علی(ع)، آیت شگفت خدا

علی(ع) آیتی شگفت و شگرف است؛ آیتی که به قول مرحوم شهریار «نه بشر توانمش گفت، نه خدا توانمش خواند». فرودش به ناسوت در خانه دوست و فرازش به ملکوت باز از خانه دوست، و در میان این دو نقطه فراز و فرود، حقیقتی بر گونه اساطیر[1]. از کودکی کام جانش با شهد وحی شیرین شده بود. پیامبر پیش از بعثت او را که طفلی شش هفت ساله بود تنها با خود به حرا می‌برد و در خلوت تأملهای عمیق و نیایشهای شگفتش در شبها و روزهای انزوا همراه می‌آورد[2]. ماه رمضان که می‌شود، تمام این ماه را محمد(ص) به تنهایی در خلوت حرا می‌گذراند و تنها همراه و مصاحب او این کودک است؛ یعنی در میان همه مردم مکه کسی که لیاقت هم‌فکری و هم‌روحی و هم‌افقی او را داشته باشد، غیر از این کودک نیست. خود او می‌گوید: «آن ساعتی که وحی نزول پیدا کرد من آنجا بودم و صدای ناله شیطان را در هنگام نزول وحی شنیدم» و وقتی ماجرا را به پیامبر می‌گوید پاسخ می‌شنود که: «بلی، علی جان! آنچه من می‌شنوم می‌شنوی و آنچه من می‌بینم می‌بینی»[3].

آری نخستین دستی که در غربت و تنهایی در دستهای محمد(ص) به بیعت دراز شد و با هم به پیمان پیوند خورد، دست کوچک علی بود و از آن پس همه لحظات عمر را در این پیمان و پیوند نهاد و در پرستش خدا و وفای محمد(ص) و دوستی خلق و پارسایی روح، آیتی شگفت شد و با صدها رشته پنهان و پیدا با روح و اندیشه و قلب محمد(ص) پیوند یافت[4].

و این پیر دیرسال تاریخ است که راوی صادق صلابت علی در کشاکش نبرد حق و باطل، از خفتن در بستر پیامبر در لیلة المبیت تا جانفشانی در بدر و احد و... و تا بیست و پنج سال سکوت و خانه‌نشینی و از حق فردی خود گذشتن برای نجات حقیقت اسلام و قرآن است. و سرانجام علی(ع)، این شاهکار خلقت، در مواجهه با ناکثین، قاسطین و مارقین نشان داد که ترازوی احد خوی عدالت است و اگر دیروز به خاطر مصلحت، خار در چشم و استخوان در گلو، سر در حلقوم چاه فرو می‌برد و درد و غصه خویش با او می‌گفت، امروز به خاطر همان مصلحت باید با کسانی بجنگد که ردای تقدس به تن کرده‌اند و بر آن‌اند تا اشرافیت جاهلی را دیگر بار در قالب اسلام خلافت موروثی احیا کنند. و چنین بود که فرق علی(ع) به تیغ تحجر و نفاق در محراب عبادت شکافته شد تا برای همیشه فرق اسلام اموی با اسلام علوی شناخته شود و نام بلند علی(ع) با عدالت عجین گردد.

پی‌نوشتها