ کس دیگری مقایسه کنیم، چراکه عظمت امام علی(ع) در شناخت وی از خدا، پیامبر، اسلام و محبت به آنها و جهادش در راه خدا نهفته است؛ عظمت امام علی(ع) از فعالیت های مسئولانه وی در طول زندگی و اندیشه والایش که همچنان جهان با تمام پیشرفتی که داشته از آن بهره می گیرد، نشئت گرفته است.

براین اساس، این حق علی (ع) برماست که زندگی او را بررسی کنیم، او را درک کنیم و به عنوان مقتدای خود برگزینیم؛ ما اجازه نداریم ایشان را در طائفه گری ها و فرقه گرایی ها وارد کنیم؛ شأن و منزلت علی(ع) بسیار والاتر از این بحث هاست؛ از همین روست که پیامبر اکرم در مورد ایشان می فرماید: "فردا پرچم را به کسی خواهم داد که خدا و رسول را دوست دارد و خدا و رسول نیز او را دوست دارند." چرا که ایشان تمام زندگی خود را وقف راه خدا کرد.

امام علی(ع) با مردم عادی می زیست، ولی از طریق زندگی با آنها به سوی خدا اوج می گرفت و آنها را برای خدا می خواست نه برای خود. از این روست که خطاب به آنها می فرماید: "کار من و کار شما یکی نیست؛ من شما را برای خدا می خواهم و شما من را برای خودتان می خواهید."

او در مورد خدا، رسول اکرم(ص)، اسلام و اداره امور مردم همواره با حق بود. پیامبر(ص) می فرماید: "علی با حق است و حق نیز با علی است، هرکجا که علی باشد، حق هم همراه اوست."

بنابراین، در سالروز شهادت مولای متقیان ما نیز باید با حق بوده و از باطل به دور باشیم؛ چراکه باطل در دنیا و پیش از آخرت از بین می رود و تنها حق است که باقی می ماند. خدای متعال می فرماید: «ذلک بأن الله هو الحق و ان ما یدعون من دونه هو الباطل»: "خداوند حق است و هرآنچه غیر از او می خوانید همه باطل است."

ایشان حتی تا لحظه وفات هم موعظه را ترک نکرد و فرمود: "ای مردم، تمام انسان ها، با آنچه از آن گریزانند، روبه رو می شوند و نفس صاحب خود را به سوی مرگ سوق می دهد و فرار از مرگ، رفتن به سوی آن است و خداوند، تنها زمان آن را پنهان داشته است. اما وصیت من به شما این است که هیچ چیزی را برای خدا شریک قرار ندهید و سنت محمد(ص) را ضایع نسازید. (سنت پیامبر، تمام آن چیزی است که گفته، انجام داده و تصریح کرده است.) این دو ستون دین (یعنی توحید و سنت رسول) را به پا دارید و همواره این دو چراغ راه را روشن نگه دارید. (چراغ اول همان توحید است که عقل، قلب و جان انسان را با قرآن نورانی می کند و دوم سنت رسول است.) مادامی که متفرق نشده اید گناهی بر شما نیست.

ایشان می افزاید: من دیروز با شما بودم و امروز با رفتن از میانتان، عبرتی برای شما خواهم بود و فردا شما را ترک خواهم کرد؛ خداوند، من و شما را بیامرزد. اگر انسان در لغزشگاه ثابت بماند، با خدا دیدار می کند و اگر گام هایش بلرزند، سقوط می کند. ما در سایه درختان و ابرها و وزش بادها بودیم؛ تمام آنها از بین خواهد رفت؛ من همسایه ای بودم که چند روزی در مجاورت با شما بودم؛ به زودی به جسدی بدون حرکت پس از تحرک و ساکت پس از سخنوری تبدیل خواهم شد. این مرگ، از نطق بلیغ و سخن شنیدنی، بسیار عبرت آموز تر است(چراکه نگاه به میت از هزار سخنرانی و موعظه پندآموز تراست و تمام موعظه ها در ان خلاصه شده است.) با شما وداع می کنم و فردا روزگار من را خواهید دید و اسرار من برایتان فاش می شود.(در زندگی من، اسرار من را ندانستید و آنچه از من دیدید تمام واقعیت خیر و عدل نبود.) مرا پس از خالی بودن جایگاهم و نشستن فردی دیگر بر این جایگاه خواهید شناخت."

از این رو و باتوجه به وصایای مولای متقیان و امام حقیقت طلبان، ای دوستداران علی(ع) ما باید از تمام آنچه تفرقه آمیز است دوری کنیم، به ویژه در این ماه مبارک که خداوند آن را ماه غفران و رحمت خود قرار داده است؛ بیایید تا یکدیگر را ببخشیم و بریکدیگر رحم کنیم؛ بیایید تا رضای خدا را بجوئیم و او را همانطور که علی دوست می داشت، دوست بداریم. ایشان فرمود: "ای خدای من، فرض کن بر عذاب تو صبر کردم، چگونه بر جدایی از تو صبر کنم؟ و ای خدای من، فرض کن بر سوز آتش تو تاب آوردم، چگونه بر محرومیت از کرم تو صبر کنم؟ و چگونه در آتش سکنی گزینم، درحالیکه به عفو تو امید دارم؟!". بیاید با علی به سوی خدا برویم تا از مقربان درگاهش باشیم.