وزیر خزانه‌داری آمریکا: فرضیه توافق بهتر، توهمی خطرناک است

وزیر خزانه‌داری آمریکا در یادداشتی تاکید کرد: اگر کنگره توافق هسته‌ای را رد کند عناصر کلیدی تشکیل این اتحاد بین‌المللی برای حصول توافق از بین خواهد رفت.

جک لو وزیر خزانه‌داری آمریکا در یادداشتی در روزنامه نیویورک تایمز، با عنوان هزینه سنگین رد توافق هسته‌ای با ایران، به بررسی اجمالی برنامه جامع اقدام مشترک (برجام)، امتیازات آن و پیامدهای رد آن در کنگره پرداخت.

وزیر خزانه‌داری آمریکا نوشت: آنهایی که در کنگره می‌گویند آمریکا می‌توانست و هنوز هم می‌تواند به یک توافق هسته‌ای بهتر دست یابد، اگر ما به طور یکجانبه تحریم‌های کنونی ایران را برای تحت فشار بیشتر قراردادنش افزایش دهیم، این فرضیه یک توهم خطرناک خواهد بود که نادیده گرفتن حقیقت دیپلماتیک و اقتصادی است.

جک لو در ادامه نوشت:‌ درست است که آمریکا نفوذ اقتصادی زیادی دارد، اما اجرای تحریم‌ها علیه ایران تنها با این نفوذ انجام نشد. دیگر کشورها نیز با ما همکاری کردند و بویژه در آسیا واردات نفت خود از ایران را کاهش دادند. این همکاری به این دلیل بود که ما برای رسیدگی به مسأله هسته‌ای ایران یک راه دیپلماتیک واقعی، همانگونه که انجام داده‌ایم، ارائه کردیم.

از دیدگاه جهان، توافق هسته‌ای ایران و گروه 1+5 که به تائید شورای امنیت سازمان ملل و بیش از 90 کشور دیگر رسیده است،‌ صلح‌آمیز بودن برنامه هسته‌ای ایران را تضمین می‌کند. اگر اکنون کنگره این توافق را رد کند، عناصری که برای تشکیل این اتفاق نظر بین‌المللی ضروری بود از بین خواهد رفت.

حقیقت این است که پس از نزدیک به دو سال رایزنی با ایران، جامعه بین‌الملل باور نمی‌کند که افزایش تحریم‌ها ایران را ملزم به برچیدن برنامه هسته‌ای صلح آمیزش که با سختی به دست آورده، کند. دولت‌های خارجی نیز دیگر به این همکاری بنا به درخواست ما ادامه نخواهند داد.

وی در این یادداشت ابراز نگرانی کرد: در ازاء آن‌ها ( دولت‌های خارجی) ما را به خاطر کناره‌گیری از این راه حل معتبر سرزنش خواهند کرد و وارد تعامل با ایران خواهند شد. اگر کنگره بطور یکطرفه تصمیم به رد توافق هسته‌ای بگیرد، انزوای ده ساله ایران پایان می‌یابد در حالیکه آمریکا با دیگر کشورهای جهان به اختلاف برخواهد خورد. همچنین کشورهایی که ما به همکاری‌شان برای ادامه تحریم‌ها نیاز داریم، شامل کشورهایی در اتحادیه اروپا، چین، ژاپن، هند و کره جنوبی بعلاوه شرکت‌ها و بانک‌هایی که واردات نفت آن‌ها از ایران را مدیریت می‌کنند، از بزرگترین اقتصادهای دنیا محسوب می‌شوند. اگر ما بخواهیم آن‌ها را از دلار آمریکا و سیستم مالی‌مان حذف کنیم، موجب لطمات شدید هم در کشورهای متحدمان و هم در آمریکا خواهد شد.

روابط تجاری قوی و آزاد ما با این کشورها اساسی است برای اقتصاد جهانی. نزدیک به 40 درصد از صادرات آمریکا به اتحادیه اروپا، چین، ژاپن، هند و کره جنوبی می‌رود و لازم به ذکر است که تجارت بدون نظام بانکداری غیرممکن خواهد بود.

اصلی‌ترین خریداران نفت ایران را چین، هند، ژاپن، کره جنوبی، ترکیه و تایوان تشکیل می‌دهند که در مجموع یک پنجم صادرات ما به این کشورها می‌رود. آن‌ها تنها با توهم یک توافق بهتر از ما پیروی نخواهند کرد. ما پیش از آنکه تهدید به فلج کردن بزرگترین بانک‌ها و شرکت‌ها در این کشورها کنیم باید به دقت فکر کنیم. ما نباید تاریخ را فراموش کنیم. در سال 1996 با توجه به نبود هیچ حمایت بین‌المللی دیگری برای اعمال تحریم علیه ایران، کنگره تلاش کرد تا با اعمال تحریم‌های ثانویه که موجب جریمه کسانی می‌شد که در حوزه انرژی ایران سرمایه‌گذاری می‌کردند شرکت‌های خارجی را تحت فشار قرار دهد. هدف این بود که شرکت‌های بین‌المللی نفت میان تجارت با ایران و آمریکا یکی را انتخاب کنند و البته انتظار این می‌رفت که ما را انتخاب کنند. این مسأله دوستان ما را به ویژه در اتحادیه اروپا به سختی عصبانی کرد.

بسیاری از این شرکت‌ها در اروپا و آسیا تقریبا تا یک دهه بعد از آن پای ایران ایستادند و در نهایت ما یک راه دیپلماتیک واقعی برای رسیدگی به مسأله هسته‌ای ایران ارائه دادیم.

وزیر خزانه‌داری آمریکا در پایان نوشت:‌ توافق هسته‌ای سرانجام ماه گذشته به دست آمده که برای آمریکا مفید است. بنابراین کنگره باید این توافق را تائید کند و انتقاداتی که هیچ گزینه دیگری را پیشنهاد نمی‌دهند نادیده بگیرد.