نگاهي به اهميت ستون دين در کلام رئيس مذهب شيعه

* مهدي مروت
انگار همين ديروز بود که پا به عرصه وجود گذاشت و در سايه مهرباني هاي پدرانه امام زمانش(باقرالعلوم) رشد کرد و... اما زمان به سرعت گذشت و ساعات آخر عمر با برکت امام صادق(ع) فرا رسيد.

به رسم نهاده شده در وجود بشريت انتظار مي رفت او نيز در لحظات آخر به چيزهايي فکر کند که بيشتر جنبه مادي دارند و به اصطلاح تکليف اطرافيان را براي خرج و مخارج و غيرو ذلک مشخص کند اما چنين نکرد! بلکه به اصلي توصيه کرد که تا امروز که سالروز ولادتش را براي چند صدمين بار جشن مي گيريم و با شنيدن نامش صداي صلواتمان به آسمان مي رود چراغ راه پيروانش باشد.

حديثي که همه ما بسيار شنيده ايم که: به شفاعت ما نمي رسد کسي که نماز را سبک بشمارد.

اما نماز به تنهايي يا به شرطها و شروطها؟ همان نمازي که نهيب مي زند که نکن، همان نمازي که سکوي پرتاب است و وسيله پرواز، همان نمازي که محبوب پيامبر است و معشوق او...

به نظر شما امام چرا چنين وصيتي کرد؟

آيا صرف خم و راست شدن کافي است؟ آيا کلماتي را به عربي فصيح بيان کردن کافي است؟ يا نه نماز مقدماتي دارد و مؤخراتي؟ مقدمات نماز به ما گوشزد مي کند مباد که در مال ديگران تصرف کرده باشي و مکان و لباس و حتي آب وضوي نمازت غصبي باشد که چنين نمازي ديگر نماز نيست که به حرکات ورزش صبحگاهي شبيه است !

نمازي که قرار است مؤمن را به معراج ببرد؛ نمازي است که به ولايت خاندان نبوت آراسته است و در حقيقت مجوز پرواز همان ولايت است.
مگر نه اينکه به ما آموخته اند که هرگاه خواستي با معبودت حرف بزني نماز بخوان؟

نماز يک فرمول است که نتيجه آن مشخص است. بايد از فيلترها بگذري تا به خرابات درآيي.

پاک شو وانگه به خرابات خرام
تا نگردد زتو اين دير خراب آلوده

اينها اشارتي بود به بعضي از مقدمات ظاهري و باطني نماز. هماني که حضرت صادق(ع) مارا به آن توصيه نمود و شرط شفاعتش قرار داد. هماني که پيامبر(ص) او را بسيار دوست داشت...

آخرين کلمات پيامبر(ص) هم همان بود که: نماز... نماز... نماز