ماجرای یک نامه؛آخرین یادگاری های بنیانگذار تخریب جنگ

گروه تخریب اردوگاه شهدای تخریب به فرماندهی شهید علیرضا عاصمی(که حدودا 30 نفر بودند)  محور اصلی این عملیات ها بود.حدود 3 ماه گروه آنجا مستقر بود و با هدایت علی انواع آموزشها و تمرینها را برای آمادگی انجام می دادند.

کل گروه در تنگه ای به نام کنشت (که نهایتا علی آنجا شهید شد) مستقر بود و مقر پشتیبانی هم در باختران و مجموعه ای از آپارتمانهایی نزدیک طاق بستان و در اصل مقر ستاد تیپ 66 بود.

خواستند یک واحد کامل به علی برای استقرار خانواده بدهند که شهید عاصمی گفت یک واحد نیاز نیست و یک اتاق از یک واحد کافی است. اصرار او عاقبت همه را مجاب کرد؛ شهید عاصمی در یک اتاق از یک واحد مستقر شد. بقیه واحد در اختیار همین تدارکات تیپ بود؛ کف اتاق پتوی مشکی انداخته بودند. با چند پتو و متکا و تعدادی ظروف. این همه زندگی شهید عاصمی بود.

ما در مقر بچه های تخریب یک تلویزیون 14 اینچ درب و داغان سباه سفید بود؛ بچه های قرارگاه قرار گذاشتند تلویزیون رو برای اینکه باصطلاح حوصله همسر علی آقا و رسول سر نرود  ببریم واحدی که علی اتاق داشت؛ بردیم اما علی ناراحت شد و برگرداند. گفت لازم نیست. برادرای رزمنده واجب ترند.

یک ماه بعد از شهادت علیرضا عاصمی، همسر ایشان وسائل موجود در این واحد را طی لیستی به سپاه تحویل می دهد. این نامه یادگاری از این دوران است که "رسول" فرزند شهید، اخیرا آن را در میان یادگاری های پدر پیدا کرده است.